ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Σεφέρης

ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!!!

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ.......

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς


Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχη περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος


Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό


Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει


Καλή νύχτα...

Μάνος Χατζιδάκις

It is difficult...

to read my mind, but only then you could know!!

Αγάπη και Έρωτας!!

Χρόνια ήταν ερωτευμένος με τη λίμνη ο Ζέφυρος του βουνού, αλλά δεν έβρισκε τρόπο να της το πει. Έλεγε:

-Πώς να πάω έτσι, χωρίς σώμα;
Ένα πρωί η άγρια τριανταφυλλιά τον κάλεσε:
-Έλα σε μένα, πάρε το άρωμά μου και πήγαινε.
Φόρεσε λοιπόν το άρωμά της και κατηφόρισε στη λίμνη. Πήρε βαθιά ανάσα και είπε:
-Όμορφη λίμνη, χρόνια τώρα ήθελα να σου πω πόσο σ’ έχω ερωτευθεί.
Η λίμνη ξαφνιάστηκε.
Κι αυτό το άρωμα πού το βρήκες; Ρώτησε αμήχανα.
-Το φτιάχνω μόνος μου στο βουνό.
-Να το ξαναφορέσεις και να ξανάρθεις.

Έφυγε γεμάτος χαρά, σήκωσε τις σκόνες, τα φύλλα, τάραξε τα δέντρα κι ανέβηκε στο βουνό. Την άλλη μέρα πήγε στην τριανταφυλλιά να την ευχαριστήσει κι εκείνη του έδωσε ξανά το άρωμά της. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Τα σημάδια του έρωτά τους άρχισαν να φαίνονται, …κάτι μικρά λευκά κυματάκια…

Ένα πρωί, δύο γλάροι ανηφόρισαν στο βουνό, μύρισαν το άρωμα των ρόδων και κατέβηκαν.

-Όμορφη τριανταφυλλιά, καλημέρα! Αυτό το άρωμα στο φέρνει ο Ζέφυρος;
-Όχι, εγώ του το δίνω.
-Αυτός μας είπε πως το φτιάχνει μόνος του, είπαν οι γλάροι και σηκώθηκαν. Πήγαν στη λίμνη και της είπαν τα νέα. Εκείνη πικράθηκε, μα δεν είπε τίποτα.
Την άλλη μέρα ο άνεμος ανυποψίαστος πήγε στην τριανταφυλλιά.

-Σήμερα έχω γιορτή και θα σου δώσω το πιο ωραίο μου άρωμα. Το κρύβω κάτω από τα ρόδα. Θα τρέξεις όμως, από μακριά για να το πάρεις.

Εκείνος την πίστεψε. Έτρεξε, πέρασε μέσα από τα αγκάθια και βγήκε κουρελιασμένος. Τότε κατάλαβε τι είχε συμβεί.

Με βαριά καρδιά και σκυμμένο κεφάλι, κατηφόρισε και στάθηκε μπροστά στη λίμνη. Εκείνη δε μίλησε για αρκετή ώρα. Τέλος του είπε:

-Κι όμως από σήμερα μπορώ να σ’ αγαπώ....

Στον έρωτα λες εγώ. Στην αγάπη εσύ. Για τον έρωτα θανατώνεις. Για την αγάπη θανατώνεσαι. Από το "πηγάδι του κρίνου" του Λουδοβίκου των Ανωγείων.

Ευτυχισμένα Γενέθλια!!

Κάθε χρόνο μια φορά,
Με πιάνει μια τρελή χαρά,
Είναι μοναδική γιορτή,
Και το γλεντάμ’ όλοι μαζί.

Φλογέρες, ταμπούρλα και ντέφια,
Ηχούν στα δικά μου γενέθλια,
Να ζήσεις και χρόνια πολλά,
Μου φέρνουνε δώρα,
Μου δίνουν φιλιά.

Πηγή: από το βιβλίο Ποιηματάκια για τα γενέθλιά μου
(Corinne Albaut / Yves Besnier),
από τη σειρά: Οι μικρές χαρές της ζωής

ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΧΑΡΙ ΣΟΥ!!

Μπορείς να πληγωθείς από κάποιον που δε νοιάζεται, κάποιον που ποτέ δε σε έκανε να πιστέψεις ότι σε νοιάζεται και εκείνος; Γιατί κάποιοι άραγε επιλέγουν να πληγώνουν αυτούς που τους νοιάζονται; Φταίει η ανασφάλειά τους, ο εγωισμός τους, είναι ένας ακόμα τρόπος να επιβεβαιώσουν ότι μπορούν να έχουν το πάνω χέρι, ότι εκείνοι κρατάνε το μαχαίρι και μπορούν να το καρφώνουν όσο βαθιά θέλουν...

Όλα στη ζωή είναι δανεικά και όλα έρχονται και φεύγουν. Πάντα όμως θα πληρώνουμε αυτά που έχουμε κάνει σε αυτούς που μας αγαπούσαν και πίστεψαν σε μας, σε αυτούς που εμείς προδώσαμε γιατί αδυνατούσαμε να δούμε πέρα από τη προστατευτική σαμπρέλα του εγώ μας... Κάποτε τα μάτια μας θα ανοίξουν και θα δούμε τι κάναμε αλλά τότε θα είναι αργά, δεν θα είναι;

ΟΙ ΩΡΕΣ ΚΥΛΟΥΝ...

οι μέρες περνάνε....και οι αγάπες γερνούν γι'αυτό που αποφεύγουν...

The Way She looks.....

has changed....and is more irresistable!!

ΑΛΛΑΓΜΕΝΗ.....

Συναντηθήκαμε!! Πέρασε καιρός που την ξανάδα από κοντά. Έψαξα στις αναμνήσεις μου και σκέφτηκα ότι έχει αλλάξει. Έδειχνε καλά, όμορφη, ήρεμη. Και παρόλη την απόσταση που ένιωσα ότι έχει πια από μένα, χάρηκα που την είδα καλά. Κάποια στιγμή θυμήθηκα το άγγιγμα της και την δύναμη που μου έδινε. Μου έλειψε αυτή η δύναμη, αλλά νιώθω ότι έμεινε σε αυτήν και την έκανε πιο δυνατή και χαμογελαστή. Πιο ευτυχισμένη. Καλυτέρα λοιπόν!! Και εγώ θα βρίσκω αυτό που είχα σε κάποιες φωτογραφίες της. Έτσι θα έχει την ζωή της, χωρίς να χαθεί από την ζωή μου. Έτσι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χρώματα της!!

Άστρα μην με μαλώνετε....

Αφιερωμένο......

Poios Exei Logo Stin Agapi???

can someone find it for me Pleaseeee?????

I WONDER.........

and when I wonder I dance.....have a nice weekend everybody.....και κάντε και καμιά στροφή:)

'Ερχεται Σ/Κ....

και σκέφτομαι...
".....τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς,
όχι για να κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο γιατί αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που αποφύγαμε (και μετανοιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.
και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώνας την ζωή μου..".


Τ. Λειβαδίτης

Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα....

……«Τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε. Τα ‘χει για εχθρό, τ’ αντέχει μόνο για βιτρίνα. Μόνο για τραγούδι, για τις δυο ώρες που κρατάει μια ταινία, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ’ένα βιβλίο. Μόνο για κει τα αγαπά. Σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν. Σαν κάνουν να αναπνεύσουν ανάμεσα του τα πολεμά. Και κάπως έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται. Πόσοι αντέχουν?? Λίγοι. Οι πιο τυχεροί. Οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι χάνονται για πάντα, ή για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα.»…...

Χριστίνα Χονδρογιάννη

VAI VEDRAI.....

vai bambino vai vedrai, vai

Vai, vai piccino vai vedrai, vai
Vedrai

Dove mancha la fortuna
Non si va piu con il cuore
Ma voi piedi sulla luna
Oh mio fancillu(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Del uomo senza driturra vai
Follia
Del guerrier senza paura vai
Follia
Del bambino pien' divita
Che giocando al paradiso
Dal soldato fu ucciso
Mio fanciull(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Vai, vai bambino vai vedrai, vai

Vai, vai piccino vai vedrai, vai
Vedrai

Dove mancha la fortuna
Non si ca piu con il cuore
Ma coi piedi sulla luna
Oh mio fancillu(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Κάποιοι το καταλαβαίνουν...και το νιώθουν. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν τίποτα απο τα δυό!!

How to loose a Life...

..Let him know that you know best
Cause after all you do know best
Try to slip past his defense
Without granting innocence
Lay down a list of what is wrong
The things you've told him all along...

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

This possession never was a question..

..a healer for this tension
tenderness and pressure
from my warnings all you got was your needs
all you did was promise.

Relax, take it easy!!

ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ ΤΟ ΑΓΑΠΑΝ!!!

Έκανα το λάθος... αγάπησα για να λυτρωθώ...Η αγάπη όμως πέρα από τα όνειρα, δεν είναι ασπίδα, ούτε λύτρωση! Η αγάπη είναι μια υποκρισία. Στην πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι, ψάχνουν να βρούν κάποιον, που να φοράει το ίδιο νούμερο με το είδωλο τους. Και μόνο τον εαυτό τους αγαπούν τελικά. Όλα τα άλλα είναι ψέματα!

IS THERE AN END???

.....NOT WITH DANCING, AND NOT ALWAYS....AND THAT IS DANCELESS LOVE OR ENDLESS LOVE...

Μη με πιστέυεις...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ‘ θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος

THE ESSENTIALS!!

It doesn’t interest me what you do for a living. I want to know
what you ache for, and if you dare to dream of meeting your
heart’s longing.

It doesn’t interest me how old you are. I want to know if you
will risk looking like a fool for love, for your dream, for the
adventure of being alive.

It doesn’t interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life’s betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain!
I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide it or fade it or fix it. I want to know
if you can be with joy, mine or your own; if you can dance
with wildness and let ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes without cautioning us to be careful, be realistic,
or to remember the limitations of being human.

It doesn’t interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint another to be true to
yourself; if you can bear the accusation of betrayal and not
betray your own soul. I want to know if you can be faithful
and therefore trustworthy. I want to know if you can see
beauty even when it is not beautiful everyday, and if you
can source your life on the edge of the lake and shout to the
silver of the full moon.

It doesn’t interest me where you live or how much money
you have. I want to know if you can get up after a night of
grief and despair, weary and bruised to the bone, and do
what needs to be done for the children.

It doesn’t interest me who you know or how you came to be
here. I want to know if you will stand in the center of the fire
with me and not shrink back.

It doesn’t interest me where or what or with whom you have
studied. I want to know what sustains you from inside when
all else falls away. I want to know if you can be alone with
yourself and if you truly like the company you keep in the
empty moments.

-Oriah, Mountain Dreamer, Indian Elder-

KAI META???

Φοβάμαι μήπως μια μέρα μ'αφήσουν όλοι...και μείνουν μόνοι τους!! Χάθηκαν ήδη πολλοί........

ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
ξαπλωμένη πλάι μου στην όχθη του ύπνου.
Το απαλό φτερούγισμα του ανέμου
στα μαλλιά, η αναπνοή που λικνίζει
το ανασφαλές πρόσταγμα του στήθους,
τα λιγοστά λουλούδια που φοράς,
η δραματική ψευδαίσθηση της μοναξιάς
μέσα στην αχανή σιωπή της μοίρας
ίσως εντείνουν το δίλημμα·
να σε κοιτάζω μόνο ή να σ’ αγγίξω;

Μα ακόμη κι έτσι θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κοιμάσαι πλάι μου στην όχθη της μέρας.
Με κείνη τη διαρκή ετοιμότητα ομορφιάς
με κείνο το βήμα ανεμελιάς
να λυγίζεις, να μαζεύεσαι, ν’ αφήνεσαι
συνοψίζοντας την ιστορία της ομορφιάς
να κοιμάσαι, ολοένα να κοιμόμαστε
να ξυπνάμε γιατί θέλουμε νερό
και μετά ξανά ν’ αποκοιμόμαστε
μπλεγμένοι σαν τρυφερά κλαδιά.

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κάθεσαι πλάι μου στην όχθη που κλαίω.
Eπειδή βράδιασε και κανείς δεν υπάρχει.
Επειδή όσοι αγαπούν γύρισαν σπίτι.
Επειδή σε λίγο θα κλείσουν οι πόρτες.

Σωτήρης Σελαβής (Bleuballet, εκδόσεις Νεφέλη)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ 50% ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ 50% ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Ήταν μια παράξενη νύχτα.Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.
Ο ουρανός είχε ντυθεί μ'όλα τ'αστέρια που είχε κρυμμένα
στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε
και άλλαζε χρώματα,καθώς το ελαφρύ αεράκι
της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψυθίριζε:
"Θέλω να πάω κοντά της!Θέλω να τη δω από κοντά!
Θέλω να την αγγίξω.Την αγαπώ τόσο πολύ!"
Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της,αναστέναξε.
Έπειτα τρεμόσβησε.Τρεμόσβησε τόσο,που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή
θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι,όμως,που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας,
γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε:
"Γιατί,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω,την απέραντη θάλασσα τη φεγγαρολουσμένη
και είπε αργά αργά:"Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της;",απόρησε το φεγγάρι.
"Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι
δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"

"Αχ,δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα!
Αχ,γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"

'Ελεγε και ξανάλεγε,γεμάτο παράπονο,το αστεράκι.
Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού,ένα αστέρι.

Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως,
μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα,γρήγορα γρήγορα,
να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας. Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο.
Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του,
πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του
και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.

Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της.
Ενώ αυτό,που την αγαπούσε τόσο πολύ,
στεκόταν ακόμα εκεί,πάνω στον ουρανό.
Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες.'Αλλες με φεγγάρι ολόγιομο,
άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ'ένα φεγγάρι χλωμό,
κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.
Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη,ασημοστολισμένη θάλασσα.
Κι αυτή,όλο κρυφή χαρά,χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.

"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;",έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.
Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ,χωρίς να το καταλάβει,ξαφνικά φωτίστηκε!
'Ελαμψε ολόκληρο απ'το δυνατό φως που το πλημμύρισε!
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά!Μα τόσο δυνατά,που μια χούφτα χροσόσκονη
βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ'το αστεράκι,
καθώς γλυστρούσε απ'το μονοπάτι του ουρανού
και,τρέχοντας,πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι!
Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε.
Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε.
Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της
κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο,
που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά,
στον ουρανό,που ήταν γεμάτος αστέρια.
Πόσο μικρά του φάνηκαν!Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι
μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι.Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν
τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας,τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της
και τους σκληρούς απότομους βράχους,που χρόνια τώρα,
δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της
και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο
και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια,ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ'άλλο παρά το αστεράκι,
που έκανε το χαμόγελό του,για χάρη της,χίλια κομμάτια
και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της,
τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα,κυματιστά μαλλιά της...

ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή!!

Αφού δεν είναι ο έρωτας, αφού δεν είναι ο έρωτας
Ο έρωτας ποιος είναι-η ζωή μετριέται με σφυγμούς, η χαρά με απέλπιδες χειρονομίες
Μύλοι απάνω στις κορφές άσπρισαν τα ταξίδια τους
Η ζωή μετριέται με παλμούς, πάλλεται η λυμένη ζώνη της εσπέρας
Φεγγίζουν γοητείες στα μάκρη, μια βαρκούλα χάνεται ευχαριστημένη
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζονται με τις κραυγές των φάρων
Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποια θάλασσα
Να'ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, και
ξαναχτυπούν στον άνεμο για να'ναι οι γλάροι
Διπλά τους, στο πλευρό τους, ποιες να'ναι αυτές
Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος

Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες!


"Οι κλεψύδρες του άγνωστου" Ο. Ελύτης.

All Good Things....

WITHOUT COMMENTS

Just to add, I wish it was "en aranjuez con tu amor"!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ!!

Χωρίς πολλή σκέψη για να είναι όσο γίνεται πιο αυθεντικό. Grazia mia cara per l'invito..

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ένα όνειρο που δεν έτυχε να βγει αληθινό.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
«Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια…..» για να σηκώνομαι τα πρωινά.

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το πρωί που κοιτάχτηκα στον καθρέπτη.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Εγωκεντρικός και φιλόδοξος.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Ότι θέλω οι άλλοι να με δέχονται με τα ελαττώματα μου, αλλιώς δεν τους δέχομαι εγώ.

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα τα ανθρώπινα που αυτοί που τα κάνουν τα αναγνωρίζουν ακόμα και αν δεν μετανιώνουν.

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Τζάκομο Καζανόβα…….

8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Όλοι αυτοί που δεν βολεύονται με το σήμερα αλλά προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο για τον κόσμο.

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ένα ταξίδι στην θάλασσα πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να κάνει ότι λέει και να μην λέει ότι κάνει.

12)... και σε μια γυναίκα;
Να είναι γυναίκα και όχι να το παίζει.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Μάνος Χατζιδάκις, Αντόνιο Βιβάλντι

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Τραγουδώ μόνο όταν έχω καλή παρέα, και την αφήνω να επιλέξει αυτήν τον ρυθμό.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Σιντάρτα του Χέρμαν Έσσε.

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν τελείωσε ακόμα το γύρισμα της!!

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Μπονάρ και ο Θεόφιλος. Ζωές χρωματισμένες με χρώματα ανεξίτηλα για όλες τις αισθήσεις.

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αυτό της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τα παιδιά μου

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
Κίτρινη τεκίλα με πάγο.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που πιστεύω τους ανθρώπους χωρίς αποδείξεις. Αλλά δεν αλλάζει. Για μένα το τεκμήριο της αθωότητας είναι στάση ζωής.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την αδιαφορία για τον διπλανό μας και τις μπάμιες.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να κτίζω στην άμμο, σαν να κτίζω πάνω σε πέτρα. Και όταν το κύμα γκρεμίζει ότι έκτισα να το ξανακτίζω πάλι. Η επόμενη πιο αγαπημένη, να μελετώ το σώμα και την ψύχη των ανθρώπων.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μην γράφει ο επιτύμβιος μου το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη:

Εδώ, σ’αυτό το μνήμα κείται κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πουν,
κι η ματαιοδοξία ν’αρέσει
τόσο του κλέψανε ότι είχε πιό δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν κείται εδώ κανείς.

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Λέω μόνο διαφορετικές αλήθειες που όμως επειδή είναι διαφορετικές οι άλλοι τις νομίζουν για ψέματα.

26) Ποιο είναι το μότο σας;
Καλυτέρα να καείς παρά να σβήσεις….

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας σεξ με την αγαπημένη μου στα 105…

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι υπάρχει μετά αυτήν την ζωή και πως θα πάω εκεί….

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στην ίδια που βρισκόμουν και πριν 30 χρόνια. Είμαι 40…..και δεν έβαλα ακόμα μυαλό!!

ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!

ποτέ δε ξέρεις
πότε ανθίζουν τα αγκάθια
ανάμεσα στα ρόδα
ποτέ δε ξέρεις
πότε οι αετοί
σταματούν να πετάνε στον ουρανό
ποτέ δε ξέρεις
πόσο θα ζει ο έρωτας
δίχως το χάδι
ποτέ δε ξέρεις
τον ήχο της καρδιάς
δίχως την αγκαλιά
ποτέ δε ξέρεις
και δε θα μάθεις ποτέ
μα έμαθες πια
το πάντα και το ποτέ
πως είναι ένα

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ......

In the Mood for Love!!

Μια αγάπη απαγορευμένη, αλλά αυθεντική πέρα από τον σαρκικό εγωισμό. Μια παραίσθηση, σε μια χαραμάδα του χρόνου, την ώρα που λείπεις, χωρίς να ξεθωριάζει η ανάμνηση σου. Και μια αίσθηση, ότι τα λόγια δεν μπορούν να τα πουν όλα!!

TGI Friday!!

For those who are not missing a big piece of their heart. For me that I lost it, is WGWC Monday???? its lonely..so lonely until then!!

Once upon a life...

...we will sail away in seas we have never been. We will travel on the waves from the deep sea of Clouds to the inland of the Moon. In second Life we can sail...we can sail..

Oceans Apart!!!

The animator is him, not Her. Animation is hard to perform, but it is actually performed, although virtually expressed!!!

An Alien Fell in Love ....

.....and after he went back in the space

"ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ"

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο; Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την τύχη να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα, όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.

Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.

Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...

Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση που άφησες.

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.

«Η μοναξιά είναι από χώμα»

Βαμβουνάκη, Μάρω

ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ!!

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρα μονάχα να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτέυεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν τον φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.

Ν. Χικμετ

FOREVER M!!!!

HOWEVER, FOREVER, NOT TOGETHER!!

"Θέλω να μου χαρίσεις κάτι"

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.


Ανθή Δοξιάδη-Τριπ

Ακόμα και ένα σενάριο που γράφει το μυαλό μας, μπορεί να είναι σενάριο ζωής. Μπορεί να μοιάζει με μυθιστόρημα, που έγραψε κάποιος από μόνος του, αλλά στην πραγματικότητα θα το έχει γράψει η ζωή. Η δική μας, των άλλων, η δική μας μέσα από των άλλων, των άλλων μέσα από την δική μας. Σημασία έχει ότι δεν γράφεται μόνο του, και ακόμα πιο μεγάλη σημασία έχει ότι όταν γραφτεί, επηρέαζει πάλι την ζωή. Του καθενός μας!!

Ίσως η απουσία είναι παρουσία.

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Πάμπλο Νερούντα

Υπάρχουν μέρες πολλές που μέσα από την απουσία βιώνεις την παρουσία. Νιώθεις με όλο σου το είναι ότι αυτή που λείπει, υπάρχει βαθιά μέσα σου, μέσα στην ζωή σου. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, νιώθεις τυχερός. Ίσως έτσι είναι καλύτερα από το να είναι παρών αλλά ωσεί απών...........Γι' αυτό και γιορτάζω αυτές τις ημέρες!!

You.......

are always on my mind...You, you're my everlasting fire, you're my always shining star. Nights always are good friends, a glass of wine and the lights down low.

έτοιμος ο οβελίας??? να στρωθούμε??? μου τρέχουν τα σάλια....και να ανάψουμε και τα φώτα. Γιορτές έχουμε!!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ?? ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ?? ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ???

ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ!!!

Falling from Grace!!!

πως λέμε η ευγένεια της σκότωνει??

και πήγα και εγώ για κούρεμα!! Μόνο που μου τα πήρε πολύ!!

ΜΕ ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ "ΚΡΑΣΙ"

Strawberries cherries and an angel's kiss in spring
her summer wine is really made from all these things....

...My eyes grew heavy and my lips they could not speak
I tried to get up but I couldn't find my feet
She reassured me with an unfamilliar line
And then she gave to me more summer wine......

When I woke up the sun was shining in my eyes
My silver spurs were gone my head felt twice its size
She took my silver spurs a dollar and a dime
And left me cravin' for more summer wine

Μεθύστε λοιπόν


Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σας σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.

Μα με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.

Μα μεθύστε!

Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,
στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.

Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:

Ώρα είναι να μεθύστε!

Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας


και έτσι κάπως μέθυσα και εγώ.......με το πιο ακριβό "κρασί", το "κρασί" της.....

προσοχή όμως...ακολουθεί heavy hangover

Εδώ που είμαι…..

Στο σπίτι πάνω στο βουνό
Ζει ένας άνθρωπος καλός
Τον βλέπουν όλοι και γελάνε
Και λένε πως είναι τρελός

Μα κάποτε καθώς περνούσα
Από την πόρτα του μπροστά
Τον άκουσα που τραγουδούσε δυνατά

Το ξέρω θα έρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ
Πως ο καημένος ο τρελός
Πονούσε για κάποια γυναίκα
Για αυτό και ζούσε μοναχός

Κι αν είναι τώρα γερασμένος
Κι αν είναι τα μάτια του θολά
Με λίγη δύναμη που έχει σας τραγουδά

...........Το ξέρω θα έρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

………Ήταν και εκεί που είναι θα έρθω…….

(Ονειρά-μα)

ZHTHTAI....KAI ANAZHTHTAI.....

Ψάχνω κάποια να γελάσουμε μαζί. Σε κάποιας την αγκαλιά να κλάψω και κάποιας τα δάκρυα να σκουπίζω. Με κάποια να τρέξουμε στην άμμο. Να καβαλήσει μαζί μου την σανίδα μου και εγώ να ταξιδέψω με το καλάμι της. Να μοιραστεί το παγωτό μου και εγώ την τάρτα της. Να θυμάται τα γενέθλια μου και εγώ να της τραγουδώ στα δικά της. Να δει τα χρώματα που βλέπω, και εγώ το "πίνακα" που θα φτιάχνει με αυτά, κάποια να με ξαφνιάζει με ένα χαμόγελο της, όταν σβήνει το δικό μου...και με αυτό το "ξάφνιασμα" να την φωτίζω. Να την νοιώθω και να με νοιώθει. Nα μην την ανέχομαι και με ανέχεται. κάποια που οι δυο ζωές μας να χωρέσουν σε μια.

Τρέχα γύρευε θα μου πείτε. Την συνάντησα σε λάθος σταυροδρόμι θα σας πω.

ΠΡΩΤΗ (ΑΛΗΘΙΝΗ) ΑΓΑΠΗ

Ποτέ πριν από τούτη την ώρα δεν ήμουν κυριευμένος ,
με αγάπη τόσο αιφνίδια και γλυκιά ,
το πρόσωπό της άνθισε σα λουλούδι
κι έκλεψε ολοκληρωτικά την καρδιά μου.
Το πρόσωπό μου έγινε χλωμό σαν πεθαμένου .
Τα πόδια μου αρνήθηκαν να ξεφύγουν ,
κι όταν με κοίταξε , τί θα μπορούσα να υποφέρω !
Όλη μου η ύπαρξη φάνηκε να διαλύεται σαν πηλός .

Κι έπειτα το αίμα μου γέμισε το πρόσωπό μου
και πήρε το βλέμμα μου λίγο μακρύτερα ,
Τα δέντρα κι οι θάμνοι γύρω μου
έμοιαζαν μεσάνυχτα μέσα στο μεσημέρι.
Δεν μπορούσα να δω τίποτα ,
Λέξεις από τα μάτια μου ξεπήδησαν --
Μίλησαν σαν συγχορδίες εγχόρδου,
και αίμα πυρπόλησε την καρδιά μου.

Είναι τα λουλούδια η επιλογή του χειμώνα ;
Είναι το κρεβάτι του έρωτα πάντα χιονισμένο ;
Φάνηκε ν' ακούει τη σιγανή φωνή μου ,
χωρίς να γνωρίζει ερωτικά θέλγητρα .
Ποτέ δεν είδα ένα τόσο γλυκό πρόσωπο
σαν το δικό της
Η ψυχή μου πέταξε στη μακρινή της κατοικία
και δε θα ξαναγυρίσει πια .

First Love
John Clare

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΦΘΕΙΡΟΝΤΑΙ........

Σ' έσφιξα στο στήθος μου σαν περιστέρι που μια παιδούλα
πνίγει άθελά της
Σ' έκανα δική μου μ' όλη την ομορφιά σου
Μιαν ομορφιά πλουσιότερη και από όλα τα
Κοιτάσματα χρυσού της Καλλιφόρνιας τον καιρό
Του πυρετού του χρυσού
Ικανοποίησα τον σαρκικό πόθο μου απ' το χαμόγελό σου
από τα βλέμματά σου από το τρεμούλιασμά σου
Έκανα δική μου είχα στη διάθεσή μου την υπερηφάνεια σου
Όταν σε κρατούσα σκυμμένη και βάστηξες
Τη δύναμή μου και τη βία μου
Πίστεψα πως όλα θα τά 'παιρνα μα ήταν πλάνη
Κι απομένω σαν τον Ιξίωνα
Μετά την ερωτική πράξη του στο φάντασμα του σύννεφου
Που έμοιαζε μ' αυτή την Ήρα την αήττητη Ήρα
Και ποιος μπορεί να πιάσει ποιος μπορεί ν' αρπάξει
Σύννεφο ποιός μπορεί ν' ακουμπήσει το χέρι του
Σ' έναν κατοπτρισμό και απατάται όποιος νομίζει
Πως μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με γαλανό του ουρανού
Πίστεψα πως πήρα όλη την ομορφιά σου
Κι είχα μόνο το σώμα σου
Αλίμονο το σώμα δεν έχει
Αιωνιότητα το σώμα λειτουργεί
Μόνο για να προσφέρει ηδονή
Μα δεν προσφέρει αγάπη
Κι είναι μάταιο τώρα
Να προσπαθώ ν' αδράξω το πνεύμα σου
Ξεγλιστρά ξεγλιστρά [...]

Guillaume Apollinaire
Μετ. Νίκος Σπάνιας

Οι ψυχές όμως όχι και μπορεί πάντα να ψάχνουν ότι δεν συνάντησαν, ότι δεν "έπιασαν", ακόμα και αν δεν πιάνεται όπως το γαλάζιο του ουρανού.

ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ "ΜΑΘΗΤΕΣ"

«Είσαι όμορφη», σου είπα..
και εσύ μετά, έψαχνες καθρέφτη.
«Μην ψάχνεις καθρέφτη», σου είπα
Καθρεφτίσου στο βλέμμα μου...

«Είσαι αγάπη αληθινή», σου είπα...
και εσύ μετά, γύρευες νοήματα
«Μην ψάχνεις έννοιες», σου είπα
Γίνε εσύ η έννοια της ύπαρξής μου...

«Είσαι όλη μου η ζωή», σου είπα...
και εσύ μετά, κοίταξες τον κόσμο μου
«Δεν έχω δικό μου κόσμο», σου είπα
Γίνε εσύ κόσμος, μέσα του να ζήσω...

Είσαι τα όνειρα, μέσα στο κύκλο μιας ματαίωσης
με μια σου αλήθεια, ζωντάνεψέ με...

Είσαι η πιο ήρεμη θάλασσα, μες τη φουρτούνα αυτού του κόσμου
με ένα σου άγγιγμα, γαλήνεψέ με...

Είσαι η ηλιαχτίδα που ξεπροβαίνει, μεσα απ' το πιο μαύρο σύννεφο
με μια σου ανάσα, φώτησέ με...

Ε δεσποινίς?? γιατί δεν προσέχεται στο "μάθημα"?? γιατί τρέχει το μυαλό σας αλλού??....................

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ...ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!!

Θα ξέρεις ότι δε σ' αγαπώ και ότι σ' αγαπώ
αφού και απ' τα δυο είν' η ζωή
η λέξη είναι ένα φτερό της σιωπής,
η φωτιά έχει το ένα μισό από κρύο.

Εγώ σ' αγαπώ για ν' αρχίσω να σ' αγαπώ,
για να ξαναρχίσω το άπειρο
και για να μην πάψω ποτέ να σ' αγαπώ:
γι αυτό δε σ' αγαπώ ακόμα.

Σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ όπως αν είχα
στα χέρια μου τα κλειδιά της ευτυχίας
κι ένα αβέβαιο δυστυχισμένο πεπρωμένο.
Η αγάπη μου έχει δυο ζωές για να σ' εξοπλίζει.

Γι αυτό σ' αγαπώ όταν δε σ' αγαπώ
και γι αυτό σ' αγαπώ όταν σ' αγαπώ.

Pablo Neruda, Cien sonetos de amor
μετ. Γητ

ΤΟ ΝΙΩΘΩ.......

Στέρεο σύνορο της ζωής,
τέλεια ήπειρος,
ξετελεμένη αρμονία,
μοναδικέ σκοπέ,
σίγουρε ορισμέ της ομορφιάς,
γυμνή γυναίκα,
μια μέρα
θα συντριβεί η γραμμή
του κορμιού μου..................

Juan Ramón Jimenez

..........και ίσως η μέρα αυτή να μοιάζει με σήμερα!!!

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Σου είχα πει κάποτε, πως θα είμαι πάντα εδώ για σένα; Δεν το ξέχασα, μην ανησυχείς. Κρατάω βλέπεις πάντα τις υποσχέσεις μου. Είμαι εδώ, δεν μπορείς να με δεις, μα είμαι εδώ. Μην με ψάχνεις στις σκέψεις σου, που ξεθωριάζουν, ούτε και στην λογική σου, που με διώχνει. Ότι νιώθω για σένα εξάλλου, είναι ακραία παράλογο. Όμορφο και πολύχρωμο.. Ακόμα και αν κάποτε ρίχνεις υπερβολικές ποσότητες μαύρου, ακόμα πολύχρωμο παραμένει. Είναι όμορφο, πάντα ήταν...ακόμα και τις στιγμές, που εσύ παλεύεις να το παραμορφώσεις με μανία, αυτό από αντίσταση, γίνεται ακόμη πιο εξαίσιο. Οι χαμένοι έρωτες, λένε, είναι σαν τις ανεκπλήρωτες ευχές, μονάχα δεν ξέρω αν πηγαίνουν στον παράδεισο. Ίσως να τους αρκεί που γεννήθηκαν, που κάποιος τους έδωσε πάθος και ορμή. Και ζουν ακόμα και τις κενές μέρες, και τις κενές ώρες. Σαν αυτή.

ΤΟ ΨΕΜΜΑ

Είχα την αίσθηση πως πήγαινα
πως θα 'φτανα σε λίγο κάπου.
Αυτό το ψέμμα
κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ

SCRABLE!!

Κάποιοι από εμάς δεν θυμόνται μόνο τα αναγκαία. Και έτσι δείχνουν την αγάπη τους. Κάποιοι άλλοι κάνουν μόνο τα αναγκαία και έτσι εκφράζουν την αβρότητα τους. Με την απαντοχή αυτής της αβρότητας παλεύουν αυτοί που αγαπούν την μοναξιά τους, τον χρόνο που παίζει το Θέατρο Σκιών. Όταν πέφτει η αυλαία, με μόνη συντροφιά την ενδελέχεια, προσπαθούν να καθεύδουν. Και δεν είναι συνήθως εύκολο.

Οι λέξεις φταίνε…Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν (Κ.Δημουλά)

The Road Not Taken!!

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;


Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,


And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.


I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

by Robert Frost

Και η ζωή χαράσσεται, φλέβα ανοιχτή, αρτηρία σε ροή,
πάνω στη στοιβάδα του εδάφους.
Πάντα, στην αρχή της.Μετά "συνήθως" λέμε, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!!

Most of the time

She ain't even in my mind,
I wouldn't know her if I saw her
She's that far behind.
Most of the time
I can't even be sure
If she was ever with me
Or if I was with her.

Most of the time
I'm halfway content,
Most of the time
I know exactly where I went,
I don't cheat on myself,
I don't run and hide,
Hide from the feelings,
that are buried inside,
I don't compromise
and I don't pretend,
I don't even care
if I ever see her again
Most of the time.

But not all of the time!!

ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ!!

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα, όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα, μην ξεγελίεσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη, μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.

(fears not encountered by rabi-khan)

No Hope- Anathema

I was not put here by anyone in fear
I came alone as me
Just an idea in a long chain of discovery
Surrounded by the same you

Sometimes your tide pulls me out to sea
And I die in a thrashing curse
Sometimes we are kind
More often, I doze
So far up the beach that those who try to reach are burnt
alive in the searing heat of the desert of my dispassion
So far removed, I never hear the water
'Cept once or twice a month when I see a mirror

And I refuse to believe in some of the things that are said to be here
Let alone those that are not
I'm trying to change my direction
Ours is pathetic in my own humble estimation

I love the planet
The great benign she-wolf
Benefactor
Spinning gently on towards the red giant four aeons hence
When all the rose gardens are consumed in the flash-fire of flying time
She'll leave alone to you


=========


When you look at me
From your own century
I may seem to be
Strange archaeology
But when the winds blow
From this direction
You may sense me there
In your reflection
I think I feel you
But I will never know
As the swallows leave
And the children grow

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

When I caught you there
In tomorrows mirror
I thought felt you
Jump out of my skin
Throwing oil into
My blazing memories
Filling empty footsteps
I was standing in

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

As the falling rain
Of the northern jungle
Hanging droplets on the leaves
Bombards my brain
I hear you
Across the room
A sea of daffodils spring into bloom
You are the mist
The frost across my window pane
And again

She moves her body
And her whispers weave
And the world spins
And tells me that I'll never want to leave

As I think of you
From this dark century
I will always be
With generosity
That we both may share
The hope in hearing
That we're not just
Spirits disappearing

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ Ή ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ....

Κάποτε στην ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που δημιουργούν καταστάσεις οι οποίες σε βγάζουν από το ρυθμό σου, σε αποσυντονίζουν. Θέλεις να μείνεις ακίνητος και να σκέφτεσαι μόνο αυτές, να τις αφομοιώσεις, να περάσουν στο αίμα σου, να γίνουν μέρος του Είναι σου, να τελειώνεις, να γίνουν παρελθόν και να γίνεις κομμάτι του παρελθόντος σου. Υπάρχουν άνθρωποι που το ρίχνουν στη δουλειά, στις βόλτες, στη γυμναστική ή σε οτιδήποτε άλλο προκειμένου να μην σκέφτονται. Γίνονται υπερκινητικοί, αναλαμβάνουν νέες υποχρεώσεις, βάφουν το σπίτι τους, ανακαινίζουν τον εαυτό τους· προσπαθούν να προσπεράσουν αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Τα θάβουν κάτω από το νέο χρώμα του τοίχου, κάτω από ένα σωρό σημειώσεις υποχρεώσεων. Έρχεται όμως και η ώρα που περιμένουν τον καφέ να γίνει, το λεωφορείο στη στάση, το φανάρι να ανάψει, λίγο πριν κοιμηθούν. Η ώρα που θα σταθούν κι αυτοί για λίγο ακίνητοι, όπως εγώ. Η ώρα που δεν ξέρουν τι ώρα είναι ούτε πόση ώρα πέρασε. Δεν θέλω να μιλήσω για το πόσο "αδρανοποιείται" ο καθένας μας, γι’ αυτό το λίγο ή πολύ, γι’ αυτή τη διαστολή του χρόνου. Δε θέλω να μιλήσω για τίποτα βασικά. Θέλω μόνο να γεννηθούν μερικές φράσεις, ένα ποστ, μια κίνηση μηδενικών και άσσων στον παγκόσμιο ιστό για να μάθουν όλοι ότι ούτε αυτός ο χρόνος είναι ακίνητος.

Ο χρόνος προχώρα ακόμα και ερήμην μας.

ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ.....

Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, προχωρήσαμε...ανεβήκαμε τον «λόφο» και πήραμε ανάσα....έλλειψη οξυγόνου...πήραν αέρα τα πνευμόνια μας....ο παλμός μας αύξησε χτύπους...
Σκόνταψες...και έριξες κάτω όλα σου τα λάθη...έλυσες όλες σου τις σκέψεις που ήταν μπλεγμένες στο σκοινί που μας ένωνε...χύθηκαν νεύρα... Δεν απόρησα...προσπάθησα να σε βοηθήσω στο μάζεμα, προσπάθησα να σου δώσω κουράγιο, έδειχνες αδιάφορη....παραμιλούσες...ήταν οι ενοχές αγάπη μου... Αυτές δεν τις μάζεψα...αυτές μονίμως βγαίνουν από τον σάκο σου...και μονίμως θα σε κρατάνε σε εγρήγορση...και πάλι αδιαφορείς...παρ' όλα αυτά συνεχίσαμε...αδρεναλίνη σε αντίθεση με την οκνηρή σκέψη. Τα μάτια σου όμως αντικρίζουν το τέλος της πορείας μας...‘Όμως και εγώ το βλέπω, δεν αντέχεις σε τέτοιες περιπέτειες.. Δεν αντέχεις σε περιπάτους...δεν μπορείς να συμμαζεύεις τα πράγματα σου...
Ίσως τώρα να πρέπει να σε αφήσω να προχωρήσεις...να σου κλέψω όλες τις αναστολές, όλα σου τα λάθη.

Ίσως είναι ώρα να σου πω καλό «ταξίδι»...αγάπη μου

ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...

Τώρα ξεκινάω, μόνος περπατάω,
πίσω δεν κοιτάω προχωρώ
Μια ζωή αφήνω όλα τα φώτα σβήνω,
και τις πόρτες κλείνω αδιαφορώ

Τις δύσκολες στιγμές,
δεν θα, σαι εδώ να μου μιλάς
Τις δύσκολες στιγμές το χέρι δεν θα μου κρατάς

Θα κάνω υπερβολές θα πίνω θα μεθάω,
Τούς τοίχους θα βαράω, Θα κλαίω θα γελάω
Μα θα ’ναι αυτές, δικές μου, όλες οι δύσκολες στιγμές

Τώρα πια για μένα και για άλλον κανένα,
όλα αλήθεια ή ψέμα θα τα ζω
Δρόμους θα ανοίξω,
φόβους, θα τούς πνίξω
για να ανακαλύψω,τι θέλω εγώ

Τις δύσκολες στιγμές,
δεν θα, σαι εδώ να μου μιλάς
Τις δύσκολες στιγμές το χέρι δεν θα μου κρατάς
Θα κάνω υπερβολές θα πίνω θα μεθάω,
Τούς τοίχους θα βαράω, Θα κλαίω θα γελάω

Μα θά ’ναι αυτές, δικές μου, όλες οι δύσκολες στιγμές

OUTSET "ΚΑΙΡΙΚΩΝ" ΣΥΝΘΗΚΩΝ!!

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να βρέχει.
Να κοιτώ από το παράθυρο,
λευκό πανί στο γκρίζο τοπίο.
Σταγόνες βροχής στο κρύο τζάμι
να κυλούν αργά
κι εγώ τα μάτια καρφωμένα στον ήλιο που δύει.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να παίζει μουσική
Η τηλεόραση να ρίχνει τις σκιές της.
Ο καφές να παγώνει στη γωνιά
και το τσιγάρο να αργοπεθαίνει στα χείλη.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να μην ακούσω λόγια
Αυτά δεν έχουν θέση ανάμεσά μας.
Υπόσχεση ποτέ να μην ακουστεί
Ούτε τα βήματά σου να περιμένω στην σκάλα.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να μπεις στο δωμάτιο απαλά.

Σαν να άνηκες εκεί πάντα.

Just have a little patience

I'll try to be strong. Believe me

Ένα παράθυρο... Ο κόσμος όλος

Ένα παράθυρο. Το άνοιγε αυτή και κοιτούσε. Δεν ήξερε τι έψαχνε. Σήματα, αισθήματα. Παιχνίδι που της άρεσε και αυτό. Σχεδόν κάθε μέρα εκεί στο παράθυρο να κοιτάει. Για ώρα. Για όση ώρα θα της έπαιρνε, να γεμίσει το μυαλό της από εικόνες…
Και αυτός την έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα να ανοίγει το παράθυρο και να κοιτάει. Προσπαθούσε να δει τα μάτια της. Να δει που κοιτάει για να κοιτάξει και αυτός. Να καταλάβει. Για όση ώρα ήταν αυτή εκεί, ήταν και αυτός. Γέμιζε την ζωή του από την εικόνα της…και σκεφτόταν……

Τι τους χώριζε; ένα παράθυρο…

Εις τον τύπον των ήλων!!!

Στην "έρημο" τα όνειρα η δίψα ξεγελάει, αλλά η αλήθεια είναι "χειροπιαστή". Αρκεί να μπορείς να την "πιάσεις".

every sign that you denied....

When you sleep at night
and everything seems so right
then you think it's over
but it's never over

ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ....

Θες να το παίρνουμε στα αστεία...νομίζεις ότι είναι εύκολο να γελάμε και μετά να σιωπάς γιατί αυτό σου τάζει ο χρόνος. Τότε σπας τις γραμμές των χειλιών σου με ένα παγωμένο χαμόγελο και τέρμα τα αστεία. Σιωπάς και κρατάς «κλειστά» τα μάτια σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις πέρα από τον κόσμο σου...φοβάσαι να κοιτάξεις με άλλων τα μάτια, φοβάσαι να πεις πως δεν θες……..δεν θες και πολύ να...

Συνοστίζεις αισθήσεις και ψευδαισθήσεις σε ένα δοχείο ...μέσα... τα ζουλάς να μπορέσουν να χωρέσουν... και ελπίζεις να μην φύγει το καπάκι.

Γιατί φοβάσαι? ακολούθα τα βήματα των σκέψεων σου...ακολούθα σου λέω...προλαβαίνεις... μόνο μια χάρη, μη χαθείς... μη χαθείς από μέσα σου.
μη χαθείς γιατί είσαι μικρή ακόμα και φοβάσαι! μη χαθείς.... θα περιμένω να μου φέρεις όμορφα χρώματα. Καλή αντάμωση.

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ.....ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Κρυβόμαστε......

Κρυβόμαστε γιατί δεν είχες την δύναμη να μ' αγαπήσεις. Να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις, έναν λόγο. Ή μ'αγάπησες σαν αμαρτία?? που δεν θα βρεις ποτέ το θάρρος να κάνεις?? Μην στέκεις και με κοιτάς ανήξερα. Όχι..Κοίτα με... Μου αρκούν οι έμμεσες απαντήσεις που κρύβονται -πάντα- πίσω από τα μάτια σου. Ακούω κάθε τόσο τα σιδερένια βήματα ενός μάταιου «γιατί;» να περιφέρονται στο μυαλό μου και να κάνουν τόσο θόρυβο, που είναι δύσκολο να αντέξει τον ήχο τους ένας λογικός άνθρωπος. Δεν σε μισώ, ποτέ δεν θα μπορέσω.. Είναι κάτι πέρα των ψυχικών μου δυνατοτήτων. Άφησέ με να μονολογήσω λίγο ακόμα...μονάχα λίγο.

Θα μου πεις ΤΙΠΟΤΑ??..........

Πες μου για τις μέρες σου..μονάχα πες μου κάτι για να ξαναθυμηθώ την χροιά της φωνής σου. Πες μου πώς είναι να αναπνέεις μέσα σε ένα διαφορετικό κόσμο. Στον κόσμο της σιωπής..ναι. Εκεί με έστειλες να περιφέρομαι σαν αλύτρωτη ψυχή. Μια ανάσα σου με σκορπάει και με παρασέρνει σε κόσμους άλλους. Μαζί με δύο απίστευτα καστανά μάτια, με δύο ζευγάρια τεράστιες βλεφαρίδες, που τα έκαναν ακόμα πιο γοητευτικά και γεμάτα μυστήριο. Τα θυμάμαι ακόμα σαν χθες, ακόμα και τώρα θα έκανα τα πάντα για να τα ξαναντικρύσω. Είναι δύσκολο, ακόμα, να σου αντισταθώ και το ξέρεις μέσα σου, πάντα θα το ξέρεις. Αραγε να νιώθεις έτσι και εσύ; Αυτή να είναι άραγε η δική σου δικαιολογία;

Σε θυμάμαι όμως.......συνέχεια.

Μοιάζει λίγο σαν αυτοτιμωρία, σαν μια εξαναγκαστική και άκρως παρορμητική αίσθηση που με διακατέχει κάθε φορά που κάτι σε θυμίζει, κάθε που.... κάτι πάντα με γυρνάει πίσω και μου θυμίζει πως με άγγιξες, πως με φίλησες... πως υπήρξα για σένα -μονάχα μια στιγμή έστω- πρωταγωνιστής στην ζωή σου. Βασικός και ρόλος κομπάρσου ταυτόχρονα, μα δεν με ένοιαζε. Ηθελα μόνο να υπάρχω εκεί που υπάρχεις και εσύ, να ακούω τις σκέψεις σου..το γέλιο σου. Πάντα θα υπάρχεις εσύ. Πάντα θα θυμάμαι τον μοναδικό τρόπο που είχες όταν με άγγιζες, όταν με κοίταζες...Ήταν από εσένα και αυτό μου έφτανε.

Ποτέ δεν θα το μάθεις......

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...

ΤΟ ΠΡΕΠΕΙΜΕΝΩ ΣΙΓΕΙΝ ΔΥΝΑΤΟΝ????

The Edge Annual Question — 2006

WHAT IS YOUR DANGEROUS IDEA?

The history of science is replete with discoveries that were considered socially, morally, or emotionally dangerous in their time; the Copernican and Darwinian revolutions are the most obvious. What is your dangerous idea? An idea you think about (not necessarily one you originated) that is dangerous not because it is assumed to be false, but because it might be true?

MULTILANGUAGE ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, MULTITASKING ANAZHTHΣΕΙΣ, MULTIΜΗΔΕΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ........

Το delete ή το end μπορεί να αφήσουν ίχνη, ειδικά αν πρόκειται για αρχείο που περιέχει "ιό". Το backspace δεν διαγραφεί ότι έχει αποθηκευτεί, ούτε σβήνει όλα τα λάθη. Μόνο το format ξανασετάρει το σύστημα από την αρχή. Είναι σαν να μην έγινε τίποτα, ποτέ.

Η αλλαγή στον τρόπο γραφής άλλαξε και τον τρόπο διαγραφής. Τουλάχιστον των ασήμαντων. Οι έννοιες όμως παρέμειναν ίδιες.

The Law

"Now this is the law of the jungle, as old and as true as the sky,
And the wolf that shall keep it may prosper, but the wolf that shall break it must die.

As the creeper that girdles the tree trunk, the law runneth forward and back;
For the strength of the pack is the wolf, and the strength of the wolf is the pack.

Wash daily from nose tip to tail tip; drink deeply, but never too deep;
And remember the night is for hunting and forget not, the day is for sleep……….

Because of his age and his cunning, because of his gripe and his paw,
In all that the law leaveth open the word of the head wolf is law.

Now these are the laws of the jungle, and many and mighty are they;
But the head and the hoof of the law and the haunch and the hump is—Obey!

The Law for the Wolves
by Rudyard Kipling

ΟΤΑΝ ΑΡΓΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ........

Σε μια χώρα απόμακρη ψηλά στα βουνά, πέρα από τα σύννεφα, που την έλεγαν χώρα των ονείρων, ζούσε κάποτε κάποιος που τον έλεγαν «κάπως». Τι σημασία έχει το όνομα?? Ήταν σαν μάγος και ζούσε ολομόναχος. Σπάνια τον επισκέπτονταν κάποιος. Έτσι και αλλιώς ήταν δύσκολο να προσεγγίσει κανείς αυτήν την χώρα. Ήταν επικίνδυνο να ανέβεις τόσο ψηλά.
Αυτός ο «κάπως» δεν κατάφερε ποτέ να φτιάξει λίστες όπως κάνουν συνήθως οι άνθρωποι. Δεν κατάφερε ποτέ να βάλει σε σειρά τι αγαπά περισσότερο, τι μισεί, τι φοβάται, τι ελπίζει. Δεν κατάφερε να ταξινομήσει αγαπημένα βιβλία, τραγούδια, έργα, αναμνήσεις, ανθρώπους. Δυσκολευόταν ακόμα να μάθει την γλώσσα των ανθρώπων για να μπορεί να επισκέπτεται την χώρα τους όταν αισθανόταν μοναξιά. Έτσι δυσκολευόταν στην επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια από τις επισκέψεις του στη χώρα των ανθρώπων συνάντησε ένα κορίτσι. Του έδειξε μεγάλη αδυναμία και αγάπη. Αυτό του εμπιστεύτηκε μερικά πράγματα για την ζωή του, μερικά από τα παραμύθια που είχε γράψει στο μυαλό του. Και ο «κάπως» χάρηκε τόσο πολύ και του είπε ότι και ο ίδιος είχε γράψει παραμύθια για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες του παλιού καιρού της χώρας των ονείρων. Το κορίτσι ρώτησε ποιος είναι ο κακός στα παραμύθια του, αλλά δεν υπήρχε κακός και το κορίτσι έμεινε να κοιτάζει με απορία. Αφού υπάρχει καλός θα υπάρχει και κάκος, λέει η λογική.

Ο «κάπως» τότε κατάλαβε ότι τα παραμύθια της χώρας των ονείρων δεν βγάζουν κανένα νόημα στη χώρα των ανθρώπων. Ήταν όμως αργά για να γράψει άλλα παραμύθια!!

THE SOUND-TRUCK

OF MY HURT EVERY NIGHT AND DAY

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΑΠΛΑ

Μου παρουσιάστηκε ο Σαβοναρόλας και είπε μου:
Να κάψουμε τα δέντρα στων ματαίων την πυρά,
να κάψουμε τη χλόη, το σιτάρι και το καλαμπόκι
τα πάντα για να είναι πιό απλά!
Να σπάσουμε τις πέτρες και να ξεριζώσουμε
τα ποτάμια απ' την κοίτη τους, να γίνουν
τα πάντα πιό απλά, πολύ πιό απλά!
Τα πόδια μας ν' απαρνηθούμεν επειδή
να περπατήσεις είναι ματαιότης.
Την όραση ν' απαρνηθούμεν επειδή
οφθαλμός εστί ματαιότης.
Την ακοή ν' απαρνηθούμε. Ματαιότης
είναι το αυτί.
Τα χέρια μας ν' απαρνηθούμε
τα πάντα για να είναι πιό απλά, πολύ
πιό απλά!
Μου παρουσιάστηκε ο Σαβοναρόλας στ' όνειρό μου
σαν μια παλιά πληγή μες στον εγκέφαλο του κόσμου.
Τον είδα στ' όνειρό μου
και ξύπνησα ουρλιάζοντας

ΝΙΚΗΤΑ ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ

Η "ΚΑΚΗ" ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι για μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιάς ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα,
άν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι , αδιάφοροι με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στο μονόλογο του καθημερινού
κι ας είναι οι πιό φθαρμένες. Να φεγγαρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.

ΝΙΚΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ "Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ"

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση, κάνει πιό δύσκολη την καθημερινή μας πράξη, αλλά δεν μας αλλάζει τη ζωή. Το ίδιο σφίξιμο ο κόμπος της βροχής, η καταχνιά της πόλης σαν βραδιάζει. Δεν σταματά τη σήψη που προχώρησε, δεν θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΕ Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ!!

Η ΑΒΟΛΗ "ΒΑΡΥΤΗΤΑ" ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Της στάθηκα όταν ήταν "μόνη" και πέρναγε δύσκολα, την πήρα στην αγκαλιά μου και σκούπισα τα δάκρυά της όταν έκλαψε και την φίλησα στο μέτωπο, κουβάλησα "νερό" με τις χούφτες μου και της έδωσα να πιεί, την σήκωσα ψηλά και της έδειξα το φως, προσπάθησα (ανεπιτυχώς) να διώξω τους εφιάλτες της και προσπάθησα να της δώσω ελπίδα, την χάιδεψα στα μαλλιά και τα άφησα να ανεμίζουν καθώς φυσούσε ο αέρας, της ψιθύρισα σ' αγαπώ και την κράτησα γερά ανάμεσα στα χέρια μου , της "τραγούδησα" όλα τα αγαπημένα της νανουρίσματα, την άφησα να "κοιμηθεί" γλυκά στην αγκαλιά μου,......... αλλά τελικά ήταν άβολη η "στάση". Ο έρωτας έχει άβολη ειδική βαρύτητα.......



("ΑΓΕΦΥΡΩΤΗ ΔΙΕΠΑΦΗ" ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ)

ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος?? Να μπορούσε έστω αυτός να μέτραγε ανάποδα. Να μηδενίσει η μνήμη, να αρχίσω πάλι από το μηδέν την πορεία προς το πουθενά.

Love doesn't end!?

Not my kind of LOVE

Απατάει πάντα η ζωή τα Όνειρα???

Μια φορά και έναν καιρό, στη γη των ανθρώπων γεννήθηκε ένα όνειρο. Σιγά-σιγά άρχισε να ρουφά ζωή και να μπουσουλά. Παράξενο, αλλά είχε γεννηθεί από έναν άντρα , που είχε όμως μεγάλη συγγένεια με τα όνειρα. Μες στη ζωή του είχε γεννήσει μπόλικα. Τα περισσότερα μόλις τα έπαιρνε στην αγκαλιά του έμοιαζαν ασθενικά, ανήμπορα. Και όσο και αν προσπαθούσε να τα δυναμώσει, να τα μεγαλώσει, να τα δει να ζουν, δεν τον "άφηναν". Δεν είναι εύκολο για ένα όνειρο να ζήσει στην γη των ανθρώπων όλες τις εποχές. Διατηρούσαν έτσι το σχήμα και την μορφή τους για κάποιον καιρό, μα μετά διαλυόντουσαν στον αέρα, σαν την πάχνη του πρωινού. Σαν τον καπνό, που όταν πρωτοβγαίνει ορμητικός έχει σχήμα, υφή και μορφή. Μετά όμως, απλώνεται στα ουράνια κι όσο κι αν μοιάζει ν’ ανασαίνει λίγο, σκορπίζεται, τυλίγει το φως και σβήνει στους μακρινούς ορίζοντες. Αυτός ο άντρας λοιπόν είχε γεννήσει πολλά "χαμένα" όνειρα.

Το όνειρο όμως που μνημονεύουμε, εκτός από δυνατό, ήταν και πολύ έξυπνο και ζωτικό. Μόλις δημιουργήθηκε, δεν απομακρύνθηκε για να διαλυθεί στον αέρα, αλλά κόλλησε επάνω στον γεννήτορά του, ενσωματώθηκε μαζί του σε σημείο που ο άντρας έγινε τ' όνειρό του. Μετουσιώθηκε. Το βαρύ, βαθύ, απόλυτο, γιγαντωμένο και μοναχικό όνειρο, μετέδιδε τις ιδιότητές του στον γεννήτορά του και εκείνος σε αντάλλαγμα το κρατούσε στην ζεστασιά της ψυχής του πολύ μακριά από οποιοδήποτε αεράκι που θα μπορούσε να το σκορπίσει.

Ήταν ένα όνειρο συντροφικότητας…

"Ένας κόσμος για δύο", ήταν τα λόγια εκείνου που το γεννοβόλησε και το σχηματοποίησε πιότερο στην ψυχή, παρά στην σκέψη.

Η ευτυχία στον κόσμο, είναι κάτι απολύτως σχετικό, που ο καθένας το εννοεί διαφορετικά και μάχεται γ' αυτό με διαφορετικούς τρόπους. Όπως ένας καλόγερος αγαπώντας βαθιά τους ανθρώπους ξεκόβει απ' αυτούς κι αφιερώνεται στο Θεό γι αυτούς, έτσι κι εκείνος ο άντρας, επειδή αγαπούσε βαθιά τις γυναίκες, γυρεύε τη μία, στην οποία αν αφιερωνόταν, θα ήταν σαν να είχε αφιερωθεί στις γυναίκες όλου του κόσμου.

Το όνειρο σεργιάνισε τον κόσμο, μπήκε σε πολλές ψυχές, φιλικές και εχθρικές, ζεστές και κρύες, παραδείσιες και κολασμένες. Και δεν βρήκε μέρος να σταθεί, παρά μονάχα σαν προσκεκλημένος για λίγο, που τον αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και τυπική ευγένεια, ενώ μέσα τους βιάζονται να έρθει η ώρα που θα τον συνοδεύσουν στην εξώπορτα.

Είχε πάρει βέβαια, πολλά στοιχεία από τον γεννήτορά του. Ήταν εξαιρετικά περήφανο. Ή θα γινόταν πλήρως αποδεκτό, ή θα έφευγε.Έτσι, δραπέτευε από παντού κι όλο αλήτευε και κούρνιαζε σε σκοτεινές, άνευρες αγκαλιές.

Τα χρόνια πέρασαν, αυτό κουράστηκε απ' την αναζήτησή του, και επέστρεψε πίσω στον άντρα. Του χτύπησε, εκείνος όμως δεν του άνοιγε. Απλά του φώναξε, "μη γυρεύεις να ζήσεις άλλο, πορεύσου θαρραλέα προς τους αέρηδες που θα σε διαλύσουν".

Το όνειρο ύψωσε τα χέρια του και κάλεσε τον αέρα. Κι ο άντρας, στεκόταν και το έβλεπε να διαλύεται μπροστά του κομμάτι κομμάτι και να χάνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σωριασμένος ο κόσμος του, τεμαχισμένη η ψυχή του.

Δεν χάθηκε όμως τελείως. Αν και κουρελιασμένο, βούϊζε τις νύχτες. Το μύρωσε ξαφνικά και μια νεράϊδα του φεγγαριού, μια χούφτα άστρα άρχισαν να χορεύουνε γύρω του, και δεν πέθανε! Έμεινε να περιμένει να αναστηθεί. Να περιμένει το θαύμα.

Άραγε θα απατήσει η ζωή και αυτό το όνειρο?? Μπορεί και να το μάθουμε στην άλλη ζωή!!

ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ!!

Ξυπνάς κάθε πρωί και καταλαβαίνεις ότι δεν έιναι όνειρο που χάθηκε…Ο πόνος που σε πνίγει, ο αέρας που λιγοστεύει, η ασφυξία…Όμως δεν είναι ούτε εφιάλτης να τελειώσει όση υπομονή κι αν κάνεις…

Είναι η ζωή σου όλη, πρέπει να μάθεις…..........και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων......ακόμα εάν και μετά πέσεις!!