ΝΟΤΑ

Νότα Σημείο, σήμα. Ο ήχος που ακούγεται. Τόνος, απόχρωση. Η χροιά ή η απόχρωση οποιουδήποτε πράγματος και γενικά οτιδήποτε επηρεάζει τη διάθεση και μεταβάλλει τη συναισθηματική ισορροπία. Εγώ την πρωτοβρήκα μέσα στους εφηβικούς μου στίχους να με κοιτά με αμηχανία.

Είπε: Η ελευθερία, που λέγαμε από παιδιά,/βρίσκεται κάπου στις ψηλές νότες του πιάνου./όχι όμως έξω από αυτό. Τι να πω; Αρκέστηκα να την κοιτάζω κατάματα.

Μετά της λέω: Αυτή τη νότα που χτυπάω πολύ απόψε/(σαν να χτυπάω κάποια πόρτα),/βρίσκεται πολύ ψηλά/Είναι η τελευταία νότα ντο/ Όσο κι αν τη χτυπάω, δεν μου ανοίγει για να βγω. Το πείσμα της να έρχεται και να επανέρχεται καταντάει ενοχλητικό, αλλά τόσο μα τόσο προκλητικό. Η επιμονή της, που σαν το σκυλί μού τραβάει το μπατζάκι, να μου δείχνει τον δρόμο, να μου σκοτώνει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις, να μην μ’ αφήνει να χαρώ την πλάνη των ματιών, με αφοπλίζει. Και την ακολουθώ παίρνοντας όρκο μέσα μου πως θα είναι η τελευταία φορά.

Πού θα σταματήσω όμως, καθώς…: Κυλάνε οι νότες/Κυλάνε οι στίχοι/Κυλάω εγώ και οι πέτρες στο ποτάμι.

Μα, άκου, μου λέει. Ξέρω, της απαντώ. Είναι μια νότα πέρα και πίσω από τα 88 πλήκτρα του πιάνου/Δεν ξέρω ακριβώς./που δεν την έχω ακούσει.

Και; μου λέει ειρωνικά. Αυτήν. Εσένα αναζητώ. Και γνωρίζω πως, όσο κι αν κρύβεσαι, θα συναντηθούμε κάποια στιγμή έξω από τα πλήκτρα του πιάνου, μακριά από τους ταπεινούς ήχους της μίζερης ζωή μας.

Το παρόν κείμενο συντάχθηκε με την συνδρομή των "μουσικών" γνώσεων και ιδεών μιας πολύ ιδιαίτερης φίλης μουσικού ΤΔ και υπό τους μαγευτικούς ήχους μιας ζωντανής σειρήνας που ακούει στο όνομα Mandy!!