Thursday, June 07, 2007

Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα....


……«Τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε. Τα ‘χει για εχθρό, τ’ αντέχει μόνο για βιτρίνα. Μόνο για τραγούδι, για τις δυο ώρες που κρατάει μια ταινία, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ’ένα βιβλίο. Μόνο για κει τα αγαπά. Σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν. Σαν κάνουν να αναπνεύσουν ανάμεσα του τα πολεμά. Και κάπως έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται. Πόσοι αντέχουν?? Λίγοι. Οι πιο τυχεροί. Οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι χάνονται για πάντα, ή για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα.»…...

Χριστίνα Χονδρογιάννη

5 comments:

Marialena said...

Καλή σου μέρα! Πόσο αληθινά ηχούν αυτά τα λόγια στα αυτιά μου σήμερα. Σ'ευχαριστώ για το πολύ όμορφο και ουσιαστικο απόσπασμα που παρέθεσες...

Κομμάτια από την ίδια μας την ανάσα είναι, να σαι καλά!

invita said...

Χαμένα κομμάτια από "κομμένες" ανάσες και στιγμές "ασφυξίας"....καλή μέρα και να είσαι και εσυ καλά!:)

μαριάννα said...

Πολύ μεγάλη αλήθεια... πικρή μεν, αλλά έτσι είναι. Λίγοι όσοι αντέχουν. Ελάχιστοι. Κι ας δηλώνουν άλλα...
Να είσαι καλά που το μετέφερες.
Φιλιά κι από δω!

invita said...

Δεν θα ήταν όμως πιο όμορφη η ζωή μας, δεν θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι, αν αφήναμε τα όνειρα να αναπνεύσουν και να μας δώσουν ανάσες???? γιατί οι πολλοί να αντέχουν την ασφυξία τους και όχι τα όνειρα τους??? Πάντα θα αναρωτιέμαι...

μαριάννα said...

Δεν το καταλαβαίνουν... έτσι γεννήθηκαν. Και να ξέρεις ότι δε θα αλλάξουν. Στην ασφυξία θα παραμείνουν κι εκεί θα τελειώσουν κάποτε. Το ερώτημα είναι, οι άλλοι που δεν είμαστε έτσι, γιατί κολλάμε μαζί τους; Και μετά τη διάγνωση. Όχι μόνο πριν...