Thursday, February 08, 2007

Απατάει πάντα η ζωή τα Όνειρα???



Μια φορά και έναν καιρό, στη γη των ανθρώπων γεννήθηκε ένα όνειρο. Σιγά-σιγά άρχισε να ρουφά ζωή και να μπουσουλά. Παράξενο, αλλά είχε γεννηθεί από έναν άντρα , που είχε όμως μεγάλη συγγένεια με τα όνειρα. Μες στη ζωή του είχε γεννήσει μπόλικα. Τα περισσότερα μόλις τα έπαιρνε στην αγκαλιά του έμοιαζαν ασθενικά, ανήμπορα. Και όσο και αν προσπαθούσε να τα δυναμώσει, να τα μεγαλώσει, να τα δει να ζουν, δεν τον "άφηναν". Δεν είναι εύκολο για ένα όνειρο να ζήσει στην γη των ανθρώπων όλες τις εποχές. Διατηρούσαν έτσι το σχήμα και την μορφή τους για κάποιον καιρό, μα μετά διαλυόντουσαν στον αέρα, σαν την πάχνη του πρωινού. Σαν τον καπνό, που όταν πρωτοβγαίνει ορμητικός έχει σχήμα, υφή και μορφή. Μετά όμως, απλώνεται στα ουράνια κι όσο κι αν μοιάζει ν’ ανασαίνει λίγο, σκορπίζεται, τυλίγει το φως και σβήνει στους μακρινούς ορίζοντες. Αυτός ο άντρας λοιπόν είχε γεννήσει πολλά "χαμένα" όνειρα.

Το όνειρο όμως που μνημονεύουμε, εκτός από δυνατό, ήταν και πολύ έξυπνο και ζωτικό. Μόλις δημιουργήθηκε, δεν απομακρύνθηκε για να διαλυθεί στον αέρα, αλλά κόλλησε επάνω στον γεννήτορά του, ενσωματώθηκε μαζί του σε σημείο που ο άντρας έγινε τ' όνειρό του. Μετουσιώθηκε. Το βαρύ, βαθύ, απόλυτο, γιγαντωμένο και μοναχικό όνειρο, μετέδιδε τις ιδιότητές του στον γεννήτορά του και εκείνος σε αντάλλαγμα το κρατούσε στην ζεστασιά της ψυχής του πολύ μακριά από οποιοδήποτε αεράκι που θα μπορούσε να το σκορπίσει.

Ήταν ένα όνειρο συντροφικότητας…

"Ένας κόσμος για δύο", ήταν τα λόγια εκείνου που το γεννοβόλησε και το σχηματοποίησε πιότερο στην ψυχή, παρά στην σκέψη.

Η ευτυχία στον κόσμο, είναι κάτι απολύτως σχετικό, που ο καθένας το εννοεί διαφορετικά και μάχεται γ' αυτό με διαφορετικούς τρόπους. Όπως ένας καλόγερος αγαπώντας βαθιά τους ανθρώπους ξεκόβει απ' αυτούς κι αφιερώνεται στο Θεό γι αυτούς, έτσι κι εκείνος ο άντρας, επειδή αγαπούσε βαθιά τις γυναίκες, γυρεύε τη μία, στην οποία αν αφιερωνόταν, θα ήταν σαν να είχε αφιερωθεί στις γυναίκες όλου του κόσμου.

Το όνειρο σεργιάνισε τον κόσμο, μπήκε σε πολλές ψυχές, φιλικές και εχθρικές, ζεστές και κρύες, παραδείσιες και κολασμένες. Και δεν βρήκε μέρος να σταθεί, παρά μονάχα σαν προσκεκλημένος για λίγο, που τον αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και τυπική ευγένεια, ενώ μέσα τους βιάζονται να έρθει η ώρα που θα τον συνοδεύσουν στην εξώπορτα.

Είχε πάρει βέβαια, πολλά στοιχεία από τον γεννήτορά του. Ήταν εξαιρετικά περήφανο. Ή θα γινόταν πλήρως αποδεκτό, ή θα έφευγε.Έτσι, δραπέτευε από παντού κι όλο αλήτευε και κούρνιαζε σε σκοτεινές, άνευρες αγκαλιές.

Τα χρόνια πέρασαν, αυτό κουράστηκε απ' την αναζήτησή του, και επέστρεψε πίσω στον άντρα. Του χτύπησε, εκείνος όμως δεν του άνοιγε. Απλά του φώναξε, "μη γυρεύεις να ζήσεις άλλο, πορεύσου θαρραλέα προς τους αέρηδες που θα σε διαλύσουν".

Το όνειρο ύψωσε τα χέρια του και κάλεσε τον αέρα. Κι ο άντρας, στεκόταν και το έβλεπε να διαλύεται μπροστά του κομμάτι κομμάτι και να χάνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σωριασμένος ο κόσμος του, τεμαχισμένη η ψυχή του.

Δεν χάθηκε όμως τελείως. Αν και κουρελιασμένο, βούϊζε τις νύχτες. Το μύρωσε ξαφνικά και μια νεράϊδα του φεγγαριού, μια χούφτα άστρα άρχισαν να χορεύουνε γύρω του, και δεν πέθανε! Έμεινε να περιμένει να αναστηθεί. Να περιμένει το θαύμα.

Άραγε θα απατήσει η ζωή και αυτό το όνειρο?? Μπορεί και να το μάθουμε στην άλλη ζωή!!

No comments: