TO FEEL OR NOT TO FEEL.....

Η αγάπη δεν πονά, δεν μπορεί να γεννήσει πόνο η αγάπη. Αν αυτό κανόνα ονομάσω, τότε θα πρέπει να παραδεχτώ πως όταν ένιωσα πως αγαπώ, έκαμα λάθος. Πρόσφατα μπλέχτηκα σε μια συζήτηση περί πόνου, κι όταν ρωτήθηκα, το μόνο που ήρθε στο μυαλό μου περί του ορισμού του πόνου ήταν πως πονάει η αγάπη.
Καλύτερα να μην αγαπάμε τότε; Να μην νιώθουμε την καυτή ανάσα του πόνου τόσο κοντά στο στόμα, στο νου, στο δέρμα; Να γλιτώσουμε από το μαρτύριο της νέας αρχής, της μετά του πόνου ζωής μας; Να μετατρέψουμε τον πόνο σε δημιουργία, να γεννήσουμε ιδέες, να γνωρίσουμε μέρη, να τολμήσουμε να ξεπεράσουμε τα εσκαμμένα μας;

Μου φάνηκε καλή σαν ιδέα, μέχρι που σκέφτηκα την εφαρμογή της στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου, κι όχι απλά στην αχλύ μιας φράσης. Αγαπώ θα πει μαθαίνω. Διδάσκομαι, μαθητεύω, ενσωματώνω, εφαρμόζω, πιστεύω…αγαπώ. Και μετά έρχεται ο πόνος. Και η αγάπη μεταφέρεται σε μια άλλη σφαίρα, πολύ μακρινή από αυτή που μπορούσαν να αγγίξουν τα δάχτυλά σου. Και καλείσαι ξάφνου να αρχίσεις να αρνείσαι. Να απαρνείσαι αυτά που με τόσο κόπο δέχτηκες και υιοθέτησες και δικά σου τα έκαμες. Να τα αρνηθείς, να τα σβήσεις και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Τίποτα. Μου φαντάζει απίστευτο. Και έπειτα, ακόμα πιο απίστευτο να ξαναγυρίσεις στην αφετηρία. Σαν παιδικό παιχνίδι, σαν τον γκρινιάρη ας πούμε. Φτάνει μια κακή ζαριά και ξαναγυρνάς στην αρχή σου, στο μηδέν και στο τίποτα σου.

Μηδέν. Και τίποτα. Και μια γνώση που κάποιοι σου ζητούν να απαρνηθείς στο όνομα μιας νέας αρχής. Λαμπερής και ολοκαίνουριας. Σιωπώ. Και ξαναβάζω, για χιλιοστή ίσως φορά να παίξει το μόνο τραγούδι που νομίζω ότι δεν πιστεύει σ’ αυτήν την χλιδάτη αρχή που αποφεύγω…

Όλο τ’ απόγευμα δεν είπα τίποτα
Κρύβω τα λόγια μου μ’ ένα τσιγάρο
Έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται
Κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω
Πώς βραδιάζει νωρίς...
Όλα εδώ σα φινάλε γιορτής
Το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
Μοναξιά και καπνό
Και μένω κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα
Στην πόλη που χώραγε πρώτα
Τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
Σ’ έχω χάσει μέσα στα κίτρινα φώτα
Στην πόλη που χώραγε πρώτα
Tη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
να λέει "σ’ αγαπώ"
Όλο τ’ απόγευμα σ’ ένα παράθυρο
Και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει
Κάποιο ραδιόφωνο μόλις που ακούγεται
Δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει
Πώς βραδιάζει νωρίς...
Και μένω...