Tuesday, February 27, 2007

Just have a little patience

I'll try to be strong. Believe me

Ένα παράθυρο... Ο κόσμος όλος


Ένα παράθυρο. Το άνοιγε αυτή και κοιτούσε. Δεν ήξερε τι έψαχνε. Σήματα, αισθήματα. Παιχνίδι που της άρεσε και αυτό. Σχεδόν κάθε μέρα εκεί στο παράθυρο να κοιτάει. Για ώρα. Για όση ώρα θα της έπαιρνε, να γεμίσει το μυαλό της από εικόνες…
Και αυτός την έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα να ανοίγει το παράθυρο και να κοιτάει. Προσπαθούσε να δει τα μάτια της. Να δει που κοιτάει για να κοιτάξει και αυτός. Να καταλάβει. Για όση ώρα ήταν αυτή εκεί, ήταν και αυτός. Γέμιζε την ζωή του από την εικόνα της…και σκεφτόταν……

Τι τους χώριζε; ένα παράθυρο…

Εις τον τύπον των ήλων!!!



Στην "έρημο" τα όνειρα η δίψα ξεγελάει, αλλά η αλήθεια είναι "χειροπιαστή". Αρκεί να μπορείς να την "πιάσεις".

every sign that you denied....

When you sleep at night
and everything seems so right
then you think it's over
but it's never over

Friday, February 23, 2007

ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ....




Θες να το παίρνουμε στα αστεία...νομίζεις ότι είναι εύκολο να γελάμε και μετά να σιωπάς γιατί αυτό σου τάζει ο χρόνος. Τότε σπας τις γραμμές των χειλιών σου με ένα παγωμένο χαμόγελο και τέρμα τα αστεία. Σιωπάς και κρατάς «κλειστά» τα μάτια σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις πέρα από τον κόσμο σου...φοβάσαι να κοιτάξεις με άλλων τα μάτια, φοβάσαι να πεις πως δεν θες……..δεν θες και πολύ να...

Συνοστίζεις αισθήσεις και ψευδαισθήσεις σε ένα δοχείο ...μέσα... τα ζουλάς να μπορέσουν να χωρέσουν... και ελπίζεις να μην φύγει το καπάκι.

Γιατί φοβάσαι? ακολούθα τα βήματα των σκέψεων σου...ακολούθα σου λέω...προλαβαίνεις... μόνο μια χάρη, μη χαθείς... μη χαθείς από μέσα σου.
μη χαθείς γιατί είσαι μικρή ακόμα και φοβάσαι! μη χαθείς.... θα περιμένω να μου φέρεις όμορφα χρώματα. Καλή αντάμωση.

Thursday, February 22, 2007

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ.....ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Κρυβόμαστε......

Κρυβόμαστε γιατί δεν είχες την δύναμη να μ' αγαπήσεις. Να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις, έναν λόγο. Ή μ'αγάπησες σαν αμαρτία?? που δεν θα βρεις ποτέ το θάρρος να κάνεις?? Μην στέκεις και με κοιτάς ανήξερα. Όχι..Κοίτα με... Μου αρκούν οι έμμεσες απαντήσεις που κρύβονται -πάντα- πίσω από τα μάτια σου. Ακούω κάθε τόσο τα σιδερένια βήματα ενός μάταιου «γιατί;» να περιφέρονται στο μυαλό μου και να κάνουν τόσο θόρυβο, που είναι δύσκολο να αντέξει τον ήχο τους ένας λογικός άνθρωπος. Δεν σε μισώ, ποτέ δεν θα μπορέσω.. Είναι κάτι πέρα των ψυχικών μου δυνατοτήτων. Άφησέ με να μονολογήσω λίγο ακόμα...μονάχα λίγο.

Θα μου πεις ΤΙΠΟΤΑ??..........

Πες μου για τις μέρες σου..μονάχα πες μου κάτι για να ξαναθυμηθώ την χροιά της φωνής σου. Πες μου πώς είναι να αναπνέεις μέσα σε ένα διαφορετικό κόσμο. Στον κόσμο της σιωπής..ναι. Εκεί με έστειλες να περιφέρομαι σαν αλύτρωτη ψυχή. Μια ανάσα σου με σκορπάει και με παρασέρνει σε κόσμους άλλους. Μαζί με δύο απίστευτα καστανά μάτια, με δύο ζευγάρια τεράστιες βλεφαρίδες, που τα έκαναν ακόμα πιο γοητευτικά και γεμάτα μυστήριο. Τα θυμάμαι ακόμα σαν χθες, ακόμα και τώρα θα έκανα τα πάντα για να τα ξαναντικρύσω. Είναι δύσκολο, ακόμα, να σου αντισταθώ και το ξέρεις μέσα σου, πάντα θα το ξέρεις. Αραγε να νιώθεις έτσι και εσύ; Αυτή να είναι άραγε η δική σου δικαιολογία;

Σε θυμάμαι όμως.......συνέχεια.

Μοιάζει λίγο σαν αυτοτιμωρία, σαν μια εξαναγκαστική και άκρως παρορμητική αίσθηση που με διακατέχει κάθε φορά που κάτι σε θυμίζει, κάθε που.... κάτι πάντα με γυρνάει πίσω και μου θυμίζει πως με άγγιξες, πως με φίλησες... πως υπήρξα για σένα -μονάχα μια στιγμή έστω- πρωταγωνιστής στην ζωή σου. Βασικός και ρόλος κομπάρσου ταυτόχρονα, μα δεν με ένοιαζε. Ηθελα μόνο να υπάρχω εκεί που υπάρχεις και εσύ, να ακούω τις σκέψεις σου..το γέλιο σου. Πάντα θα υπάρχεις εσύ. Πάντα θα θυμάμαι τον μοναδικό τρόπο που είχες όταν με άγγιζες, όταν με κοίταζες...Ήταν από εσένα και αυτό μου έφτανε.

Ποτέ δεν θα το μάθεις......

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...

Wednesday, February 21, 2007

ΤΟ ΠΡΕΠΕΙΜΕΝΩ ΣΙΓΕΙΝ ΔΥΝΑΤΟΝ????

The Edge Annual Question — 2006

WHAT IS YOUR DANGEROUS IDEA?

The history of science is replete with discoveries that were considered socially, morally, or emotionally dangerous in their time; the Copernican and Darwinian revolutions are the most obvious. What is your dangerous idea? An idea you think about (not necessarily one you originated) that is dangerous not because it is assumed to be false, but because it might be true?


MULTILANGUAGE ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, MULTITASKING ANAZHTHΣΕΙΣ, MULTIΜΗΔΕΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ........







Το delete ή το end μπορεί να αφήσουν ίχνη, ειδικά αν πρόκειται για αρχείο που περιέχει "ιό". Το backspace δεν διαγραφεί ότι έχει αποθηκευτεί, ούτε σβήνει όλα τα λάθη. Μόνο το format ξανασετάρει το σύστημα από την αρχή. Είναι σαν να μην έγινε τίποτα, ποτέ.

Η αλλαγή στον τρόπο γραφής άλλαξε και τον τρόπο διαγραφής. Τουλάχιστον των ασήμαντων. Οι έννοιες όμως παρέμειναν ίδιες.

The Law

"Now this is the law of the jungle, as old and as true as the sky,
And the wolf that shall keep it may prosper, but the wolf that shall break it must die.

As the creeper that girdles the tree trunk, the law runneth forward and back;
For the strength of the pack is the wolf, and the strength of the wolf is the pack.

Wash daily from nose tip to tail tip; drink deeply, but never too deep;
And remember the night is for hunting and forget not, the day is for sleep……….

Because of his age and his cunning, because of his gripe and his paw,
In all that the law leaveth open the word of the head wolf is law.

Now these are the laws of the jungle, and many and mighty are they;
But the head and the hoof of the law and the haunch and the hump is—Obey!

The Law for the Wolves
by Rudyard Kipling

Tuesday, February 20, 2007

ΟΤΑΝ ΑΡΓΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ........


Σε μια χώρα απόμακρη ψηλά στα βουνά, πέρα από τα σύννεφα, που την έλεγαν χώρα των ονείρων, ζούσε κάποτε κάποιος που τον έλεγαν «κάπως». Τι σημασία έχει το όνομα?? Ήταν σαν μάγος και ζούσε ολομόναχος. Σπάνια τον επισκέπτονταν κάποιος. Έτσι και αλλιώς ήταν δύσκολο να προσεγγίσει κανείς αυτήν την χώρα. Ήταν επικίνδυνο να ανέβεις τόσο ψηλά.
Αυτός ο «κάπως» δεν κατάφερε ποτέ να φτιάξει λίστες όπως κάνουν συνήθως οι άνθρωποι. Δεν κατάφερε ποτέ να βάλει σε σειρά τι αγαπά περισσότερο, τι μισεί, τι φοβάται, τι ελπίζει. Δεν κατάφερε να ταξινομήσει αγαπημένα βιβλία, τραγούδια, έργα, αναμνήσεις, ανθρώπους. Δυσκολευόταν ακόμα να μάθει την γλώσσα των ανθρώπων για να μπορεί να επισκέπτεται την χώρα τους όταν αισθανόταν μοναξιά. Έτσι δυσκολευόταν στην επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια από τις επισκέψεις του στη χώρα των ανθρώπων συνάντησε ένα κορίτσι. Του έδειξε μεγάλη αδυναμία και αγάπη. Αυτό του εμπιστεύτηκε μερικά πράγματα για την ζωή του, μερικά από τα παραμύθια που είχε γράψει στο μυαλό του. Και ο «κάπως» χάρηκε τόσο πολύ και του είπε ότι και ο ίδιος είχε γράψει παραμύθια για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες του παλιού καιρού της χώρας των ονείρων. Το κορίτσι ρώτησε ποιος είναι ο κακός στα παραμύθια του, αλλά δεν υπήρχε κακός και το κορίτσι έμεινε να κοιτάζει με απορία. Αφού υπάρχει καλός θα υπάρχει και κάκος, λέει η λογική.

Ο «κάπως» τότε κατάλαβε ότι τα παραμύθια της χώρας των ονείρων δεν βγάζουν κανένα νόημα στη χώρα των ανθρώπων. Ήταν όμως αργά για να γράψει άλλα παραμύθια!!

Monday, February 19, 2007

THE SOUND-TRUCK

OF MY HURT EVERY NIGHT AND DAY

Thursday, February 15, 2007

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΑΠΛΑ

Μου παρουσιάστηκε ο Σαβοναρόλας και είπε μου:
Να κάψουμε τα δέντρα στων ματαίων την πυρά,
να κάψουμε τη χλόη, το σιτάρι και το καλαμπόκι
τα πάντα για να είναι πιό απλά!
Να σπάσουμε τις πέτρες και να ξεριζώσουμε
τα ποτάμια απ' την κοίτη τους, να γίνουν
τα πάντα πιό απλά, πολύ πιό απλά!
Τα πόδια μας ν' απαρνηθούμεν επειδή
να περπατήσεις είναι ματαιότης.
Την όραση ν' απαρνηθούμεν επειδή
οφθαλμός εστί ματαιότης.
Την ακοή ν' απαρνηθούμε. Ματαιότης
είναι το αυτί.
Τα χέρια μας ν' απαρνηθούμε
τα πάντα για να είναι πιό απλά, πολύ
πιό απλά!
Μου παρουσιάστηκε ο Σαβοναρόλας στ' όνειρό μου
σαν μια παλιά πληγή μες στον εγκέφαλο του κόσμου.
Τον είδα στ' όνειρό μου
και ξύπνησα ουρλιάζοντας

ΝΙΚΗΤΑ ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ

Η "ΚΑΚΗ" ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι για μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιάς ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα,
άν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι , αδιάφοροι με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στο μονόλογο του καθημερινού
κι ας είναι οι πιό φθαρμένες. Να φεγγαρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.

ΝΙΚΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ "Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ"

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση, κάνει πιό δύσκολη την καθημερινή μας πράξη, αλλά δεν μας αλλάζει τη ζωή. Το ίδιο σφίξιμο ο κόμπος της βροχής, η καταχνιά της πόλης σαν βραδιάζει. Δεν σταματά τη σήψη που προχώρησε, δεν θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΕ Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ!!

Wednesday, February 14, 2007

Η ΑΒΟΛΗ "ΒΑΡΥΤΗΤΑ" ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ


Της στάθηκα όταν ήταν "μόνη" και πέρναγε δύσκολα, την πήρα στην αγκαλιά μου και σκούπισα τα δάκρυά της όταν έκλαψε και την φίλησα στο μέτωπο, κουβάλησα "νερό" με τις χούφτες μου και της έδωσα να πιεί, την σήκωσα ψηλά και της έδειξα το φως, προσπάθησα (ανεπιτυχώς) να διώξω τους εφιάλτες της και προσπάθησα να της δώσω ελπίδα, την χάιδεψα στα μαλλιά και τα άφησα να ανεμίζουν καθώς φυσούσε ο αέρας, της ψιθύρισα σ' αγαπώ και την κράτησα γερά ανάμεσα στα χέρια μου , της "τραγούδησα" όλα τα αγαπημένα της νανουρίσματα, την άφησα να "κοιμηθεί" γλυκά στην αγκαλιά μου,......... αλλά τελικά ήταν άβολη η "στάση". Ο έρωτας έχει άβολη ειδική βαρύτητα.......



("ΑΓΕΦΥΡΩΤΗ ΔΙΕΠΑΦΗ" ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ)

Tuesday, February 13, 2007

ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος?? Να μπορούσε έστω αυτός να μέτραγε ανάποδα. Να μηδενίσει η μνήμη, να αρχίσω πάλι από το μηδέν την πορεία προς το πουθενά.

Love doesn't end!?

Not my kind of LOVE

Thursday, February 08, 2007

Απατάει πάντα η ζωή τα Όνειρα???



Μια φορά και έναν καιρό, στη γη των ανθρώπων γεννήθηκε ένα όνειρο. Σιγά-σιγά άρχισε να ρουφά ζωή και να μπουσουλά. Παράξενο, αλλά είχε γεννηθεί από έναν άντρα , που είχε όμως μεγάλη συγγένεια με τα όνειρα. Μες στη ζωή του είχε γεννήσει μπόλικα. Τα περισσότερα μόλις τα έπαιρνε στην αγκαλιά του έμοιαζαν ασθενικά, ανήμπορα. Και όσο και αν προσπαθούσε να τα δυναμώσει, να τα μεγαλώσει, να τα δει να ζουν, δεν τον "άφηναν". Δεν είναι εύκολο για ένα όνειρο να ζήσει στην γη των ανθρώπων όλες τις εποχές. Διατηρούσαν έτσι το σχήμα και την μορφή τους για κάποιον καιρό, μα μετά διαλυόντουσαν στον αέρα, σαν την πάχνη του πρωινού. Σαν τον καπνό, που όταν πρωτοβγαίνει ορμητικός έχει σχήμα, υφή και μορφή. Μετά όμως, απλώνεται στα ουράνια κι όσο κι αν μοιάζει ν’ ανασαίνει λίγο, σκορπίζεται, τυλίγει το φως και σβήνει στους μακρινούς ορίζοντες. Αυτός ο άντρας λοιπόν είχε γεννήσει πολλά "χαμένα" όνειρα.

Το όνειρο όμως που μνημονεύουμε, εκτός από δυνατό, ήταν και πολύ έξυπνο και ζωτικό. Μόλις δημιουργήθηκε, δεν απομακρύνθηκε για να διαλυθεί στον αέρα, αλλά κόλλησε επάνω στον γεννήτορά του, ενσωματώθηκε μαζί του σε σημείο που ο άντρας έγινε τ' όνειρό του. Μετουσιώθηκε. Το βαρύ, βαθύ, απόλυτο, γιγαντωμένο και μοναχικό όνειρο, μετέδιδε τις ιδιότητές του στον γεννήτορά του και εκείνος σε αντάλλαγμα το κρατούσε στην ζεστασιά της ψυχής του πολύ μακριά από οποιοδήποτε αεράκι που θα μπορούσε να το σκορπίσει.

Ήταν ένα όνειρο συντροφικότητας…

"Ένας κόσμος για δύο", ήταν τα λόγια εκείνου που το γεννοβόλησε και το σχηματοποίησε πιότερο στην ψυχή, παρά στην σκέψη.

Η ευτυχία στον κόσμο, είναι κάτι απολύτως σχετικό, που ο καθένας το εννοεί διαφορετικά και μάχεται γ' αυτό με διαφορετικούς τρόπους. Όπως ένας καλόγερος αγαπώντας βαθιά τους ανθρώπους ξεκόβει απ' αυτούς κι αφιερώνεται στο Θεό γι αυτούς, έτσι κι εκείνος ο άντρας, επειδή αγαπούσε βαθιά τις γυναίκες, γυρεύε τη μία, στην οποία αν αφιερωνόταν, θα ήταν σαν να είχε αφιερωθεί στις γυναίκες όλου του κόσμου.

Το όνειρο σεργιάνισε τον κόσμο, μπήκε σε πολλές ψυχές, φιλικές και εχθρικές, ζεστές και κρύες, παραδείσιες και κολασμένες. Και δεν βρήκε μέρος να σταθεί, παρά μονάχα σαν προσκεκλημένος για λίγο, που τον αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και τυπική ευγένεια, ενώ μέσα τους βιάζονται να έρθει η ώρα που θα τον συνοδεύσουν στην εξώπορτα.

Είχε πάρει βέβαια, πολλά στοιχεία από τον γεννήτορά του. Ήταν εξαιρετικά περήφανο. Ή θα γινόταν πλήρως αποδεκτό, ή θα έφευγε.Έτσι, δραπέτευε από παντού κι όλο αλήτευε και κούρνιαζε σε σκοτεινές, άνευρες αγκαλιές.

Τα χρόνια πέρασαν, αυτό κουράστηκε απ' την αναζήτησή του, και επέστρεψε πίσω στον άντρα. Του χτύπησε, εκείνος όμως δεν του άνοιγε. Απλά του φώναξε, "μη γυρεύεις να ζήσεις άλλο, πορεύσου θαρραλέα προς τους αέρηδες που θα σε διαλύσουν".

Το όνειρο ύψωσε τα χέρια του και κάλεσε τον αέρα. Κι ο άντρας, στεκόταν και το έβλεπε να διαλύεται μπροστά του κομμάτι κομμάτι και να χάνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σωριασμένος ο κόσμος του, τεμαχισμένη η ψυχή του.

Δεν χάθηκε όμως τελείως. Αν και κουρελιασμένο, βούϊζε τις νύχτες. Το μύρωσε ξαφνικά και μια νεράϊδα του φεγγαριού, μια χούφτα άστρα άρχισαν να χορεύουνε γύρω του, και δεν πέθανε! Έμεινε να περιμένει να αναστηθεί. Να περιμένει το θαύμα.

Άραγε θα απατήσει η ζωή και αυτό το όνειρο?? Μπορεί και να το μάθουμε στην άλλη ζωή!!

Wednesday, February 07, 2007

ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ!!


Ξυπνάς κάθε πρωί και καταλαβαίνεις ότι δεν έιναι όνειρο που χάθηκε…Ο πόνος που σε πνίγει, ο αέρας που λιγοστεύει, η ασφυξία…Όμως δεν είναι ούτε εφιάλτης να τελειώσει όση υπομονή κι αν κάνεις…

Είναι η ζωή σου όλη, πρέπει να μάθεις…..........και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων......ακόμα εάν και μετά πέσεις!!

FREEDOM!!

Δεν μπορούσε να δει τον Κέβρο και τη Νέτμε πουθενά.Κι όμως, σύμφωνα με τον χάρτη, βρισκόταν στο σωστό μέρος, και ο χάρτης αποδείχτηκε αξιόπιστος ως τώρα.Το έλεγξε για άλλη μια φορά, βρίζοντας δυνατά τα σύννεφα που έμοιαζαν να τρέχουν μπρος πίσω μπροστά απ’ τον ήλιο.Αλλά κανένα σύννεφο δεν κινείται τόσο γρήγορα. Σήκωσε τα μάτια του και είδε τις φιγούρες του Κέβρου και της Νέτμε να διασχίζουν τον ουρανό.«Είναι το κάτι άλλο, ε;»Άκουσε τη φωνή πίσω του και γύρισε να δει έναν γέρο άντρα να τον κοιτάζει.«Ποιος είσαι;», ρώτησε τον άντρα.«Ένας ανόητος, πιθανόν όπως κι εσύ», απάντησε, «τι γυρεύεις εδώ;»«Να μη σε νοιάζει, κοντοστούπη».«Ένας κακότροπος ηλίθιος είσαι. Όπως ήμουν κι εγώ», είπε ο άντρας, μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.Υπήρχε κάτι άχρονο στο πρόσωπό του, οι ρυτίδες του σχημάτιζαν έναν χάρτη οδύνης τόσο προφανή που ήταν δύσκολο να αγνοηθεί.«Ποιος είσαι;», ρώτησε πάλι.«Είμαι αυτός που τους δημιούργησε. Αυτός που προσπάθησε να τους φυλακίσει και απέτυχε. Κάτσε, θα σου πω».
….
Ήταν τόσο όμορφη που πονούσε να την κοιτάς. Ήταν μια ακτίνα φωτός και το απαλό άγγιγμα του σκότους. Ήταν αστέρι δίχως ουρανό.Εγώ ήμουν αρχιδικαστής και πανίσχυρος μάγος. Έτσι νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο να την έχω, ότι θα κολακεύονταν να γίνει δική μου.Με αρνήθηκε.Δεν το σκέφτηκε καν, απλά με αρνήθηκε.Κανείς δεν με είχε απορρίψει πριν, αλλά μάλλον δεν ήξερε ποιος ήμουν, κι έτσι της είπα.Με αρνήθηκε πάλι.Τυφλός από οργή, ακόμα δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι της κάνω κακό.Νόμιζα ότι εάν είχε την ευκαιρία να με γνωρίσει καλύτερα θα με αγαπούσε, οπότε την αλυσόδεσα στο έδαφος και έφτιαξα έναν όμορφο κήπο γύρω της, να ταιριάζει με την ομορφιά της.Εάν μου στερούνταν αυτό που θεωρούσα δικό μου, κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θα έπρεπε να είναι πιο τυχερό, γι’ αυτό και την καταράστηκα, ότι μόνο εκείνος που θα υπερέβαινε τον εαυτό του θα μπορούσε να την ελευθερώσει.
Ο Κέβρος ήταν ο μικρότερος γιος της Βασίλισσας Σελήνης, ένας θνητός, και μια μέρα βγήκε για κυνήγι με την παρέα του. Είχαν δει ένα πελώριο λευκό ελάφι και εισχώρησαν στο δάσος για να το ακολουθήσουν.Μετά από λίγο, ο Κέβρος συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει τους άντρες του πίσω, και δεν έβλεπε πια τα ίχνη του ελαφιού.Άρχισε να περιπλανάται, ωσότου συνάντησε τη Νέτμε, που πλενόταν στη λιμνούλα.Τα φτερά της σχημάτιζαν κυματάκια στην επιφάνεια του νερού και τον κοιτούσε, με τα μάτια γεμάτα ικεσία και τα πόδια δεμένα στο έδαφος.Προσπάθησε να την ελευθερώσει αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι κανένα εργαλείο κατασκευασμένο από ανθρώπινο χέρι δεν ήταν ικανό να σπάσει τα χρυσά δαχτυλίδια της αιχμαλωσίας της.Ο Κέβρος, όπως πολλοί πριν απ’ αυτόν, αποφάσισε να δοκιμάσει να σπάσει την κατάρα, και σκαρφάλωσε στην κορυφή του βράχου Νταρμάντουρ. Η δοκιμασία ήταν τόσο εύκολη να κατανοηθεί όσο και να αποτύχει: έπρεπε απλά να πηδήξει. Εάν πράγματι πίστευε στην αγάπη του για τη Νέτμε χωρίς να νοιάζεται για τη ζωή του, τότε εκείνη θα ελευθερωνόταν. Αλλιώς ο ίδιος θα πέθαινε. Τόσο απλά.Τα νιάτα είναι μια τυφλή ψευδαίσθηση. Κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι θα επιτύχουν σε οτιδήποτε επιχειρήσουν… Δεν δίστασε καν.Η πτώση ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να μπορεί να μετρήσει τα κόκαλα όσων είχαν προσπαθήσει πριν απ’ αυτόν. Αρκετά μεγάλη ώστε να αρχίσει να αμφιβάλει για τον εαυτό του, μόλις πριν τσακιστεί στα βράχια.Έπρεπε να τον σκότωνα τότε.Ήταν ακόμη ζωντανός, ξέρεις. Μισοπεθαμένος μετά την τρομερή πτώση, αλλά όχι εντελώς. Όχι εντελώς.Οι φίλοι του τον βρήκαν πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και τον πήγαν γρήγορα στο κάστρο, όπου οι καλύτεροι θεραπευτές του βασιλείου πέρασαν μέρες και νύχτες προσπαθώντας να τον επαναφέρουν σ’ αυτόν τον κόσμο.Και τα κατάφεραν.
Η Βασίλισσα του απαγόρευσε να επιστρέψει στη Νέτμε, και αποφάσισε να τον εμποδίσει να ξαναβγεί από το κάστρο χτίζοντας έναν μεγαλειώδες γυάλινο θόλο γι’ αυτόν, τον οποίο γέμισε με χρυσά έπιπλα, παγώνια και δώδεκα χορεύτριες που θα εκπλήρωναν οποιαδήποτε επιθυμία ήθελε.Αλλά δεν ήθελε τίποτα.Στεκόταν απλά εκεί, με τα μάτια καρφωμένα στο κενό, αρνούμενος να φάει, με την ψυχή του να μαραζώνει όλο και περισσότερο κάθε μέρα.Στο τέλος η Βασίλισσα αναγκάστηκε να τον αφήσει ελεύθερο. Τον παρακολούθησε να φεύγει δεν άφησε ούτε ένα δάκρυ. Αλλά τα μαλλιά της άσπρισαν το ίδιο βράδυ, λένε…
Ξαναστάθηκε στην κορυφή του βράχου, ακίνητος. Και τότε κάτι θα πρέπει να γύρισε στο μυαλό του. Θα πρέπει να σκέφτηκε ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι που προκαλεί φόβο όταν ήδη δεν ζεις. Θα πρέπει να αποφάσισε ότι δεν τον ένοιαζε πια. Πήδηξε.Τον κοιτούσα, και είδα ότι δεν σταμάτησε καθόλου να την παρακολουθεί καθώς έπεφτε.Εκείνη ούρλιαζε, και η φωνή της έμοιαζε με χιλίων αετών.Τότε κάτι συνέβη. Είτε η πτώση του επιβραδύνθηκε ή ο χρόνος· ή ίσως να ήταν η καρδιά μου που σταμάτησε καθώς παρακολουθούσα το τέλος του Κόσμου μου.Έβγαλε φτερά, τεράστια και επιβλητικά πουπουλένια φτερά, τα οποία μπορούσε να χρησιμοποιεί με τέτοια ευκολία και χάρη, σαν να είχε γεννηθεί με αυτά.Οι αλυσίδες στους αστραγάλους της Νέτμε άνοιξαν και τον ακολούθησε. Χάθηκαν και οι δύο στο γαλάζιο.Δεν έψαξαν καν για μένα, δεν προσπάθησαν καν να πάρουν εκδίκηση.Αυτό είναι το χειρότερο. Η ευτυχία τους είναι τόσο περίκλειστη που δεν έχει χώρο για μένα εκεί, ούτε καν ως εχθρός.Και τελικά, έχασα όλες τις δυνάμεις μου. Ίσως το ξέρουν… το πιθανότερο δεν νοιάζονται.Μην τους ενοχλείς.Δεν είσαι ευτυχισμένος και δεν πρέπει να χαλάσεις την τελειότητά τους.Απλά φύγε.

Και μετά περίμενε ωσότου ο άλλος εξαφανιστεί, πριν να καρφώσει τα μάτια του στον ουρανό, για άλλη μια φορά.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
http://www.flickr.com/photos/rent-a-moose/71629495/in/set-1540138/

Monday, February 05, 2007

"Ήρωες" "χάρτινων" σελίδων

Μεγάλωσε το παράθυρό μου,έγινε ένα με το διάστημα
Δεν ξημέρωνε,ούτε και βράδιαζε ακριβώς
Ασυνήθιστο φως νυχτερινής μέρας,
διάρκειας ισοδύναμης της αιωνιότητας

Φως που πλημμύρισε τη σελίδα που πρωτοσυναντηθήκαμε κάποτε

Αμήχανοι,σε μια ολόκληρη παράγραφο κοιταζόμαστε,
αναγνωρίζοντας ο καθένας στο πρόσωπο του άλλου
τον δράστη που έλειπε από την ζωή του
Όσα έζησαν πριν από 'μας,ρίγος έγιναν στις άκρες των δαχτύλων
Αέρινοι γίναμε,απαλλαγμένοι από το παρελθόν
Καμωμένοι από σύννεφο,περνούσαμε ο ένας στο σώμα του άλλου
Στην παραφορά της ηδονής,ανταλλάξαμε τις σκιές μας

Μύριζες ολόκληρος χαρτί,
ψηλαφούσα, σιγοτρέμοντας,την ύπαρξή σου
Δέχθηκα την παρουσία αναπνέοντας κόκκινα τραντάφυλλα
Λέξεις από ήχο,χρώμα,άρωμα και διαστάσεις
υλοποιούσαν το νόημά τους και βίωνα τη μοιρασμένη αγάπη...
Κι έβαλες όρια χωρίς οριοθέτηση,
σ'ένα παγερό κενό με άφησες

Τώρα,μια πολική αφήγηση κάτω του μηδενός,
ομίχλη-καπνός από το καμμένο παρόν,
χάρτινα λόγια σου περιφέρονται παντού
"φέιγ βολάν" σκορπισμένα στους δρόμους
τυπώνουν στα πεζοδρόμια τα ίχνη σου,
μελάνι από λάσπη,
στις λακκούβες της βροχής μουλιάζουν,
διαλύονται σε οράματα που νόμιζα πως είδα...


Αναδημοσιέυση ενός εμπνευσμένου ποιήματος της Αναστασίας από τους εκφραστές, από έναν "ήρωα" κάποιων "χάρτινων" σελίδων............

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ


- Θα μου απαντήσεις σε μία ερώτηση;;;

- Ευχαρίστως. Πες μου…

- Αν σου ζητούσαν να το προσδιορίσεις, εμείς είμαστε εραστές του ονείρου ή ονειρικοί εραστές;;;

- Καλά. Πως σου ήρθε αυτό τώρα;;;

- Να. Σκεφτόμουν τη σχέση μας, τα στάδια που έχει περάσει και το (μη) μέλλον της….....

- Ξέρεις, είναι σαν να μου λες αν είμαστε ρεαλιστές ή όχι στον έρωτά μας…

- Περίπου…

- Πιστεύεις ότι δεν είμαστε;;;

- Πιστεύω ότι ο έρωτας πρέπει να έχει μία δόση ουτοπίας μέσα του για να μπορέσει να υπάρξει…...αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο ουτοπία, δεν μπορεί μόνο να φανταζόμαστε ότι υπάρχει.

- Νομίζεις ότι επειδή είναι στην φαντασία μας είναι και ψεύτικος;;; Ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια;; Είναι υπερβολικά ουτοπικό το ότι μόνο κάνουμε όνειρα; Το ότι θέλουμε να υπερπηδήσουμε τα όσα προβλήματα προκύψουν;;;

- Ιδιαιτέρως αυτά. Προσπαθώ να είμαι πραγματίστρια και να μην υπερβάλλω. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και να μην αιθεροβατώ. Πειράζει;;;

- Δεν είπε κανένας ότι πειράζει. Απλά, κάποια στιγμή θα πρέπει να αφήνεις και ένα παράθυρο για να μπαίνει φως. Δεν πρέπει να είναι όλα τυφλά και κλεισμένα…

- Παράθυρο να αφήσω. Φοβάμαι όμως, ότι το παράθυρο θα γίνει μπαλκονόπορτα και δεν θα κλείνει με τίποτα…

- Δηλαδή δεν είναι καλό να μπαίνει φως στο δωμάτιο της καρδιάς σου και του μυαλού σου;;; Έτσι, οι σκιές φεύγουν και βλέπεις με άλλο μάτι το μέλλον…

- Πειράζει που φοβάμαι;;;

- Όχι. Εξάλλου, ο ‘φόβος φυλάει’…

- Ξέρεις όμως; Κουράστηκα να φοβάμαι…

- Το ξέρω. Το καταλαβαίνω. …

- Τελικά δεν μου είπες τι είμαστε. Εραστές του ονείρου ή ονειρικοί εραστές;;;

- Είμαστε εραστές της ζωής μας. Ζούμε τη ζωή μας και είμαστε ερωτευμένοι με αυτή. Είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Απλά…


Ότι είναι φανταστικό, δεν είναι απαραίτητα και ψεύτικο. Έτσι και μια φανταστική συζήτηση δεν είναι απαραίτητα ψευτική. θα μπορούσε να είναι αλήθεια, ακόμα και εάν γίνεται στην φαντασία μας. Έτσι μπορεί κάποιος να απαλλαχτεί και από το "φαίνεται" και από το "νόημα".

Friday, February 02, 2007

Ένα δειλινό........

Δεν μπορούσε να πάει να κοιμηθεί…Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα τον τελευταίο καιρό…Λες και το σώμα του αρνιόταν να ξεκουραστεί από τον κάματο της ημέρας…Κάπου είχε ακούσει ότι ο ύπνος είναι ένα ‘ξεγέλασμα του θανάτου’…Το μυαλό του, μάλλον, αρνιόταν να παίξει το ρόλο του ψεύτη…Πήρε το αυτοκίνητο και βγήκε στην Αττική οδό. Κοίταξε τον καθρέφτη. Το πρόσωπο του φωτιζόταν με τέτοιο τρόπο, που έμοιαζε σαν μπερντές του καραγκιόζη…Σαν θέατρο σκιών…Σκέψεις άναρχες και διάσπαρτες πότισαν το νου του…

Ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, τις παρέες και τα παιχνίδια…τον πρώτο έρωτα της ζωής του…αλλά προχώρησε αφού ο ρομαντισμός είναι μία έννοια μόνο για τα παραμύθια και τις ιστορίες αγάπης των ερωτικών διηγημάτων’…

Πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα του…Άναψε ένα και ρούφηξε τον καπνό μέσα του…Κοίταξε το κινητό του. Απόλυτη ηρεμία…

Ξαναγύρισε στο θέατρο που έπαιζε το έργο της ζωής του…Πανελλήνιες και Πανεπιστήμιο…‘Μάθημα σε Αμφιθέατρα, εξετάσεις. Ματιές στους διαδρόμους και πίστη στο ότι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Χαμένα όνειρα’…

Οι σκέψεις του απλώθηκαν στα χρόνια του στρατού…
‘Καλά παιδιά οι συνάδελφοι. Καλά πέρασα. Έκανα και φίλους. Δεν έμαθα τίποτε σπουδαίο βέβαια. Ζηλεύω όμως την ηρεμία που είχε το μυαλό μου τότε’…

Αυτό το μυαλό του…Πάντα φοβόταν την αντίδρασή του….....

Απόλυση από το στρατό, δουλειά, απόδειξη ικανοτήτων…
‘Να έχεις το αφεντικό, με το κοντό του και το μακρύ του, και ‘συ να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Πίκρα. Αλλά έτσι είναι. Υπομένεις για να μείνεις. Γιατί πρέπει. Γιατί έτσι σε μαθάνε. Έτσι κάνουν τα καλά παιδιά. Και φτάνεις σε μία ηλικία που αναλογίζεσαι που βρίσκεσαι και τι κάνεις και η καλύτερη λύση είναι να πάρεις φόρα και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Γάμος, οικογένεια, παιδιά, μοναξιά…
‘Ήρθε και έφυγε χωρίς να ακουμπήσει πουθενά τη ζωή μου. Την αγάπησα, δεν λέω. Αλλά, πουθενά δεν στάθηκε κοντά μου. Που ήμουν και που ήταν. Τόποι μακρινοί, απόμακροι. Οι τόποι έμειναν στις θέσεις τους και ‘μείς απλά κουραστήκαμε να προσπαθούμε να τους φέρουμε κοντά. Ας είναι καλά’…

Έπιασε το κινητό. Ήθελε να της μιλήσει λίγο ακόμα. Και έστειλε μύνημα. Στο Νίτρο.... Της μίλησε........ έτσι όπως έπρεπε..... Αυτοί ήταν οι Όροι.

Το κινητό κουδούνισε…Κοίταξε τον αριθμό…Αναπάντεχο. Πήρε κι’ άλλο τσιγάρο…Οι σκέψεις στο τώρα…στο μετά....στο πάντα και παντού.....

‘Πάλι καλά που έχω και σένα. Κι’ ας είμαστε όπως είμαστε. Εσύ "εκεί" και ‘γω μόνος μου εδώ. Δύσκολες καταστάσεις, εύκολων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν ζήτησαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Ανθρώπων που ζήτησαν ένα δικό τους ουρανό, που να είναι εκεί να τους φωτίζει. Πολλά ζητήσαμε;’…

Απάντησε....Την άκουσε …ήθελε να είναι κοντά της…Προσποιήθηκε ότι ήταν καλά…Του είπε ότι τον σκέφτηκε….......Της "είπε" ότι την αγαπούσε…Του είπε να μην στεναχωριέται......Δεν στεναχωριέμαι.......Χαιρέτησαν ο ένας τον άλλο…Το θέατρο σκιών …

‘Δεν βγαίνει κάτι. Έπαθα, έζησα, μεγάλωσα. Και; Τι κατάλαβα; Τουλάχιστον, μπορώ να αναλογίζομαι και να συλλογίζομαι. Αλλά χωρίς όμως να στεναχωριέμαι..... Καλησπέρα’…Βρέχει νομίζω.............