ΘΟΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!!!!!

Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την ανάγκη να γράψω…Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την πολυτέλεια να σκέφτομαι ιστορίες ανθρώπων και να τις πλάθω στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μου…Θέλεις γιατί παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου με μία διάθεση περιέργειας και σχολιασμού…Θέλεις γιατί είχα ένα τόνο σνομπισμού και υπεροψίας για τους γύρω μου…Δεν ξέρω…Αυτό που ξέρω είναι ότι κατάφερα στα 40 μου χρόνια να μπορώ να περάσω "στο χαρτί" τις σκέψεις και τις εμμονές μου…Και δεν έχω λίγες…Υπήρχαν εκεί…Μου τριβέλιζαν το μυαλό και έψαχναν την κατάλληλη στιγμή να βγουν…Να απλωθούν και να γεμίσουν την σκέψη και το "χαρτί" μου…Και πάντα είχα την ανάγκη να αγαπώ. Ίσως και να με αγαπούν....... Όμως όχι γιαυτό που οι άλλοι θέλουν, αλλά γιαυτό που πραγματικά είμαι. Άλλιως δεν μου κάνει η αγάπη τους. Ίσως να έψαχνα την κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση…Ίσως να περίμενα το αστεράκι μου…Μπορεί…Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου, με βοήθησε να καταλάβω γιατί η γη γυρίζει γύρω μου, έτσι όπως γυρίζει. γιατί και πως αγαπώ τους ανθρώπους............ τις άλλες γυναίκες........την μουσική.........., τα λουλούδια....... Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με ανέχεται ώρες ατελείωτες στις "συνομιλίες μας¨, στους καυγάδες μας, στα "δύσκολά" μας…Πάνω απ’ όλα, πρέπει να της δώσω τα εύσημα γιατί πίστεψε σε μένα, έστω και με ένα ιδιαίτερο τρόπο. έστω και μέσα από την απόρριψη και την άρνηση…....Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος…Μάλλον το αντίθετο…Αλλά αυτό, δεν το λέμε πιο έξω…Κατά καιρούς, ασχολήθηκα με τον εαυτό μου…Είπα τα στραβά του και τα καλά του…Ανοίχτηκα και εκτέθηκα…Ίσως να με ενοχλούσε τότε…Όμως, δεν με ενοχλεί τώρα…Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα…Είμαι ένας άνθρωπος με πάθη και πόθους…Βασικά, είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος μέσα σε τόσους άλλους…Είμαι ένας ........, μεταξύ πολλών συνονόματων…...Αντ' εμού, θα αφήσω να μιλήσουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι παράγραφοι…Αυτές, μπορούν να τα πουν καλύτερα…Αυτές, ξέρουν καλύτερα…Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά τους…Εγώ, απλά γράφω…για μένα....., την αγάπη μου....., την ζωή......., όνειρα....., θύμισες..........., επιθυμίες........... αυτό είναι και ο μόνος τρόπος να ¨ζω" ότι στερούμαι, να ¨φωνάξω" ότι δεν μπορώ να πω, να "χαιδέψω" ότι δεν μπορώ να πιάσω........................


ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Εδώ, σ’αυτό το μνήμα κείται κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πουν,
κι η ματαιοδοξία ν’αρέσει
τόσο του κλέψανε ότι είχε πιό δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν κείται εδώ κανείς.

Τ. ΛΕΙΒΑΔΕΙΤΗΣ

ΕΠΙΣΕΛΙΔΙΟ

Εδώ, σ'αυτήν την σελίδα "κείται" κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πουν,
κι η φιλοδοξία να αγαπά και να αγαπιέται,
τόσο του κλέψανε ότι είχε πιό δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν "κείται" εδώ κανείς.

T.O. INVITA

σε ευχαριστώ Μαντουλα μου!!!

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ!!!!

Σκαρφάλωσα στις ποιο ψηλές βουνοκορφές
Τα μαλλιά μου άγγιξαν τα σύννεφα...
Οι ηλιαχτίδες ρίζωσαν στην καρδιά μου
Άνοιξα τα χέρια μου...Προσευχόμουν στον ουρανό
Ερωτεύθηκα τα αστέρια
Κι αυτά κύλησαν στην αγκαλιά μου...
Ο παράδεισος δραπέτευσε
Οι Αγγελοι τον κατέβασαν στα πόδια μου...
Οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα
Ένας αετός άνοιξε τα τεράστια φτερά του
Έκλεισε μέσα τους τον ουρανό
Τον κύλησε κι αυτόν στα χέρια μου...

Η θάλασσα έφυγε μην ψάχνεις να την βρεις
Κοράλλια πολύχρωμα στολίζουν τα νερά της
Οι αστερίες ξεκόλλησαν από την άμμο
Κρύφτηκαν στον ουρανό μου...
Τα κοχύλια στόλισαν τις ρίζες των δένδρων...
Οι γλάροι κουβαλούσαν χρυσάφι από ναυάγια
Οι πειρατές αναστήθηκαν για λίγο...
Μπουρλότο έβαλαν στα κανόνια για να γιορτάσω...
Μια κουκουβάγια φύτεψε Σοφία στους πλανήτες...
Σύσκεψη στην άκρη της γης έστησαν
Απόφαση πήραν...Ήλθαν κι αυτοί και φώλιασαν γύρω μου...
Η ημέρα ερωτεύτηκε την νυχτιά...
Γιατί δεν ήθελε να σκοτεινιάσει...

Ολα αυτά για σένα καλή μου..μα εσύ είσαι μακριά μου..................

INCOMPLETE

the story of my life without MANDY, my lost part I will ever looking around!!!

MORE THAN WORDS.....

TO EXPRESS A FEELING OR A WISH OR A DREAM OR A WILLING!!!

AN "UNDERGROUND" STORY

THAT ENDED WHEN THE "TRAIN" LEFT...............

SHE ALWAYS SINGS IN MY MIND

AND FLASH IN MY EYES

ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ???!!!!!!

Σε κοιτάω στα μάτια, όταν σου μιλάω για τη ζωή μου…Έτσι, δεν θα πεις ότι σου λέω ψέματα…Σε "φιλώ", όταν μου μιλάς για τη ζωή σου…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν σε νοιώθω…Σε "παίρνω" αγκαλιά, όταν μου μιλάς για τα όνειρά σου…Έτσι, δεν πεις ότι ποτέ δεν τα άκουσα…Σου μιλάω για μας, τις φορές που σε νοιώθω μακριά μου…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν προσπάθησα να σε κρατήσω…Σου λέω σ’ αγαπώ, τις ώρες της σιωπής και της ηρεμίας μας…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν άκουσες τον πόνο μου…Σωπαίνω,τις στιγμές που μου λείπεις πολύ…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν κατάλαβα την παρουσία σου…

ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΣΑΙ.ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ!!

Μην προσπαθείς να μου βάλεις ψεύτικα φτερά…
Δεν θα μάθω ποτέ να πετάω…
Μην προσπαθείς να με βοηθήσεις στο πέταγμα…
Δεν θα μάθω ποτέ να φοβάμαι…
Μην προσπαθείς να με ανεβάσεις ψηλά…
Δεν θα μάθω ποτέ να μαθαίνω να πέφτω…
Δείχνε μου μόνο τα μάτια σου…
Για να μπορώ να διακρίνω την προσδοκία σου…
Δείχνε μου μόνο τα μάτια σου…
Για να μπορώ να διακρίνω την εμπιστοσύνη σου…
Δείχνε μου μόνο τα μάτια σου…
Για να μπορώ να διακρίνω την λύτρωσή μου…

for her eyes!!!

I would be happy as well

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΟΥΛΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ

ROCK FEELINGS!!!

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down
If I Was to walk away From you my love Could I laugh again ?
If I Walk away from you
And leave my love Could I laugh again ?
Again, again...
You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down
If I Was to walk away From you my love Could I laugh again ?
If IWalk away from you And leave my love Could I laugh again ?
I'm losing you again
Like eating me inside
I used to lift you up
Now I get you down
Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love You're tearing me apart
Without your love I'm dazed in madness
Can't lose this sadness I can't lose this sadness
Can't lose this sadness You're tearing me apart
Crushing me inside Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm dazed in madness!!!!

"Again", ARCHIVE

ΠΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΩ ΤΩΡΑ???

Κοιτάς καθόλου τα αστέρια??? αν σου γελούν??

ξέρεις κάτι?? επειδή βλέπουμε τον ίδιο ουρανό, είναι ακόμα πιο δύσκολο ν' αντέξω την απουσία σου. Ίσως γιατί ενώ μπορώ να σε "φτάσω", δεν τολμώ να το κάνω ...

ΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ........????????

Σε ένιωσα σαν το τέλειο, το ιδανικό άλλο μισό μου. Μπορεί να μην ξαναβρώ κάποιαν σαν εσένα!!! τι μπορεί??? σίγουρα!! γι' αυτό δεν πρέπει να σου κάνω κανένα κακό. πρέπει να είμαι απόλυτα σίγουρος γι' αυτό. πρέπει να σε φυλάξω καλά. να σε κρύψω πολύ βαθιά μέσα μου. στην ψυχή, στο μυαλό μου. να μην μπορεί να σε δει κανένας. μόνο η ψυχή μου και το μυαλό μου.

Περάσαμε καιρό όμορφα μαζί. Και σίγουρα έχεις να θυμάσαι κάποια όμορφα πράγματα. Αλλά οι δύσκολες στιγμές για σένα ήταν πολύ περισσότερες , κι αν συνεχίσω ίσως υπάρξουν κι άλλες, και δεν το θέλω.

Σκέφτομαι τι , τελικά, είναι προτιμότερο : να "ζεις" με αυτήν που αγαπάς έστω και αν εκείνη δε σε αγαπά ή να θέλεις να είναι εκείνη ευτυχισμένη, να χαίρεσαι, έστω και αν αυτή η ευτυχία δεν προέρχεται από σένα; Εγωιστικό , ίσως, το πρώτο θα μου πείτε και άδικο για τον εαυτό μας. Από την άλλη, πολύ μεγαλόψυχο ακούγεται το δεύτερο. Αφού δεν είμαι εγώ ευτυχισμένος γιατί να είναι εκείνη (από κάποιον άλλον). Κι όμως, πιστεύω πως αν αληθινά αγαπάς κάποιαν, τότε θέλεις να είναι καλά και ας σε κρατά μακριά της. ας ¨φυτοζωείς" μακρυά της. Θέλεις να είναι ευτυχισμένη, χαίρεσαι με την ευτυχία της ακόμη και αν δεν της την προσφέρεις εσύ. Ίσως αυτό να είναι τελικά που μετράει περισσότερο....

.....................Μα πως είναι δυνατόν να σταματήσω να σκέφτομαι, να βλέπω, να ακούω και να ΑΓΑΠΩ τον άνθρωπο που με έκανε να ερωτευτώ αληθινά, να αγαπήσω για πρώτη φορά πραγματικά??? Τον άνθρωπο που ομόρφυνε τη ζωή μου??? δεν μπορώ να το κάνω αυτό. αλλά μπορώ να κάνω κάτι άλλο. κάτι που "είναι καλύτερα έτσι" . αλλα τι είναι αυτό????.............................

.....................................δεν ξέρω τι να κάνω!!! ................................τι να κάνω???? Άγγελέ μου πες μου?? "πως θα είναι καλύτερα" η καρδιά μου?? η μάντυ μου??? Τι κάνουν οι άγγελοι σε αυτές τις περιπτώσεις???? θέλω να είμαι ο άγγελος της, ο καλός της άγγελος και οχι nightmare.

δεν πρέπει πότε να βγουν τα όνειρα της Τρίτης!!! "Είναι καλύτερα έτσι" ._._

ΣΥΝΗΘΩΣ Vs ΣΠΑΝΙΩΣ!!!!

"Ταξίδεψέ με σ' ένα ταξίδι
χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε
μαζί σου να 'μαι και δε φοβάμαι
σου λέω τίποτε

Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω
άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ κοιτώ τα μάτια σου και ταξιδεύω

Ταξίδεψέ με σ' ένα ταξίδι
που κάνουν λίγοι μακρύ κι απρόσμενο
κι αυτό το βράδυ και το άλλο βράδυ
και το επόμενο
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω
άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ κοιτώ τα μάτια σου και ταξιδεύω"


συνηθως οσοι αγαπανε ετσι φερονται, αυτο ζητανε, αυτο παρακαλανε. εγω ομως δεν ειμαι συνηθως, ειμαι σπανιως. οχι σαν ανθρωπος!! σαν ανθρωπος δεν ειμαι καλος. και ειμαι πολυ συνηθισμενος. αλλα δεν αγαπω συνηθισμενα. αγαπω σπανιως εως μοναδικα ειδικα κατι μοναδικο!!!!!!!!!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!

Θυμάσαι τη μέρα που "συναντηθήκαμε"; Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής; Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς; Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα και το φιλί σου πάνω στα χείλη μου; Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη γλώσσα. Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα...


Υπάρχει κάτι στη ζωή μας που είναι ευγενέστερο και ανώτερο από τη δόξα. Και αυτό το 'κάτι' είναι η μεγάλη πράξη που επικαλείται τη δόξα. Αισθάνομαι μέσα μου μια κρυμμένη δύναμη που επιθυμεί να καλύψει τη γύμνια της με ένα όμορφο ρούχο από μεγάλες πράξεις. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι ήρθα σ' αυτό τον κόσμο για να γράψω το όνομα μου με μεγάλα γράμματα πάνω στο πρόσωπο της ζωής…"

* Χαλίλ Γκιμπράν *

ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ!!!!!

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ' αγαπώ...

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ' αγαπώ...

Θα σ' αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει
Θα σ' αγαπώ
Με μιαν αγάπη που ο νους σου δεν χωράει
Θα σ' αγαπώ...


Πέρα από κει που φτάνει η αντοχή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά
Μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια
Θα σ'αγαπώ...

ΤΟ ΑΡΡΗΤΟ

Ξέρεις ότι ζωγράφισα αυτά που ένιωθα για σένα;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . ξέρεις;
Σε μία κόλλα από χαρτί λέγοντας λόγια σκόρπια.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ;
. . . Μόνος μου
. . . . . . . ψάχτηκα
. . . . . . . . . . σκέφτηκα
. . . . . . . . . . . . τι σημαίνει
. . . . . . . . . . . . κάποιος να
. . . . . . . . . είναι εσύ.
. . . . . . . Δε θυμάμαι
άλλο τι σκεφτόμουν εκείνες τις ώρες που βρισκόμουν
αφημένος στις μελωδίες που άκουγα σα μεθυσμένος



. . . . . . . . . . . . . . . . . . . για σένα....
. . . . . . . . . . . . . . . . . ήταν για σένα;
. . . . . . . . . . . . . . ή μήπως ήτανε για μένα;
. . . . . . . . . . . . ή μήπως. . . . . . . . . . για εμάς;
. . . . . . . . "για το άρρητο". . . . . . . . . . . . απαντάς
. . . . . . μιλώντας μέσα μου μ' ένα μυστήριο τρόπο, δικό μου
. . . . μιλώντας σου και παίρνοντας τις απαντήσεις που ζητάω
. . . Αφού πια. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . γνωρίζω
. . . εσένα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . κι όχι εμένα.
. . και σκέφτομαι. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . πώς γίνεται αυτό;



. . . . . . Ίσως γιατί σε βλέπω περισσότερο από μένα
. . . . . . Ίσως γιατί σε σκέφτομαι τον περισσότερο καιρό
. . . . . . Ίσως
. . . . . . Πάλι
. . . . . . Γιατί
. . . . . . Κάθε
. . . . . . Μάτι
. . . . . . Κοιτά
. . . . . . Τα
. . . . . . Πάντα
. . . Εκτός απ' το ίδιο



. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ψάχνω να δω
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό που δε μπορώ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό. . . . . που δε φαίνεται
. . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό. . . . . . . . που είμαι εγώ
. . . . . . . . . . . . . . . . κι ο μόνος τρόπος είναι αν καθρεφτίζομαι
. . . . . . . . . . . . . . . στα δικά σου μάτια, κι αυτό, πίστεψέ με
. . . . . . . . . . . . . γίνεται. . . . . . . . . . . . . . . . γίνεται πραγματικά.
. . . . . . . . . . . Αλλά μετά. . . . . . . . . . . . . . . εάν εγώ κοιτώ εμένα
. . . . εσένα ποιος θα σε κοιτά;. . . . . . . . . . . ποιος θα σ' απολαύσει;



. . Για πες μου λοιπόν τώρα, μήπως μπορείς να περιγράψεις;
μήπως μπορείς να ονομάσεις την κατάσταση που έχω περιέλθει;
. . . όσον αφορά. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . εσένα;
. . . μπορείς.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . να πεις;
. . . ή έστω.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . να νιώσεις;
. . . Αλλά. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . νιώθεται;
. . . νοείται.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό;
. . . μιλιέται. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό;
. . . γράφεται. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . αυτό;
. . . Άκου με. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Δες με
.. Ψηλάφισέ με. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αν αυτό αρκεί.




. . . . . . . . . . . . . . . . . Τώρα νομίζω ότι βρίσκω
. . . . . . . . . . . . . αυτό που αδυνατώ να περιγράψω
. . . . . . . . . . . αυτό που. . . . . . . . . . . . . δε μπορώ να πω
. . . . . . . . . . . άμεσα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . τουλάχιστον
. . . . . . . . . . Μπορώ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . όμως νομίζω
. . . . . . . . . . . να το δω. . . . . . . . . . . . . . . . . . . σ' εσένα
. . . στα. . . . . αθώα τα. . . . . . . . . . . . . . . . . χαμόγελά. . . . . σου
. . μα όχι. . . . στα βλέμματά. . . . . . . . . . . της ρουτίνας. . . . . . σου.
Ψάχνω στις μικρότητες να δω. . . . . . . . το προφανές και τ αυτονόητο;
Αφού υπάρχει, τι με νοιάζει. . . . . . . . . αν δε φαίνεται καθόλου σε αυτές;



προκειται για ανατυπωση ενος εργου αλλα ενα εργο τεχνης ανηκει σε ολους που νιωθουν ή μπορουν να νιωσουν αυτο που ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ. και αυτο που νιωθουμε ειναι δικο μας και ποτε κλεμμενο.

ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Δεν μπορώ να το πιστέψω
ότι εσύ είσαι αυτή που πέθαινε για μένα
πόσο θέατρο να παίξω
πόσο να υποκριθώ

Πώς να το εξηγήσω
τόσα βράδια μόνος και δεν έρχεσαι
δεν με σκέφτεσαι
Θέλω να σου μιλήσω
μα για κάτι άλλο τώρα καίγεσαι
δεν με σκέφτεσαι

Κάνεις τα πάντα σαν μια ξένη να σε δώ
και να βγάλω απ΄το μυαλό
πως ακόμα σ΄αγαπώ
Κάνεις τα πάντα να πληγώσεις μια καρδιά
που για σένα μια ζωή
έπεφτε μεσ΄τη φωτιά

Δεν μπορώ να καταλάβω
αν κάπου εγώ έχω φταίξει
και μου φέρεσαι έτσι
Σου΄χω δώσει τη ζωή μου
πήρες ότι αγαπώ

Πώς να το εξηγήσω
τόσα βράδια μόνος και δεν έρχεσαι
δεν με σκέφτεσαι
Θέλω να σου μιλήσω
μα για κάτι άλλο τώρα καίγεσαι
δεν με σκέφτεσαι

Κάνεις τα πάντα σαν μια ξένη να σε δώ
και να βγάλω απ΄το μυαλό
πως ακόμα σ΄αγαπώ
Κάνεις τα πάντα να πληγώσεις μια καρδιά
που για σένα μια ζωή
έπεφτε μεσ΄τη φωτιά

ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ.....

Πάντα υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός απ’αυτό που σε θλίβει, σε ταλαιπώρει ή σε πληγώνει...

Λίγο πιο κάτω,στην στροφή...........θα το δεις.

THE FERRETS AND THE HUMANS

Once there was a team of ferrets, exploring mysteries, who landed upon a small blue planet and discovered a hidden valley that opened onto the land of the humans. The ferrets found these creatures a promising species, of grace and charm, intelligence and curiosity, of warm humor and great courage. Because of this, and because of the dangers and promises ahead for the young race, the ferrets gave to the humans four powers with which they could prevail over the challenges to come. The first was the power of fire, the second was the power of the wheel, the third was the power of written language, the fourth was the power of courtesy and respect, one to another. The humans were quick to learn, and cherished the gifts that the ferrets had brought. As the explorers prepared to depart, the humans begged them to stay and to share with humankind the delight of the brave new civilization that would rise.The ferrets were touched, and promised to return. On the day of their departure, one human turned to them. “Of these powers, dear ferrets, which is the first among them, which would you have us guard above all others?” “Well asked,” replied the ferrets. “Without fire can you prosper, and without the wheel, and without the alphabet, for many have prospered on your planet and across the galaxies without these. The one power without which no civilization can long survive, however, is the last, the power of courtesy and respect for each other and for all life.” The humans murmured, understanding, and used their new letters to scribe the Courtesies on tablets of onyx, the words finished in purest silver. When the ferrets had departed, the new race learned swiftly, mastering the natures of fire and wheel and alphabet. They pondered long, however, how best to protect the most precious of powers, and at last it was agreed to keep the Tablets of the Courtesies in the safest place their world could offer. From reverence, no copy was made, nor were its holy words read but by those who first had heard them from the ferrets. And so it came to pass that the one essential of the Four Gifts was weighted in rare metals and precious jewels, locked within a giant chest of iron, and after a long voyage and with great ceremony, was given to the waves and buried, safe forever in the uttermost part of the sea.

RICHARD BACH

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!!????

Φουρτουνιασμένη θάλασσα ήταν οι λογισμοί του..

Ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει. Κάποιον που να μπορεί να αδειάσει την ψυχή του, να μοιραστεί τους φόβους, τις ανησυχίες του. Κάποιον που θα μπορούσε να τον καταλάβαινε.

Τι να συμβαίνει άραγε; Γιατί έχουμε αποστασιοποιηθεί τόσο; Γιατί παραμένουμε ερμητικά κλειστοί σε ένα φανταστικό πλαίσιο νομιζόμενοι πως θαμάστε ασφαλείς; Γιατί μένουμε αμέτοχοι στην κοινή αγωνία; Τι μας εμποδίζει να απλώσουμε τα χέρια στη ζωή, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να απαλλαχτούμε από τα πολλά ερωτήματα που μας κυριεύουν;

Γιατί δεν αφήνουμε την αγάπη και την αλήθεια να φωλιάσει στην ψυχή μας;

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ......

Αγγελέ μου,
αν κατέβεις προς την γή, θέλω να έρθεις ,
να μιλήσουμε μαζί περιμένω,
να μου δώσεις συμβουλή
πως να γιάνω μια καρδιά που αιμοραγεί.

Αγγελέ μου,
μία χάρη σου ζητώ στ'όνειρό μου,
λύση στο αίνιγμα να βρώ για την καρδιά μου,
ή γιάτρεψέ την αν μπορείς μ'ένα δάκρυ,
απ'τα βάθη της ψυχής.
Κι αν την σώσεις θα σου τάξω προσευχή στο Θεό μου,
να σου δώσει την ευχή για να γίνεις,
των αγγέλων διοικητής
κι ένα θρόνο στον παράδεισο να μπεις.


Αγγελέ μου...την καρδια μου την λενε mandy, ......για να την βρεις.

.......................................................δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ!!

Είναι βραδιές που προσπαθώ να κοιμηθώ μα δεν μπορώ, σε σένα κάθε σκέψη με πηγαίνει και στου ονείρου τα σκαλιά κάθομαι πάλι ως αργά και αισθάνομαι το κόσμο να μικραίνει... Είναι βραδιές όπως αυτή πού ένα παράπονο θα βγει να σπάσει σαν γυαλί την μοναξιά μου και θέλω να έρθω να σε βρω μα είσαι μακριά μου!!!!! Μονό για λίγο να σε δω, να σου μιλήσω μονό για λίγο να μπορούσες να έρθεις πίσω, μονό για λίγο να σε δω μονό για λίγο... Είναι βραδιές που δεν μπορώ να σε αποφύγω!

''ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ''

Ο καιρος ειχε αρχισει να φορα για τα καλα τα χειμωνιατικα του και της αρεσε πολυ. Ποτε της δεν ειχε αγαπησει τοσο το καλοκαιρι οσο το χειμωνα και ιδιαιτερα το Φθινοπωρο. Της αρεσε να βλεπει την βροχη να την φλερταρει στο παραθυρι της και αυτη καθισμενη στην γωνιτσα της διπλα στο τζακι να αναπολει τις στιγμες που περασε μαζι του... Η αποσταση μεγαλη αναμεσα τους μα η συντροφια των κοινων τους εικονων και στιγμων μειωνε αυτη την τεραστια σε χιλιομετρα αποσταση τους.. Κλεινει τα ματια και νοιωθει τα χειλια του στα δικα της,το απαλο του χαδι την ζεστη και υπεροχη αγκαλια του...Το προσωπο της λαμπει απο ευτυχια..!! Περιμενει πως κ πως να βρεθει ξανα στην αγκαλια του...δεν ξεχνα τα λογια του απο την τελευταια τους συνομοιλια ''ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ''....!!! Μονο μια ; Ηθελε να μοιραστει ολες τις μερες της υπολοιπης ζωης της μαζι του ...μα δεν μπορουσε...ισως να τα καταφερει ...το αξιζει...Το αξιζουν και οι δυο τους ...Αραγε αντεχουν αυτες οι αγαπες...

Ε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ?????

Σαν όνειρο φανταζόμαστε τις στιγμές μας. Αυτές που ακούμπησαν τα κορμιά μας Στιγμάτισαν την ψυχή μας. Θέριεψαν την ύπαρξη μας ολάκερη...Και το όνειρο στάθηκε ανίκανο να παραμείνει όνειρο. Παραδόθηκε τρυφερά στα χέρια μας, στην τεράστια αγκαλιά μας. Τα χέρια μου χάθηκαν στην αγκαλιά σου... Αυτά τα χέρια που πλέχτηκαν τρυφερά με τα δικά σου. Για ενα σημαντικό ταξίδι. Που δεν ήταν όνειρο ψυχή μου... Δεν ήταν όνειρο οι χτύποι που ακούγονταν μέσα μας. Μα ούτε ότι χανόμαστε μέσα απο τα μάτια μας στον παράδεισο...Ένας ουρανός δικός μας που διαφεντεύεται την ανατολή. Ένας κόσμος δικός μας που χαρίζεται στα σπλάχνα της Γαλήνης... Μονάχα ο έρωτας κυβερνούσε την απέραντη γαλάζια θάλασσα μας. Τα συναισθήματα τραβούσαν αδιάκοπα κι ακούραστα κουπί. Ήθελαν να εξαντληθούν ολότελα, να μας παραδοθούν...Σε ένα καράβι που ταξίδευε την αγάπη αγκαλιά σφικτά με το πάθος χωρίς περικοπές, χωρίς στάσεις σε λιμάνια ασήμαντα... Τα γαλάζια νερά δρόσιζαν την ζωή που χε περάσει πάνω μας. Ξανά-γεννιόμαστε στο απέραντο μας... Μα δεν ήταν όνειρο... Ήταν το ωραιότερο κομμάτι της ζωής μας... Που το ζήσαμε σαν "όνειρο"..

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!

Κι αν γίναν πολλά εγώ έχω κι άλλη αντοχή
κι αν είδα πολλά βλέπω και άλλη μια αρχή
Αν όπως κι αν ζεις κάτι σου λείπει απ' την ζωή
Κάτι σε κουράζει πολύ...Ίσως στο βάθος σε εξαντλεί...Εγώ το έχω φανταστεί
Άσε με λοιπόν να δούμε αν μπορώ την διάθεσή σου να φτιάξω
για τον λόγο αυτό για σένα τραγουδώ όσα δεν μπορώ να φωνάξω
Μένα τρυφερό τραγούδι σαν κι αυτό την διάθεσή σου να αλλάξω
Να ανεβείς ψηλά...να γελάς συχνά, να τολμάς ξανά, να ζεις
Κι αν όπως και εσύ δεν ξέρω πως να αισθανθώ
Κι αν ψάχνω να βρω πως να χαρείς για να χαρώ
Κι αν θέλω να δεις τον ουρανό που βλέπω εγώ
Πρέπει να σου πω σ' αγαπώ...είν' η αγάπη μου βουνό... κρυμμένη μέσα μου καιρό

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ....

Φυσάει αέρας αέρας λυσσασμένος
βαθιά τα χέρια μου στις τσέπες του καημού
χωρίς εσένα πια γυρίζω παγωμένος
με τα σημάδια του αποχωρισμού

Έλα και κόψε με στα δυο
με μια ματιά μαχαίρι ματωμένο
δύο φορές να σ'αγαπώ
και δυο ζωές για να σε περιμένω

Μεσ'τη βροχή χαρτί τσαλακωμένο
λόγια που γράφαμε και τώρα έχουν σβηστεί
για δυο ζωές εγώ θα περιμένω
να ξαναγράψουμε σ'ένα λευκό χαρτί

Έλα και κόψε με στα δυο
με μια ματιά μαχαίρι ματωμένο
δύο φορές να σ'αγαπώ
και δυο ζωές για να σε περιμένω..

Ένα χαμόγελο...

Το χαμόγελό σου σαν αναπνοή μου
Το χαμόγελό σου η μόνη ανάμνησή μου
Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει
Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι.

Στην ζωή μου χρώμα το χαμόγελό σου
Ήρθες και κατάργησες για πάντα το χειμώνα
Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει
Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι.

Το χαμόγελό σου χρώμα στη ζωή μου
Στο χαμόγελό σου μοιάζουν όλα αληθινά
Το χαμόγελό σου μόνη αμοιβή μου
Μου χαμογελάς και νοιώθω εγώ παιδί ξανά."

"Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας "

...δός μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή. Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους. Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω; Πως θ άνοιγα μια πόρτα όταν δε θά τανε για να σε συναντήσω πως να διαβώ ενα κατώφλι αφού δε θά ναι για να σε βρώ .Hταν σα νάχε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γή.

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε......ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι και να σφίγγει το δικό σου χέρι. Kι ηταν σα νάχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γή....έτσι λέει ο Hλίας: "εγώ θα βρώ τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα"κι ας τούχουν κόψει και τα δυό του χέρια.

Kι έτσι κάθε βράδι η λάμπα έσβυνε τη μέρα μας.Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε. Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Mα και τί να πεί κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.

Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ' όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα ,στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη...Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα, πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,νάχουμε πεθάνει...
Τ. Λιβαδειτης

ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΕΣ.......

Κανείς δε θα μπορέσει μου ‘χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω μου ‘χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν

Κι όμως να περπατώ μέσ’ τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
Χαρά σ’ αυτόν που τώρα σ’ αγαπά
χαράζει και σ’ αγγίζει στα μαλλιά

Κι όμως να περπατώ μέσ’ τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
Κανείς δε θα μπορέσει μου ‘χες πει
ποτέ να μ’ αγαπήσει όπως εσύ..........

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ!!!!

Όταν θα νοιώθεις μοναξιά όταν το σπίτι θα ’ναι άδειο, θα ‘χεις εμένα συντροφιά και θα σου δίνω εγώ κουράγιο…..
Όταν μαυρίζει ο ουρανός, όταν παγώνει η αγκαλιά σου και όταν σε πνίγει ένας λυγμός, εγώ θα έρχομαι κοντά σου…
Μονάχα εσύ να ’σαι καλά, μην δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ, μπορεί να ζούμε χωριστά, μα τότε ζήσαμε μια αγάπη… Να ’σαι κορίτσι μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου, θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου!
Αν σου ραγίζει την καρδιά κι αν μόνη θέλει να σ’ αφήσει, πες του πως κάποιος μια φορά αληθινά σε είχε αγαπήσει…Μονάχα εσύ να’ σαι καλά μην δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ, μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη…Να΄ σαι κορίτσι μου καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου, θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου….!

ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ Ή ΣΤΗΝ ΜΟΙΡΑ......

Καμιά φορά σκέφτομαι πως μερικά πράγματα είναι για να γίνουν. Όσο κι αν θες - ή τουλάχιστον προσπαθείς - να πάρεις , ν ' ακολουθήσεις άλλο δρόμο , βγαίνεις εκεί. Ξανά.


πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο ... πως θέλω ν' αλλάξουμε ουρανό ..;