ZHTHTAI....KAI ANAZHTHTAI.....

Ψάχνω κάποια να γελάσουμε μαζί. Σε κάποιας την αγκαλιά να κλάψω και κάποιας τα δάκρυα να σκουπίζω. Με κάποια να τρέξουμε στην άμμο. Να καβαλήσει μαζί μου την σανίδα μου και εγώ να ταξιδέψω με το καλάμι της. Να μοιραστεί το παγωτό μου και εγώ την τάρτα της. Να θυμάται τα γενέθλια μου και εγώ να της τραγουδώ στα δικά της. Να δει τα χρώματα που βλέπω, και εγώ το "πίνακα" που θα φτιάχνει με αυτά, κάποια να με ξαφνιάζει με ένα χαμόγελο της, όταν σβήνει το δικό μου...και με αυτό το "ξάφνιασμα" να την φωτίζω. Να την νοιώθω και να με νοιώθει. Nα μην την ανέχομαι και με ανέχεται. κάποια που οι δυο ζωές μας να χωρέσουν σε μια.

Τρέχα γύρευε θα μου πείτε. Την συνάντησα σε λάθος σταυροδρόμι θα σας πω.

ΠΡΩΤΗ (ΑΛΗΘΙΝΗ) ΑΓΑΠΗ

Ποτέ πριν από τούτη την ώρα δεν ήμουν κυριευμένος ,
με αγάπη τόσο αιφνίδια και γλυκιά ,
το πρόσωπό της άνθισε σα λουλούδι
κι έκλεψε ολοκληρωτικά την καρδιά μου.
Το πρόσωπό μου έγινε χλωμό σαν πεθαμένου .
Τα πόδια μου αρνήθηκαν να ξεφύγουν ,
κι όταν με κοίταξε , τί θα μπορούσα να υποφέρω !
Όλη μου η ύπαρξη φάνηκε να διαλύεται σαν πηλός .

Κι έπειτα το αίμα μου γέμισε το πρόσωπό μου
και πήρε το βλέμμα μου λίγο μακρύτερα ,
Τα δέντρα κι οι θάμνοι γύρω μου
έμοιαζαν μεσάνυχτα μέσα στο μεσημέρι.
Δεν μπορούσα να δω τίποτα ,
Λέξεις από τα μάτια μου ξεπήδησαν --
Μίλησαν σαν συγχορδίες εγχόρδου,
και αίμα πυρπόλησε την καρδιά μου.

Είναι τα λουλούδια η επιλογή του χειμώνα ;
Είναι το κρεβάτι του έρωτα πάντα χιονισμένο ;
Φάνηκε ν' ακούει τη σιγανή φωνή μου ,
χωρίς να γνωρίζει ερωτικά θέλγητρα .
Ποτέ δεν είδα ένα τόσο γλυκό πρόσωπο
σαν το δικό της
Η ψυχή μου πέταξε στη μακρινή της κατοικία
και δε θα ξαναγυρίσει πια .

First Love
John Clare

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΦΘΕΙΡΟΝΤΑΙ........

Σ' έσφιξα στο στήθος μου σαν περιστέρι που μια παιδούλα
πνίγει άθελά της
Σ' έκανα δική μου μ' όλη την ομορφιά σου
Μιαν ομορφιά πλουσιότερη και από όλα τα
Κοιτάσματα χρυσού της Καλλιφόρνιας τον καιρό
Του πυρετού του χρυσού
Ικανοποίησα τον σαρκικό πόθο μου απ' το χαμόγελό σου
από τα βλέμματά σου από το τρεμούλιασμά σου
Έκανα δική μου είχα στη διάθεσή μου την υπερηφάνεια σου
Όταν σε κρατούσα σκυμμένη και βάστηξες
Τη δύναμή μου και τη βία μου
Πίστεψα πως όλα θα τά 'παιρνα μα ήταν πλάνη
Κι απομένω σαν τον Ιξίωνα
Μετά την ερωτική πράξη του στο φάντασμα του σύννεφου
Που έμοιαζε μ' αυτή την Ήρα την αήττητη Ήρα
Και ποιος μπορεί να πιάσει ποιος μπορεί ν' αρπάξει
Σύννεφο ποιός μπορεί ν' ακουμπήσει το χέρι του
Σ' έναν κατοπτρισμό και απατάται όποιος νομίζει
Πως μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με γαλανό του ουρανού
Πίστεψα πως πήρα όλη την ομορφιά σου
Κι είχα μόνο το σώμα σου
Αλίμονο το σώμα δεν έχει
Αιωνιότητα το σώμα λειτουργεί
Μόνο για να προσφέρει ηδονή
Μα δεν προσφέρει αγάπη
Κι είναι μάταιο τώρα
Να προσπαθώ ν' αδράξω το πνεύμα σου
Ξεγλιστρά ξεγλιστρά [...]

Guillaume Apollinaire
Μετ. Νίκος Σπάνιας

Οι ψυχές όμως όχι και μπορεί πάντα να ψάχνουν ότι δεν συνάντησαν, ότι δεν "έπιασαν", ακόμα και αν δεν πιάνεται όπως το γαλάζιο του ουρανού.

ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ "ΜΑΘΗΤΕΣ"

«Είσαι όμορφη», σου είπα..
και εσύ μετά, έψαχνες καθρέφτη.
«Μην ψάχνεις καθρέφτη», σου είπα
Καθρεφτίσου στο βλέμμα μου...

«Είσαι αγάπη αληθινή», σου είπα...
και εσύ μετά, γύρευες νοήματα
«Μην ψάχνεις έννοιες», σου είπα
Γίνε εσύ η έννοια της ύπαρξής μου...

«Είσαι όλη μου η ζωή», σου είπα...
και εσύ μετά, κοίταξες τον κόσμο μου
«Δεν έχω δικό μου κόσμο», σου είπα
Γίνε εσύ κόσμος, μέσα του να ζήσω...

Είσαι τα όνειρα, μέσα στο κύκλο μιας ματαίωσης
με μια σου αλήθεια, ζωντάνεψέ με...

Είσαι η πιο ήρεμη θάλασσα, μες τη φουρτούνα αυτού του κόσμου
με ένα σου άγγιγμα, γαλήνεψέ με...

Είσαι η ηλιαχτίδα που ξεπροβαίνει, μεσα απ' το πιο μαύρο σύννεφο
με μια σου ανάσα, φώτησέ με...

Ε δεσποινίς?? γιατί δεν προσέχεται στο "μάθημα"?? γιατί τρέχει το μυαλό σας αλλού??....................

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ...ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!!

Θα ξέρεις ότι δε σ' αγαπώ και ότι σ' αγαπώ
αφού και απ' τα δυο είν' η ζωή
η λέξη είναι ένα φτερό της σιωπής,
η φωτιά έχει το ένα μισό από κρύο.

Εγώ σ' αγαπώ για ν' αρχίσω να σ' αγαπώ,
για να ξαναρχίσω το άπειρο
και για να μην πάψω ποτέ να σ' αγαπώ:
γι αυτό δε σ' αγαπώ ακόμα.

Σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ όπως αν είχα
στα χέρια μου τα κλειδιά της ευτυχίας
κι ένα αβέβαιο δυστυχισμένο πεπρωμένο.
Η αγάπη μου έχει δυο ζωές για να σ' εξοπλίζει.

Γι αυτό σ' αγαπώ όταν δε σ' αγαπώ
και γι αυτό σ' αγαπώ όταν σ' αγαπώ.

Pablo Neruda, Cien sonetos de amor
μετ. Γητ

ΤΟ ΝΙΩΘΩ.......

Στέρεο σύνορο της ζωής,
τέλεια ήπειρος,
ξετελεμένη αρμονία,
μοναδικέ σκοπέ,
σίγουρε ορισμέ της ομορφιάς,
γυμνή γυναίκα,
μια μέρα
θα συντριβεί η γραμμή
του κορμιού μου..................

Juan Ramón Jimenez

..........και ίσως η μέρα αυτή να μοιάζει με σήμερα!!!

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Σου είχα πει κάποτε, πως θα είμαι πάντα εδώ για σένα; Δεν το ξέχασα, μην ανησυχείς. Κρατάω βλέπεις πάντα τις υποσχέσεις μου. Είμαι εδώ, δεν μπορείς να με δεις, μα είμαι εδώ. Μην με ψάχνεις στις σκέψεις σου, που ξεθωριάζουν, ούτε και στην λογική σου, που με διώχνει. Ότι νιώθω για σένα εξάλλου, είναι ακραία παράλογο. Όμορφο και πολύχρωμο.. Ακόμα και αν κάποτε ρίχνεις υπερβολικές ποσότητες μαύρου, ακόμα πολύχρωμο παραμένει. Είναι όμορφο, πάντα ήταν...ακόμα και τις στιγμές, που εσύ παλεύεις να το παραμορφώσεις με μανία, αυτό από αντίσταση, γίνεται ακόμη πιο εξαίσιο. Οι χαμένοι έρωτες, λένε, είναι σαν τις ανεκπλήρωτες ευχές, μονάχα δεν ξέρω αν πηγαίνουν στον παράδεισο. Ίσως να τους αρκεί που γεννήθηκαν, που κάποιος τους έδωσε πάθος και ορμή. Και ζουν ακόμα και τις κενές μέρες, και τις κενές ώρες. Σαν αυτή.

ΤΟ ΨΕΜΜΑ

Είχα την αίσθηση πως πήγαινα
πως θα 'φτανα σε λίγο κάπου.
Αυτό το ψέμμα
κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ

SCRABLE!!

Κάποιοι από εμάς δεν θυμόνται μόνο τα αναγκαία. Και έτσι δείχνουν την αγάπη τους. Κάποιοι άλλοι κάνουν μόνο τα αναγκαία και έτσι εκφράζουν την αβρότητα τους. Με την απαντοχή αυτής της αβρότητας παλεύουν αυτοί που αγαπούν την μοναξιά τους, τον χρόνο που παίζει το Θέατρο Σκιών. Όταν πέφτει η αυλαία, με μόνη συντροφιά την ενδελέχεια, προσπαθούν να καθεύδουν. Και δεν είναι συνήθως εύκολο.

Οι λέξεις φταίνε…Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν (Κ.Δημουλά)

The Road Not Taken!!

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;


Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,


And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.


I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

by Robert Frost

Και η ζωή χαράσσεται, φλέβα ανοιχτή, αρτηρία σε ροή,
πάνω στη στοιβάδα του εδάφους.
Πάντα, στην αρχή της.Μετά "συνήθως" λέμε, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!!

Most of the time

She ain't even in my mind,
I wouldn't know her if I saw her
She's that far behind.
Most of the time
I can't even be sure
If she was ever with me
Or if I was with her.

Most of the time
I'm halfway content,
Most of the time
I know exactly where I went,
I don't cheat on myself,
I don't run and hide,
Hide from the feelings,
that are buried inside,
I don't compromise
and I don't pretend,
I don't even care
if I ever see her again
Most of the time.

But not all of the time!!

ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ!!

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα, όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα, μην ξεγελίεσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη, μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.

(fears not encountered by rabi-khan)

No Hope- Anathema

I was not put here by anyone in fear
I came alone as me
Just an idea in a long chain of discovery
Surrounded by the same you

Sometimes your tide pulls me out to sea
And I die in a thrashing curse
Sometimes we are kind
More often, I doze
So far up the beach that those who try to reach are burnt
alive in the searing heat of the desert of my dispassion
So far removed, I never hear the water
'Cept once or twice a month when I see a mirror

And I refuse to believe in some of the things that are said to be here
Let alone those that are not
I'm trying to change my direction
Ours is pathetic in my own humble estimation

I love the planet
The great benign she-wolf
Benefactor
Spinning gently on towards the red giant four aeons hence
When all the rose gardens are consumed in the flash-fire of flying time
She'll leave alone to you


=========


When you look at me
From your own century
I may seem to be
Strange archaeology
But when the winds blow
From this direction
You may sense me there
In your reflection
I think I feel you
But I will never know
As the swallows leave
And the children grow

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

When I caught you there
In tomorrows mirror
I thought felt you
Jump out of my skin
Throwing oil into
My blazing memories
Filling empty footsteps
I was standing in

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

As the falling rain
Of the northern jungle
Hanging droplets on the leaves
Bombards my brain
I hear you
Across the room
A sea of daffodils spring into bloom
You are the mist
The frost across my window pane
And again

She moves her body
And her whispers weave
And the world spins
And tells me that I'll never want to leave

As I think of you
From this dark century
I will always be
With generosity
That we both may share
The hope in hearing
That we're not just
Spirits disappearing

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ Ή ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ....

Κάποτε στην ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που δημιουργούν καταστάσεις οι οποίες σε βγάζουν από το ρυθμό σου, σε αποσυντονίζουν. Θέλεις να μείνεις ακίνητος και να σκέφτεσαι μόνο αυτές, να τις αφομοιώσεις, να περάσουν στο αίμα σου, να γίνουν μέρος του Είναι σου, να τελειώνεις, να γίνουν παρελθόν και να γίνεις κομμάτι του παρελθόντος σου. Υπάρχουν άνθρωποι που το ρίχνουν στη δουλειά, στις βόλτες, στη γυμναστική ή σε οτιδήποτε άλλο προκειμένου να μην σκέφτονται. Γίνονται υπερκινητικοί, αναλαμβάνουν νέες υποχρεώσεις, βάφουν το σπίτι τους, ανακαινίζουν τον εαυτό τους· προσπαθούν να προσπεράσουν αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Τα θάβουν κάτω από το νέο χρώμα του τοίχου, κάτω από ένα σωρό σημειώσεις υποχρεώσεων. Έρχεται όμως και η ώρα που περιμένουν τον καφέ να γίνει, το λεωφορείο στη στάση, το φανάρι να ανάψει, λίγο πριν κοιμηθούν. Η ώρα που θα σταθούν κι αυτοί για λίγο ακίνητοι, όπως εγώ. Η ώρα που δεν ξέρουν τι ώρα είναι ούτε πόση ώρα πέρασε. Δεν θέλω να μιλήσω για το πόσο "αδρανοποιείται" ο καθένας μας, γι’ αυτό το λίγο ή πολύ, γι’ αυτή τη διαστολή του χρόνου. Δε θέλω να μιλήσω για τίποτα βασικά. Θέλω μόνο να γεννηθούν μερικές φράσεις, ένα ποστ, μια κίνηση μηδενικών και άσσων στον παγκόσμιο ιστό για να μάθουν όλοι ότι ούτε αυτός ο χρόνος είναι ακίνητος.

Ο χρόνος προχώρα ακόμα και ερήμην μας.

ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ.....

Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, προχωρήσαμε...ανεβήκαμε τον «λόφο» και πήραμε ανάσα....έλλειψη οξυγόνου...πήραν αέρα τα πνευμόνια μας....ο παλμός μας αύξησε χτύπους...
Σκόνταψες...και έριξες κάτω όλα σου τα λάθη...έλυσες όλες σου τις σκέψεις που ήταν μπλεγμένες στο σκοινί που μας ένωνε...χύθηκαν νεύρα... Δεν απόρησα...προσπάθησα να σε βοηθήσω στο μάζεμα, προσπάθησα να σου δώσω κουράγιο, έδειχνες αδιάφορη....παραμιλούσες...ήταν οι ενοχές αγάπη μου... Αυτές δεν τις μάζεψα...αυτές μονίμως βγαίνουν από τον σάκο σου...και μονίμως θα σε κρατάνε σε εγρήγορση...και πάλι αδιαφορείς...παρ' όλα αυτά συνεχίσαμε...αδρεναλίνη σε αντίθεση με την οκνηρή σκέψη. Τα μάτια σου όμως αντικρίζουν το τέλος της πορείας μας...‘Όμως και εγώ το βλέπω, δεν αντέχεις σε τέτοιες περιπέτειες.. Δεν αντέχεις σε περιπάτους...δεν μπορείς να συμμαζεύεις τα πράγματα σου...
Ίσως τώρα να πρέπει να σε αφήσω να προχωρήσεις...να σου κλέψω όλες τις αναστολές, όλα σου τα λάθη.

Ίσως είναι ώρα να σου πω καλό «ταξίδι»...αγάπη μου

ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...

Τώρα ξεκινάω, μόνος περπατάω,
πίσω δεν κοιτάω προχωρώ
Μια ζωή αφήνω όλα τα φώτα σβήνω,
και τις πόρτες κλείνω αδιαφορώ

Τις δύσκολες στιγμές,
δεν θα, σαι εδώ να μου μιλάς
Τις δύσκολες στιγμές το χέρι δεν θα μου κρατάς

Θα κάνω υπερβολές θα πίνω θα μεθάω,
Τούς τοίχους θα βαράω, Θα κλαίω θα γελάω
Μα θα ’ναι αυτές, δικές μου, όλες οι δύσκολες στιγμές

Τώρα πια για μένα και για άλλον κανένα,
όλα αλήθεια ή ψέμα θα τα ζω
Δρόμους θα ανοίξω,
φόβους, θα τούς πνίξω
για να ανακαλύψω,τι θέλω εγώ

Τις δύσκολες στιγμές,
δεν θα, σαι εδώ να μου μιλάς
Τις δύσκολες στιγμές το χέρι δεν θα μου κρατάς
Θα κάνω υπερβολές θα πίνω θα μεθάω,
Τούς τοίχους θα βαράω, Θα κλαίω θα γελάω

Μα θά ’ναι αυτές, δικές μου, όλες οι δύσκολες στιγμές

OUTSET "ΚΑΙΡΙΚΩΝ" ΣΥΝΘΗΚΩΝ!!

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να βρέχει.
Να κοιτώ από το παράθυρο,
λευκό πανί στο γκρίζο τοπίο.
Σταγόνες βροχής στο κρύο τζάμι
να κυλούν αργά
κι εγώ τα μάτια καρφωμένα στον ήλιο που δύει.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να παίζει μουσική
Η τηλεόραση να ρίχνει τις σκιές της.
Ο καφές να παγώνει στη γωνιά
και το τσιγάρο να αργοπεθαίνει στα χείλη.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να μην ακούσω λόγια
Αυτά δεν έχουν θέση ανάμεσά μας.
Υπόσχεση ποτέ να μην ακουστεί
Ούτε τα βήματά σου να περιμένω στην σκάλα.

Όταν θα έρθεις θα ήθελα να μπεις στο δωμάτιο απαλά.

Σαν να άνηκες εκεί πάντα.