Ένα δειλινό........

Δεν μπορούσε να πάει να κοιμηθεί…Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα τον τελευταίο καιρό…Λες και το σώμα του αρνιόταν να ξεκουραστεί από τον κάματο της ημέρας…Κάπου είχε ακούσει ότι ο ύπνος είναι ένα ‘ξεγέλασμα του θανάτου’…Το μυαλό του, μάλλον, αρνιόταν να παίξει το ρόλο του ψεύτη…Πήρε το αυτοκίνητο και βγήκε στην Αττική οδό. Κοίταξε τον καθρέφτη. Το πρόσωπο του φωτιζόταν με τέτοιο τρόπο, που έμοιαζε σαν μπερντές του καραγκιόζη…Σαν θέατρο σκιών…Σκέψεις άναρχες και διάσπαρτες πότισαν το νου του…

Ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, τις παρέες και τα παιχνίδια…τον πρώτο έρωτα της ζωής του…αλλά προχώρησε αφού ο ρομαντισμός είναι μία έννοια μόνο για τα παραμύθια και τις ιστορίες αγάπης των ερωτικών διηγημάτων’…

Πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα του…Άναψε ένα και ρούφηξε τον καπνό μέσα του…Κοίταξε το κινητό του. Απόλυτη ηρεμία…

Ξαναγύρισε στο θέατρο που έπαιζε το έργο της ζωής του…Πανελλήνιες και Πανεπιστήμιο…‘Μάθημα σε Αμφιθέατρα, εξετάσεις. Ματιές στους διαδρόμους και πίστη στο ότι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Χαμένα όνειρα’…

Οι σκέψεις του απλώθηκαν στα χρόνια του στρατού…
‘Καλά παιδιά οι συνάδελφοι. Καλά πέρασα. Έκανα και φίλους. Δεν έμαθα τίποτε σπουδαίο βέβαια. Ζηλεύω όμως την ηρεμία που είχε το μυαλό μου τότε’…

Αυτό το μυαλό του…Πάντα φοβόταν την αντίδρασή του….....

Απόλυση από το στρατό, δουλειά, απόδειξη ικανοτήτων…
‘Να έχεις το αφεντικό, με το κοντό του και το μακρύ του, και ‘συ να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Πίκρα. Αλλά έτσι είναι. Υπομένεις για να μείνεις. Γιατί πρέπει. Γιατί έτσι σε μαθάνε. Έτσι κάνουν τα καλά παιδιά. Και φτάνεις σε μία ηλικία που αναλογίζεσαι που βρίσκεσαι και τι κάνεις και η καλύτερη λύση είναι να πάρεις φόρα και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Γάμος, οικογένεια, παιδιά, μοναξιά…
‘Ήρθε και έφυγε χωρίς να ακουμπήσει πουθενά τη ζωή μου. Την αγάπησα, δεν λέω. Αλλά, πουθενά δεν στάθηκε κοντά μου. Που ήμουν και που ήταν. Τόποι μακρινοί, απόμακροι. Οι τόποι έμειναν στις θέσεις τους και ‘μείς απλά κουραστήκαμε να προσπαθούμε να τους φέρουμε κοντά. Ας είναι καλά’…

Έπιασε το κινητό. Ήθελε να της μιλήσει λίγο ακόμα. Και έστειλε μύνημα. Στο Νίτρο.... Της μίλησε........ έτσι όπως έπρεπε..... Αυτοί ήταν οι Όροι.

Το κινητό κουδούνισε…Κοίταξε τον αριθμό…Αναπάντεχο. Πήρε κι’ άλλο τσιγάρο…Οι σκέψεις στο τώρα…στο μετά....στο πάντα και παντού.....

‘Πάλι καλά που έχω και σένα. Κι’ ας είμαστε όπως είμαστε. Εσύ "εκεί" και ‘γω μόνος μου εδώ. Δύσκολες καταστάσεις, εύκολων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν ζήτησαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Ανθρώπων που ζήτησαν ένα δικό τους ουρανό, που να είναι εκεί να τους φωτίζει. Πολλά ζητήσαμε;’…

Απάντησε....Την άκουσε …ήθελε να είναι κοντά της…Προσποιήθηκε ότι ήταν καλά…Του είπε ότι τον σκέφτηκε….......Της "είπε" ότι την αγαπούσε…Του είπε να μην στεναχωριέται......Δεν στεναχωριέμαι.......Χαιρέτησαν ο ένας τον άλλο…Το θέατρο σκιών …

‘Δεν βγαίνει κάτι. Έπαθα, έζησα, μεγάλωσα. Και; Τι κατάλαβα; Τουλάχιστον, μπορώ να αναλογίζομαι και να συλλογίζομαι. Αλλά χωρίς όμως να στεναχωριέμαι..... Καλησπέρα’…Βρέχει νομίζω.............