Tuesday, May 29, 2007

ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ ΤΟ ΑΓΑΠΑΝ!!!


Έκανα το λάθος... αγάπησα για να λυτρωθώ...Η αγάπη όμως πέρα από τα όνειρα, δεν είναι ασπίδα, ούτε λύτρωση! Η αγάπη είναι μια υποκρισία. Στην πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι, ψάχνουν να βρούν κάποιον, που να φοράει το ίδιο νούμερο με το είδωλο τους. Και μόνο τον εαυτό τους αγαπούν τελικά. Όλα τα άλλα είναι ψέματα!

Wednesday, May 23, 2007

IS THERE AN END???

.....NOT WITH DANCING, AND NOT ALWAYS....AND THAT IS DANCELESS LOVE OR ENDLESS LOVE...

Friday, May 18, 2007

Μη με πιστέυεις...


Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ‘ θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος

Thursday, May 17, 2007

THE ESSENTIALS!!


It doesn’t interest me what you do for a living. I want to know
what you ache for, and if you dare to dream of meeting your
heart’s longing.

It doesn’t interest me how old you are. I want to know if you
will risk looking like a fool for love, for your dream, for the
adventure of being alive.

It doesn’t interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life’s betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain!
I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide it or fade it or fix it. I want to know
if you can be with joy, mine or your own; if you can dance
with wildness and let ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes without cautioning us to be careful, be realistic,
or to remember the limitations of being human.

It doesn’t interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint another to be true to
yourself; if you can bear the accusation of betrayal and not
betray your own soul. I want to know if you can be faithful
and therefore trustworthy. I want to know if you can see
beauty even when it is not beautiful everyday, and if you
can source your life on the edge of the lake and shout to the
silver of the full moon.

It doesn’t interest me where you live or how much money
you have. I want to know if you can get up after a night of
grief and despair, weary and bruised to the bone, and do
what needs to be done for the children.

It doesn’t interest me who you know or how you came to be
here. I want to know if you will stand in the center of the fire
with me and not shrink back.

It doesn’t interest me where or what or with whom you have
studied. I want to know what sustains you from inside when
all else falls away. I want to know if you can be alone with
yourself and if you truly like the company you keep in the
empty moments.

-Oriah, Mountain Dreamer, Indian Elder-

Wednesday, May 16, 2007

KAI META???


Φοβάμαι μήπως μια μέρα μ'αφήσουν όλοι...και μείνουν μόνοι τους!! Χάθηκαν ήδη πολλοί........

Tuesday, May 15, 2007

ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!


Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
ξαπλωμένη πλάι μου στην όχθη του ύπνου.
Το απαλό φτερούγισμα του ανέμου
στα μαλλιά, η αναπνοή που λικνίζει
το ανασφαλές πρόσταγμα του στήθους,
τα λιγοστά λουλούδια που φοράς,
η δραματική ψευδαίσθηση της μοναξιάς
μέσα στην αχανή σιωπή της μοίρας
ίσως εντείνουν το δίλημμα·
να σε κοιτάζω μόνο ή να σ’ αγγίξω;

Μα ακόμη κι έτσι θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κοιμάσαι πλάι μου στην όχθη της μέρας.
Με κείνη τη διαρκή ετοιμότητα ομορφιάς
με κείνο το βήμα ανεμελιάς
να λυγίζεις, να μαζεύεσαι, ν’ αφήνεσαι
συνοψίζοντας την ιστορία της ομορφιάς
να κοιμάσαι, ολοένα να κοιμόμαστε
να ξυπνάμε γιατί θέλουμε νερό
και μετά ξανά ν’ αποκοιμόμαστε
μπλεγμένοι σαν τρυφερά κλαδιά.

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κάθεσαι πλάι μου στην όχθη που κλαίω.
Eπειδή βράδιασε και κανείς δεν υπάρχει.
Επειδή όσοι αγαπούν γύρισαν σπίτι.
Επειδή σε λίγο θα κλείσουν οι πόρτες.


Σωτήρης Σελαβής (Bleuballet, εκδόσεις Νεφέλη)

Monday, May 14, 2007

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ 50% ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ 50% ΜΕΓΑΛΟΥΣ


Ήταν μια παράξενη νύχτα.Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.
Ο ουρανός είχε ντυθεί μ'όλα τ'αστέρια που είχε κρυμμένα
στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε
και άλλαζε χρώματα,καθώς το ελαφρύ αεράκι
της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψυθίριζε:
"Θέλω να πάω κοντά της!Θέλω να τη δω από κοντά!
Θέλω να την αγγίξω.Την αγαπώ τόσο πολύ!"
Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της,αναστέναξε.
Έπειτα τρεμόσβησε.Τρεμόσβησε τόσο,που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή
θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι,όμως,που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας,
γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε:
"Γιατί,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω,την απέραντη θάλασσα τη φεγγαρολουσμένη
και είπε αργά αργά:"Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της;",απόρησε το φεγγάρι.
"Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι
δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"

"Αχ,δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα!
Αχ,γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"

'Ελεγε και ξανάλεγε,γεμάτο παράπονο,το αστεράκι.
Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού,ένα αστέρι.

Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως,
μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα,γρήγορα γρήγορα,
να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας. Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο.
Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του,
πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του
και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.

Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της.
Ενώ αυτό,που την αγαπούσε τόσο πολύ,
στεκόταν ακόμα εκεί,πάνω στον ουρανό.
Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες.'Αλλες με φεγγάρι ολόγιομο,
άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ'ένα φεγγάρι χλωμό,
κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.
Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη,ασημοστολισμένη θάλασσα.
Κι αυτή,όλο κρυφή χαρά,χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.

"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;",έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.
Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ,χωρίς να το καταλάβει,ξαφνικά φωτίστηκε!
'Ελαμψε ολόκληρο απ'το δυνατό φως που το πλημμύρισε!
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά!Μα τόσο δυνατά,που μια χούφτα χροσόσκονη
βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ'το αστεράκι,
καθώς γλυστρούσε απ'το μονοπάτι του ουρανού
και,τρέχοντας,πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι!
Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε.
Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε.
Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της
κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο,
που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά,
στον ουρανό,που ήταν γεμάτος αστέρια.
Πόσο μικρά του φάνηκαν!Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι
μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι.Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν
τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας,τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της
και τους σκληρούς απότομους βράχους,που χρόνια τώρα,
δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της
και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο
και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια,ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ'άλλο παρά το αστεράκι,
που έκανε το χαμόγελό του,για χάρη της,χίλια κομμάτια
και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της,
τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα,κυματιστά μαλλιά της...


ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή!!


Αφού δεν είναι ο έρωτας, αφού δεν είναι ο έρωτας
Ο έρωτας ποιος είναι-η ζωή μετριέται με σφυγμούς, η χαρά με απέλπιδες χειρονομίες
Μύλοι απάνω στις κορφές άσπρισαν τα ταξίδια τους
Η ζωή μετριέται με παλμούς, πάλλεται η λυμένη ζώνη της εσπέρας
Φεγγίζουν γοητείες στα μάκρη, μια βαρκούλα χάνεται ευχαριστημένη
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζονται με τις κραυγές των φάρων
Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποια θάλασσα
Να'ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, και
ξαναχτυπούν στον άνεμο για να'ναι οι γλάροι
Διπλά τους, στο πλευρό τους, ποιες να'ναι αυτές
Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος

Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες!


"Οι κλεψύδρες του άγνωστου" Ο. Ελύτης.

Thursday, May 10, 2007

All Good Things....

WITHOUT COMMENTS

Just to add, I wish it was "en aranjuez con tu amor"!!

Monday, May 07, 2007

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ!!


Χωρίς πολλή σκέψη για να είναι όσο γίνεται πιο αυθεντικό. Grazia mia cara per l'invito..

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ένα όνειρο που δεν έτυχε να βγει αληθινό.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
«Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια…..» για να σηκώνομαι τα πρωινά.

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το πρωί που κοιτάχτηκα στον καθρέπτη.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Εγωκεντρικός και φιλόδοξος.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Ότι θέλω οι άλλοι να με δέχονται με τα ελαττώματα μου, αλλιώς δεν τους δέχομαι εγώ.

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα τα ανθρώπινα που αυτοί που τα κάνουν τα αναγνωρίζουν ακόμα και αν δεν μετανιώνουν.

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Τζάκομο Καζανόβα…….

8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Όλοι αυτοί που δεν βολεύονται με το σήμερα αλλά προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο για τον κόσμο.

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ένα ταξίδι στην θάλασσα πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να κάνει ότι λέει και να μην λέει ότι κάνει.

12)... και σε μια γυναίκα;
Να είναι γυναίκα και όχι να το παίζει.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Μάνος Χατζιδάκις, Αντόνιο Βιβάλντι

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Τραγουδώ μόνο όταν έχω καλή παρέα, και την αφήνω να επιλέξει αυτήν τον ρυθμό.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Σιντάρτα του Χέρμαν Έσσε.

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν τελείωσε ακόμα το γύρισμα της!!

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Μπονάρ και ο Θεόφιλος. Ζωές χρωματισμένες με χρώματα ανεξίτηλα για όλες τις αισθήσεις.

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αυτό της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τα παιδιά μου

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
Κίτρινη τεκίλα με πάγο.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που πιστεύω τους ανθρώπους χωρίς αποδείξεις. Αλλά δεν αλλάζει. Για μένα το τεκμήριο της αθωότητας είναι στάση ζωής.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την αδιαφορία για τον διπλανό μας και τις μπάμιες.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να κτίζω στην άμμο, σαν να κτίζω πάνω σε πέτρα. Και όταν το κύμα γκρεμίζει ότι έκτισα να το ξανακτίζω πάλι. Η επόμενη πιο αγαπημένη, να μελετώ το σώμα και την ψύχη των ανθρώπων.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μην γράφει ο επιτύμβιος μου το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη:

Εδώ, σ’αυτό το μνήμα κείται κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πουν,
κι η ματαιοδοξία ν’αρέσει
τόσο του κλέψανε ότι είχε πιό δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν κείται εδώ κανείς.


25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Λέω μόνο διαφορετικές αλήθειες που όμως επειδή είναι διαφορετικές οι άλλοι τις νομίζουν για ψέματα.

26) Ποιο είναι το μότο σας;
Καλυτέρα να καείς παρά να σβήσεις….

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας σεξ με την αγαπημένη μου στα 105…

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι υπάρχει μετά αυτήν την ζωή και πως θα πάω εκεί….

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στην ίδια που βρισκόμουν και πριν 30 χρόνια. Είμαι 40…..και δεν έβαλα ακόμα μυαλό!!

ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!


ποτέ δε ξέρεις
πότε ανθίζουν τα αγκάθια
ανάμεσα στα ρόδα
ποτέ δε ξέρεις
πότε οι αετοί
σταματούν να πετάνε στον ουρανό
ποτέ δε ξέρεις
πόσο θα ζει ο έρωτας
δίχως το χάδι
ποτέ δε ξέρεις
τον ήχο της καρδιάς
δίχως την αγκαλιά
ποτέ δε ξέρεις
και δε θα μάθεις ποτέ
μα έμαθες πια
το πάντα και το ποτέ
πως είναι ένα

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ......