η υποκειμενικότητα του χρόνου μας.........

Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ, τι σημαίνει ‘χρόνος’…Τι σημαίνει ‘χρόνος μαζί σου’…
Ο χρόνος, ο χρόνος μου, ο χρόνος μας…Έννοιες σχετικές και ακατάσχετες…Έννοιες όμοιες και ξένες…Λειτουργούν αντίστροφα και παράλληλα…Αυτόνομα και συμπληρωματικά…Παρασύρουν στιγμές και ζωές…Δημιουργούν διαδραστικές μνήμες και στιγμιαίως αμετάβλητα αποτελέσματα…Ενώνονται και χωρίζουν…Μετρώνται με κριτήρια αντικειμενικώς ορθά, υποκειμενικώς λανθάνοντα και συντεταγμένα αποδεκτά…Μας καθορίζουν και μας ορίζουν…Ο χρόνος δεν έχει μνήμη…Μας δημιουργεί μνήμη για να μπορούμε να αντέξουμε το πέρας του…Λειτουργεί όπως ο δολοφόνος που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος…Μας δολοφονεί με την παρέλευσή του και επιστρέφει και πάλι για να ζητήσει εξιλέωση από εμάς, τα θύματά του…Και εμείς από την μεριά μας, του δίνουμε άφεση αμαρτιών, αναγνωρίζοντας την δυναμική του και την επικυριαρχία του επάνω μας…Προσπαθούμε να τον καλουπώσουμε, να τον προγραμματίσουμε, να τον ζήσουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, αλλά αυτός λειτουργεί πάντα κατά το δοκούν…Προσπαθήσαμε να τον μετρήσουμε, για να τον κατανοήσουμε, αλλά η σοφία του και η δύναμή του ξεπερνάει κάθε μέσο μέτρησης…Και αυτό, γιατί ο χρόνος δεν φτιάχτηκε από ανθρώπου χέρι…

Ο ‘χρόνος μαζί σου’ δεν θα μπορούσε να έχει πιο μεγάλη αξία για μένα…Αποφάσισα να περάσω, να ‘δαπανήσω’ κάτι τόσο σημαντικό και άπιαστο, όπως είναι ο ‘χρόνος μου’, μαζί σου…Έκρινα και αποδέχτηκα, ότι εσύ είσαι πιο σημαντική και πιο ουσιώδης απ’ ότι είναι ο ‘χρόνος μου’ για μένα…Και αποφάσισα να δώσω χρόνο στον ‘χρόνο μαζί σου’…Να μπορέσει να μετρήσει τις ώρες μας με κριτήρια κοινά και στιγμές μοναδικές…Να μπορέσει να μετουσιωθεί σε χρόνο ‘άχρονο’…Να γίνει πιο συμπυκνωμένος και πιο εμπεριστατωμένος από τον κοινό χρόνο…

Έτσι τον όρισα, έτσι τον οριοθέτησα, έτσι τον διέθεσα…'Αλλά έτσι ο χρόνος μας, ο χρόνος μου, ο χρόνος σου, γίνονται υποκειμενικοί................