ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
ξαπλωμένη πλάι μου στην όχθη του ύπνου.
Το απαλό φτερούγισμα του ανέμου
στα μαλλιά, η αναπνοή που λικνίζει
το ανασφαλές πρόσταγμα του στήθους,
τα λιγοστά λουλούδια που φοράς,
η δραματική ψευδαίσθηση της μοναξιάς
μέσα στην αχανή σιωπή της μοίρας
ίσως εντείνουν το δίλημμα·
να σε κοιτάζω μόνο ή να σ’ αγγίξω;

Μα ακόμη κι έτσι θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κοιμάσαι πλάι μου στην όχθη της μέρας.
Με κείνη τη διαρκή ετοιμότητα ομορφιάς
με κείνο το βήμα ανεμελιάς
να λυγίζεις, να μαζεύεσαι, ν’ αφήνεσαι
συνοψίζοντας την ιστορία της ομορφιάς
να κοιμάσαι, ολοένα να κοιμόμαστε
να ξυπνάμε γιατί θέλουμε νερό
και μετά ξανά ν’ αποκοιμόμαστε
μπλεγμένοι σαν τρυφερά κλαδιά.

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κάθεσαι πλάι μου στην όχθη που κλαίω.
Eπειδή βράδιασε και κανείς δεν υπάρχει.
Επειδή όσοι αγαπούν γύρισαν σπίτι.
Επειδή σε λίγο θα κλείσουν οι πόρτες.

Σωτήρης Σελαβής (Bleuballet, εκδόσεις Νεφέλη)