Γύρεψα ταξίδια στο πέταγμα της νύχτας να ξεφύγω απ'όλα αυτά που γίνονται ερήμην μου {...σαν δίκη φόβων..}
Στα φώτα που έσβησαν
Στις σκιές που γλύστρισαν εκεί που εξατμίζεται η μνήμη στον φόβο που δίνει φόβο στον πόνο που δίνει πόνο
Και φτερούγισαν διαδρομές στον λόγο για να ξεφύγω από μένα τον άγνωστο εαυτό
Να τον αγαπήσω και να τον ελευθερώσω
Φτερούγισα το πέταγμα του γλάρου και βούτηξα στο πέλαγος του λόγου σου
Έγινα χάρτινο καραβάκι και βάφτηκα όλα του τα χρώματα...
γαλάζιο της ψυχής κόκκινο του πόνου πορφυρό του πόθου
Και είδα... έναν άνθρωπο ντυμένο τις λέξεις
Λέξεις αιχμηρές, πονεμένες
Λέξεις ντυμένες το ατσάλι της άμυνας
Λέξεις τυλιγμένες στο μετάξι της νύχτας
Λέξεις που μ'επιφύλαξη αγγίζαν την αγάπη
Είδα ανάσες ελευθερίας και ανάγκες της πιο βαθιάς επιθυμίας "να πετάς ελεύθερη"
Άκουσα τις πιο όμορφες μελωδίες...
Αυτές της Ψυχής σου
Χάθηκα για να σε βρω
Να μην σε ξαναχάσω μέσα μου... Και κατάλαβα πως χάνω εμένα...
ΕΣΥ είσαι πάντα στην ψυχή μου σημάδι δικό της,
ανεξίτηλο, που τίποτα δεν μπορεί να το σβήσει
Μόνο να το παγιδέψουν οι ανασφάλειες
Αυτές που με φυλακίζουν.......
Μακριά σου...
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. (Νίκος Καββαδίας)
No comments:
Post a Comment