"Εγώ είμαι κλειδούχος" έλεγε, και όρθιος στη μέση του θαλάμου χειρονομούσε σαν ν' άνοιγε κλειδιά, ύστερα αφουγκραζόταν τα τραίνα που περνούσαν κι ύστερα πάλι χειρονομίες, σινιάλα
είκοσι χρόνια τώρα στο άσυλο, ακόμα κι οι τρελοί γελούσαν μαζί του, "δεν είσαι τίποτα", του έλεγαν, έκλαιγε.
Ένα βράδυ τον πλησίασα, "το ξέρω, του λέω, είσαι κλειδούχος" χαμογελούσε,
"όχι, μου λέει, το κάνω για τους άλλους- εγώ είμαι επιστήμων ιατρός, όπως με ήθελε η μητέρα μου".
1 comment:
Άμα σε θέλει τελικά... θεοί και δαίμονες θα βοηθήσουν να γίνει αλήθεια το όνειρο. Αισιοδοξία και μεγάλες προσδοκίες... έλα πάμε όλοι μαζί! ;)
Post a Comment