ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ.....ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Κρυβόμαστε......

Κρυβόμαστε γιατί δεν είχες την δύναμη να μ' αγαπήσεις. Να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις, έναν λόγο. Ή μ'αγάπησες σαν αμαρτία?? που δεν θα βρεις ποτέ το θάρρος να κάνεις?? Μην στέκεις και με κοιτάς ανήξερα. Όχι..Κοίτα με... Μου αρκούν οι έμμεσες απαντήσεις που κρύβονται -πάντα- πίσω από τα μάτια σου. Ακούω κάθε τόσο τα σιδερένια βήματα ενός μάταιου «γιατί;» να περιφέρονται στο μυαλό μου και να κάνουν τόσο θόρυβο, που είναι δύσκολο να αντέξει τον ήχο τους ένας λογικός άνθρωπος. Δεν σε μισώ, ποτέ δεν θα μπορέσω.. Είναι κάτι πέρα των ψυχικών μου δυνατοτήτων. Άφησέ με να μονολογήσω λίγο ακόμα...μονάχα λίγο.

Θα μου πεις ΤΙΠΟΤΑ??..........

Πες μου για τις μέρες σου..μονάχα πες μου κάτι για να ξαναθυμηθώ την χροιά της φωνής σου. Πες μου πώς είναι να αναπνέεις μέσα σε ένα διαφορετικό κόσμο. Στον κόσμο της σιωπής..ναι. Εκεί με έστειλες να περιφέρομαι σαν αλύτρωτη ψυχή. Μια ανάσα σου με σκορπάει και με παρασέρνει σε κόσμους άλλους. Μαζί με δύο απίστευτα καστανά μάτια, με δύο ζευγάρια τεράστιες βλεφαρίδες, που τα έκαναν ακόμα πιο γοητευτικά και γεμάτα μυστήριο. Τα θυμάμαι ακόμα σαν χθες, ακόμα και τώρα θα έκανα τα πάντα για να τα ξαναντικρύσω. Είναι δύσκολο, ακόμα, να σου αντισταθώ και το ξέρεις μέσα σου, πάντα θα το ξέρεις. Αραγε να νιώθεις έτσι και εσύ; Αυτή να είναι άραγε η δική σου δικαιολογία;

Σε θυμάμαι όμως.......συνέχεια.

Μοιάζει λίγο σαν αυτοτιμωρία, σαν μια εξαναγκαστική και άκρως παρορμητική αίσθηση που με διακατέχει κάθε φορά που κάτι σε θυμίζει, κάθε που.... κάτι πάντα με γυρνάει πίσω και μου θυμίζει πως με άγγιξες, πως με φίλησες... πως υπήρξα για σένα -μονάχα μια στιγμή έστω- πρωταγωνιστής στην ζωή σου. Βασικός και ρόλος κομπάρσου ταυτόχρονα, μα δεν με ένοιαζε. Ηθελα μόνο να υπάρχω εκεί που υπάρχεις και εσύ, να ακούω τις σκέψεις σου..το γέλιο σου. Πάντα θα υπάρχεις εσύ. Πάντα θα θυμάμαι τον μοναδικό τρόπο που είχες όταν με άγγιζες, όταν με κοίταζες...Ήταν από εσένα και αυτό μου έφτανε.

Ποτέ δεν θα το μάθεις......

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...