Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, προχωρήσαμε...ανεβήκαμε τον «λόφο» και πήραμε ανάσα....έλλειψη οξυγόνου...πήραν αέρα τα πνευμόνια μας....ο παλμός μας αύξησε χτύπους...
Σκόνταψες...και έριξες κάτω όλα σου τα λάθη...έλυσες όλες σου τις σκέψεις που ήταν μπλεγμένες στο σκοινί που μας ένωνε...χύθηκαν νεύρα... Δεν απόρησα...προσπάθησα να σε βοηθήσω στο μάζεμα, προσπάθησα να σου δώσω κουράγιο, έδειχνες αδιάφορη....παραμιλούσες...ήταν οι ενοχές αγάπη μου... Αυτές δεν τις μάζεψα...αυτές μονίμως βγαίνουν από τον σάκο σου...και μονίμως θα σε κρατάνε σε εγρήγορση...και πάλι αδιαφορείς...παρ' όλα αυτά συνεχίσαμε...αδρεναλίνη σε αντίθεση με την οκνηρή σκέψη. Τα μάτια σου όμως αντικρίζουν το τέλος της πορείας μας...‘Όμως και εγώ το βλέπω, δεν αντέχεις σε τέτοιες περιπέτειες.. Δεν αντέχεις σε περιπάτους...δεν μπορείς να συμμαζεύεις τα πράγματα σου...
Ίσως τώρα να πρέπει να σε αφήσω να προχωρήσεις...να σου κλέψω όλες τις αναστολές, όλα σου τα λάθη.
Ίσως είναι ώρα να σου πω καλό «ταξίδι»...αγάπη μου
No comments:
Post a Comment