Εβρεχε εκείνο το βράδυ, ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην κάμαρα, έτρεμε σε ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα, " Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις αγαπώ άλλον ",έγραφε. Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω. Δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φώτα, ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω από τις ομπρέλες τους. Σε λίγο θ' ανάβουνε το φως, θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάνε από πάνω τους όλη τη μοναξιά. Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους, όλα στην εποχή μας διαφημίζονται, γιατί όχι κι αυτό. " Αγαπώ άλλον "με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμιση. Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω.
No comments:
Post a Comment