Επίρρημα μη τετελεσμένο...

Πήρε το cd από το σωρό που είχε δίπλα στο στερεοφωνικό…Το άνοιξε και το τοποθέτησε στη σχισμή…Ήχος μηχανικός…Ξεκίνημα αργόσυρτο…‘Σαν δυο τρένα που ανταμώσαν ένα βράδυ’…Η βραχνή φωνή του Στράτου…‘Α, ρε Στράτο. Έφυγες και ‘συ νωρίς’ ψέλλισε και πήρε το μπουκάλι της βότκας…Παγάκια, λεμόνι στιφτό, βότκα…Γουλιά…Κάψιμο…Επωδός…‘Όλοι οι καλοί φεύγουν νωρίς. Α, ρε κόσμε άδικε. Α, ρε κόσμε εγωιστή’…Άνοιξε το παράθυρο…Η νύχτα έξω φεγγοβολούσε…Αεράκι κρύο εισχώρησε στου μυαλού του τον δαίδαλο…Δεν πτοήθηκε…Κι’ άλλη γουλιά…Τσιγάρο…Ρουφηξιά…Εισπνοή και εκπνοή εκπαιδευμένη…‘Μόνος στο πουθενά κι’ απόψε άγγελέ μου’…Εισπνοή και εκπνοή…Γουλιά…Γύρισε στην φωτογραφία της…Του γελούσε…Της γέλασε…Θυμήθηκε…Κική Δημουλά…‘Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας ν’ αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη, όπως πολλά εξοχικά παρελθόντα’…Έσκυψε και προσκύνησε την φωτογραφία…Έστρεψε βλέμμα και νου στον ουρανό…Είδε ένα αστέρι να πέφτει…Δεν έκανε ευχή…Είχε πάψει από καιρό να εύχεται κάτι…Δεν του έβγαινε…Χαλιόταν…Το σταμάτησε…Φύσηξε αεράκι…Πάλι…Σκέφτηκε να κλείσει το παράθυρο…Φοβήθηκε μην του κρυώσει, έτσι ελαφρά που ήταν ντυμένη στην φωτογραφία…Την κοίταξε και του έγνεψε ότι δεν κρύωνε…‘Βρέχει φωτιά στην στράτα μου’…Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό…Σαν προσευχή…Σαν παράκληση…Τα τέντωσε…Σταυρώθηκε νοερά και χόρεψε…Εκστατικά…Χόρευε για ‘κείνη, σαν να ήταν πανταχού παρούσα με την απουσία της…Θυμήθηκε…Γιάννη Ευσταθιάδη…‘Σ’ αγαπώ σαν επίρρημα που ποτέ δεν είναι τετελεσμένο… Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια’…Φύσηξε αεράκι…Έκλεισε το παράθυρο…Έκατσε απέναντί της και τελείωσε την βότκα του…Το πρωί τον βρήκε στην ίδια θέση…