ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Σεφέρης

ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!!!

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ.......

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς


Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχη περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος


Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό


Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει


Καλή νύχτα...

Μάνος Χατζιδάκις

It is difficult...

to read my mind, but only then you could know!!

Αγάπη και Έρωτας!!

Χρόνια ήταν ερωτευμένος με τη λίμνη ο Ζέφυρος του βουνού, αλλά δεν έβρισκε τρόπο να της το πει. Έλεγε:

-Πώς να πάω έτσι, χωρίς σώμα;
Ένα πρωί η άγρια τριανταφυλλιά τον κάλεσε:
-Έλα σε μένα, πάρε το άρωμά μου και πήγαινε.
Φόρεσε λοιπόν το άρωμά της και κατηφόρισε στη λίμνη. Πήρε βαθιά ανάσα και είπε:
-Όμορφη λίμνη, χρόνια τώρα ήθελα να σου πω πόσο σ’ έχω ερωτευθεί.
Η λίμνη ξαφνιάστηκε.
Κι αυτό το άρωμα πού το βρήκες; Ρώτησε αμήχανα.
-Το φτιάχνω μόνος μου στο βουνό.
-Να το ξαναφορέσεις και να ξανάρθεις.

Έφυγε γεμάτος χαρά, σήκωσε τις σκόνες, τα φύλλα, τάραξε τα δέντρα κι ανέβηκε στο βουνό. Την άλλη μέρα πήγε στην τριανταφυλλιά να την ευχαριστήσει κι εκείνη του έδωσε ξανά το άρωμά της. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Τα σημάδια του έρωτά τους άρχισαν να φαίνονται, …κάτι μικρά λευκά κυματάκια…

Ένα πρωί, δύο γλάροι ανηφόρισαν στο βουνό, μύρισαν το άρωμα των ρόδων και κατέβηκαν.

-Όμορφη τριανταφυλλιά, καλημέρα! Αυτό το άρωμα στο φέρνει ο Ζέφυρος;
-Όχι, εγώ του το δίνω.
-Αυτός μας είπε πως το φτιάχνει μόνος του, είπαν οι γλάροι και σηκώθηκαν. Πήγαν στη λίμνη και της είπαν τα νέα. Εκείνη πικράθηκε, μα δεν είπε τίποτα.
Την άλλη μέρα ο άνεμος ανυποψίαστος πήγε στην τριανταφυλλιά.

-Σήμερα έχω γιορτή και θα σου δώσω το πιο ωραίο μου άρωμα. Το κρύβω κάτω από τα ρόδα. Θα τρέξεις όμως, από μακριά για να το πάρεις.

Εκείνος την πίστεψε. Έτρεξε, πέρασε μέσα από τα αγκάθια και βγήκε κουρελιασμένος. Τότε κατάλαβε τι είχε συμβεί.

Με βαριά καρδιά και σκυμμένο κεφάλι, κατηφόρισε και στάθηκε μπροστά στη λίμνη. Εκείνη δε μίλησε για αρκετή ώρα. Τέλος του είπε:

-Κι όμως από σήμερα μπορώ να σ’ αγαπώ....

Στον έρωτα λες εγώ. Στην αγάπη εσύ. Για τον έρωτα θανατώνεις. Για την αγάπη θανατώνεσαι. Από το "πηγάδι του κρίνου" του Λουδοβίκου των Ανωγείων.

Ευτυχισμένα Γενέθλια!!

Κάθε χρόνο μια φορά,
Με πιάνει μια τρελή χαρά,
Είναι μοναδική γιορτή,
Και το γλεντάμ’ όλοι μαζί.

Φλογέρες, ταμπούρλα και ντέφια,
Ηχούν στα δικά μου γενέθλια,
Να ζήσεις και χρόνια πολλά,
Μου φέρνουνε δώρα,
Μου δίνουν φιλιά.

Πηγή: από το βιβλίο Ποιηματάκια για τα γενέθλιά μου
(Corinne Albaut / Yves Besnier),
από τη σειρά: Οι μικρές χαρές της ζωής

ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΧΑΡΙ ΣΟΥ!!

Μπορείς να πληγωθείς από κάποιον που δε νοιάζεται, κάποιον που ποτέ δε σε έκανε να πιστέψεις ότι σε νοιάζεται και εκείνος; Γιατί κάποιοι άραγε επιλέγουν να πληγώνουν αυτούς που τους νοιάζονται; Φταίει η ανασφάλειά τους, ο εγωισμός τους, είναι ένας ακόμα τρόπος να επιβεβαιώσουν ότι μπορούν να έχουν το πάνω χέρι, ότι εκείνοι κρατάνε το μαχαίρι και μπορούν να το καρφώνουν όσο βαθιά θέλουν...

Όλα στη ζωή είναι δανεικά και όλα έρχονται και φεύγουν. Πάντα όμως θα πληρώνουμε αυτά που έχουμε κάνει σε αυτούς που μας αγαπούσαν και πίστεψαν σε μας, σε αυτούς που εμείς προδώσαμε γιατί αδυνατούσαμε να δούμε πέρα από τη προστατευτική σαμπρέλα του εγώ μας... Κάποτε τα μάτια μας θα ανοίξουν και θα δούμε τι κάναμε αλλά τότε θα είναι αργά, δεν θα είναι;

ΟΙ ΩΡΕΣ ΚΥΛΟΥΝ...

οι μέρες περνάνε....και οι αγάπες γερνούν γι'αυτό που αποφεύγουν...

The Way She looks.....

has changed....and is more irresistable!!

ΑΛΛΑΓΜΕΝΗ.....

Συναντηθήκαμε!! Πέρασε καιρός που την ξανάδα από κοντά. Έψαξα στις αναμνήσεις μου και σκέφτηκα ότι έχει αλλάξει. Έδειχνε καλά, όμορφη, ήρεμη. Και παρόλη την απόσταση που ένιωσα ότι έχει πια από μένα, χάρηκα που την είδα καλά. Κάποια στιγμή θυμήθηκα το άγγιγμα της και την δύναμη που μου έδινε. Μου έλειψε αυτή η δύναμη, αλλά νιώθω ότι έμεινε σε αυτήν και την έκανε πιο δυνατή και χαμογελαστή. Πιο ευτυχισμένη. Καλυτέρα λοιπόν!! Και εγώ θα βρίσκω αυτό που είχα σε κάποιες φωτογραφίες της. Έτσι θα έχει την ζωή της, χωρίς να χαθεί από την ζωή μου. Έτσι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χρώματα της!!

Άστρα μην με μαλώνετε....

Αφιερωμένο......

Poios Exei Logo Stin Agapi???

can someone find it for me Pleaseeee?????

I WONDER.........

and when I wonder I dance.....have a nice weekend everybody.....και κάντε και καμιά στροφή:)

'Ερχεται Σ/Κ....

και σκέφτομαι...
".....τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς,
όχι για να κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο γιατί αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που αποφύγαμε (και μετανοιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.
και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώνας την ζωή μου..".


Τ. Λειβαδίτης

Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα....

……«Τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε. Τα ‘χει για εχθρό, τ’ αντέχει μόνο για βιτρίνα. Μόνο για τραγούδι, για τις δυο ώρες που κρατάει μια ταινία, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ’ένα βιβλίο. Μόνο για κει τα αγαπά. Σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν. Σαν κάνουν να αναπνεύσουν ανάμεσα του τα πολεμά. Και κάπως έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται. Πόσοι αντέχουν?? Λίγοι. Οι πιο τυχεροί. Οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι χάνονται για πάντα, ή για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα.»…...

Χριστίνα Χονδρογιάννη

VAI VEDRAI.....

vai bambino vai vedrai, vai

Vai, vai piccino vai vedrai, vai
Vedrai

Dove mancha la fortuna
Non si va piu con il cuore
Ma voi piedi sulla luna
Oh mio fancillu(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Del uomo senza driturra vai
Follia
Del guerrier senza paura vai
Follia
Del bambino pien' divita
Che giocando al paradiso
Dal soldato fu ucciso
Mio fanciull(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Follia

Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Vai, vai bambino vai vedrai, vai

Vai, vai piccino vai vedrai, vai
Vedrai

Dove mancha la fortuna
Non si ca piu con il cuore
Ma coi piedi sulla luna
Oh mio fancillu(o) vedrai
Vai Vedrai che un sorriso
Nasconde spesso un gran' dolore
Vai Vedrai follia del uomo

Κάποιοι το καταλαβαίνουν...και το νιώθουν. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν τίποτα απο τα δυό!!

How to loose a Life...

..Let him know that you know best
Cause after all you do know best
Try to slip past his defense
Without granting innocence
Lay down a list of what is wrong
The things you've told him all along...

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

This possession never was a question..

..a healer for this tension
tenderness and pressure
from my warnings all you got was your needs
all you did was promise.

Relax, take it easy!!

ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ ΤΟ ΑΓΑΠΑΝ!!!

Έκανα το λάθος... αγάπησα για να λυτρωθώ...Η αγάπη όμως πέρα από τα όνειρα, δεν είναι ασπίδα, ούτε λύτρωση! Η αγάπη είναι μια υποκρισία. Στην πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι, ψάχνουν να βρούν κάποιον, που να φοράει το ίδιο νούμερο με το είδωλο τους. Και μόνο τον εαυτό τους αγαπούν τελικά. Όλα τα άλλα είναι ψέματα!

IS THERE AN END???

.....NOT WITH DANCING, AND NOT ALWAYS....AND THAT IS DANCELESS LOVE OR ENDLESS LOVE...

Μη με πιστέυεις...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ‘ θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος

THE ESSENTIALS!!

It doesn’t interest me what you do for a living. I want to know
what you ache for, and if you dare to dream of meeting your
heart’s longing.

It doesn’t interest me how old you are. I want to know if you
will risk looking like a fool for love, for your dream, for the
adventure of being alive.

It doesn’t interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life’s betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain!
I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide it or fade it or fix it. I want to know
if you can be with joy, mine or your own; if you can dance
with wildness and let ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes without cautioning us to be careful, be realistic,
or to remember the limitations of being human.

It doesn’t interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint another to be true to
yourself; if you can bear the accusation of betrayal and not
betray your own soul. I want to know if you can be faithful
and therefore trustworthy. I want to know if you can see
beauty even when it is not beautiful everyday, and if you
can source your life on the edge of the lake and shout to the
silver of the full moon.

It doesn’t interest me where you live or how much money
you have. I want to know if you can get up after a night of
grief and despair, weary and bruised to the bone, and do
what needs to be done for the children.

It doesn’t interest me who you know or how you came to be
here. I want to know if you will stand in the center of the fire
with me and not shrink back.

It doesn’t interest me where or what or with whom you have
studied. I want to know what sustains you from inside when
all else falls away. I want to know if you can be alone with
yourself and if you truly like the company you keep in the
empty moments.

-Oriah, Mountain Dreamer, Indian Elder-

KAI META???

Φοβάμαι μήπως μια μέρα μ'αφήσουν όλοι...και μείνουν μόνοι τους!! Χάθηκαν ήδη πολλοί........

ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
ξαπλωμένη πλάι μου στην όχθη του ύπνου.
Το απαλό φτερούγισμα του ανέμου
στα μαλλιά, η αναπνοή που λικνίζει
το ανασφαλές πρόσταγμα του στήθους,
τα λιγοστά λουλούδια που φοράς,
η δραματική ψευδαίσθηση της μοναξιάς
μέσα στην αχανή σιωπή της μοίρας
ίσως εντείνουν το δίλημμα·
να σε κοιτάζω μόνο ή να σ’ αγγίξω;

Μα ακόμη κι έτσι θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κοιμάσαι πλάι μου στην όχθη της μέρας.
Με κείνη τη διαρκή ετοιμότητα ομορφιάς
με κείνο το βήμα ανεμελιάς
να λυγίζεις, να μαζεύεσαι, ν’ αφήνεσαι
συνοψίζοντας την ιστορία της ομορφιάς
να κοιμάσαι, ολοένα να κοιμόμαστε
να ξυπνάμε γιατί θέλουμε νερό
και μετά ξανά ν’ αποκοιμόμαστε
μπλεγμένοι σαν τρυφερά κλαδιά.

Aκόμη και τώρα θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ
να κάθεσαι πλάι μου στην όχθη που κλαίω.
Eπειδή βράδιασε και κανείς δεν υπάρχει.
Επειδή όσοι αγαπούν γύρισαν σπίτι.
Επειδή σε λίγο θα κλείσουν οι πόρτες.

Σωτήρης Σελαβής (Bleuballet, εκδόσεις Νεφέλη)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ 50% ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ 50% ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Ήταν μια παράξενη νύχτα.Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.
Ο ουρανός είχε ντυθεί μ'όλα τ'αστέρια που είχε κρυμμένα
στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε
και άλλαζε χρώματα,καθώς το ελαφρύ αεράκι
της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψυθίριζε:
"Θέλω να πάω κοντά της!Θέλω να τη δω από κοντά!
Θέλω να την αγγίξω.Την αγαπώ τόσο πολύ!"
Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της,αναστέναξε.
Έπειτα τρεμόσβησε.Τρεμόσβησε τόσο,που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή
θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι,όμως,που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας,
γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε:
"Γιατί,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω,την απέραντη θάλασσα τη φεγγαρολουσμένη
και είπε αργά αργά:"Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της;",απόρησε το φεγγάρι.
"Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι
δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"

"Αχ,δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα!
Αχ,γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"

'Ελεγε και ξανάλεγε,γεμάτο παράπονο,το αστεράκι.
Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού,ένα αστέρι.

Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως,
μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα,γρήγορα γρήγορα,
να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας. Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο.
Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του,
πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του
και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.

Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της.
Ενώ αυτό,που την αγαπούσε τόσο πολύ,
στεκόταν ακόμα εκεί,πάνω στον ουρανό.
Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες.'Αλλες με φεγγάρι ολόγιομο,
άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ'ένα φεγγάρι χλωμό,
κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.
Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη,ασημοστολισμένη θάλασσα.
Κι αυτή,όλο κρυφή χαρά,χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.

"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;",έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.
Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ,χωρίς να το καταλάβει,ξαφνικά φωτίστηκε!
'Ελαμψε ολόκληρο απ'το δυνατό φως που το πλημμύρισε!
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά!Μα τόσο δυνατά,που μια χούφτα χροσόσκονη
βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ'το αστεράκι,
καθώς γλυστρούσε απ'το μονοπάτι του ουρανού
και,τρέχοντας,πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι!
Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε.
Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε.
Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της
κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο,
που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά,
στον ουρανό,που ήταν γεμάτος αστέρια.
Πόσο μικρά του φάνηκαν!Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι
μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι.Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν
τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας,τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της
και τους σκληρούς απότομους βράχους,που χρόνια τώρα,
δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της
και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο
και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια,ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ'άλλο παρά το αστεράκι,
που έκανε το χαμόγελό του,για χάρη της,χίλια κομμάτια
και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της,
τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα,κυματιστά μαλλιά της...

ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή!!

Αφού δεν είναι ο έρωτας, αφού δεν είναι ο έρωτας
Ο έρωτας ποιος είναι-η ζωή μετριέται με σφυγμούς, η χαρά με απέλπιδες χειρονομίες
Μύλοι απάνω στις κορφές άσπρισαν τα ταξίδια τους
Η ζωή μετριέται με παλμούς, πάλλεται η λυμένη ζώνη της εσπέρας
Φεγγίζουν γοητείες στα μάκρη, μια βαρκούλα χάνεται ευχαριστημένη
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζονται με τις κραυγές των φάρων
Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποια θάλασσα
Να'ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, και
ξαναχτυπούν στον άνεμο για να'ναι οι γλάροι
Διπλά τους, στο πλευρό τους, ποιες να'ναι αυτές
Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος

Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες!


"Οι κλεψύδρες του άγνωστου" Ο. Ελύτης.

All Good Things....

WITHOUT COMMENTS

Just to add, I wish it was "en aranjuez con tu amor"!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ!!

Χωρίς πολλή σκέψη για να είναι όσο γίνεται πιο αυθεντικό. Grazia mia cara per l'invito..

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ένα όνειρο που δεν έτυχε να βγει αληθινό.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
«Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια…..» για να σηκώνομαι τα πρωινά.

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το πρωί που κοιτάχτηκα στον καθρέπτη.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Εγωκεντρικός και φιλόδοξος.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Ότι θέλω οι άλλοι να με δέχονται με τα ελαττώματα μου, αλλιώς δεν τους δέχομαι εγώ.

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα τα ανθρώπινα που αυτοί που τα κάνουν τα αναγνωρίζουν ακόμα και αν δεν μετανιώνουν.

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Τζάκομο Καζανόβα…….

8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Όλοι αυτοί που δεν βολεύονται με το σήμερα αλλά προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο για τον κόσμο.

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ένα ταξίδι στην θάλασσα πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να κάνει ότι λέει και να μην λέει ότι κάνει.

12)... και σε μια γυναίκα;
Να είναι γυναίκα και όχι να το παίζει.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Μάνος Χατζιδάκις, Αντόνιο Βιβάλντι

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Τραγουδώ μόνο όταν έχω καλή παρέα, και την αφήνω να επιλέξει αυτήν τον ρυθμό.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Σιντάρτα του Χέρμαν Έσσε.

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν τελείωσε ακόμα το γύρισμα της!!

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Μπονάρ και ο Θεόφιλος. Ζωές χρωματισμένες με χρώματα ανεξίτηλα για όλες τις αισθήσεις.

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αυτό της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τα παιδιά μου

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
Κίτρινη τεκίλα με πάγο.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που πιστεύω τους ανθρώπους χωρίς αποδείξεις. Αλλά δεν αλλάζει. Για μένα το τεκμήριο της αθωότητας είναι στάση ζωής.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την αδιαφορία για τον διπλανό μας και τις μπάμιες.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να κτίζω στην άμμο, σαν να κτίζω πάνω σε πέτρα. Και όταν το κύμα γκρεμίζει ότι έκτισα να το ξανακτίζω πάλι. Η επόμενη πιο αγαπημένη, να μελετώ το σώμα και την ψύχη των ανθρώπων.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μην γράφει ο επιτύμβιος μου το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη:

Εδώ, σ’αυτό το μνήμα κείται κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πουν,
κι η ματαιοδοξία ν’αρέσει
τόσο του κλέψανε ότι είχε πιό δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν κείται εδώ κανείς.

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Λέω μόνο διαφορετικές αλήθειες που όμως επειδή είναι διαφορετικές οι άλλοι τις νομίζουν για ψέματα.

26) Ποιο είναι το μότο σας;
Καλυτέρα να καείς παρά να σβήσεις….

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας σεξ με την αγαπημένη μου στα 105…

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι υπάρχει μετά αυτήν την ζωή και πως θα πάω εκεί….

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στην ίδια που βρισκόμουν και πριν 30 χρόνια. Είμαι 40…..και δεν έβαλα ακόμα μυαλό!!

ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!

ποτέ δε ξέρεις
πότε ανθίζουν τα αγκάθια
ανάμεσα στα ρόδα
ποτέ δε ξέρεις
πότε οι αετοί
σταματούν να πετάνε στον ουρανό
ποτέ δε ξέρεις
πόσο θα ζει ο έρωτας
δίχως το χάδι
ποτέ δε ξέρεις
τον ήχο της καρδιάς
δίχως την αγκαλιά
ποτέ δε ξέρεις
και δε θα μάθεις ποτέ
μα έμαθες πια
το πάντα και το ποτέ
πως είναι ένα

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ......

In the Mood for Love!!

Μια αγάπη απαγορευμένη, αλλά αυθεντική πέρα από τον σαρκικό εγωισμό. Μια παραίσθηση, σε μια χαραμάδα του χρόνου, την ώρα που λείπεις, χωρίς να ξεθωριάζει η ανάμνηση σου. Και μια αίσθηση, ότι τα λόγια δεν μπορούν να τα πουν όλα!!

TGI Friday!!

For those who are not missing a big piece of their heart. For me that I lost it, is WGWC Monday???? its lonely..so lonely until then!!

Once upon a life...

...we will sail away in seas we have never been. We will travel on the waves from the deep sea of Clouds to the inland of the Moon. In second Life we can sail...we can sail..

Oceans Apart!!!

The animator is him, not Her. Animation is hard to perform, but it is actually performed, although virtually expressed!!!

An Alien Fell in Love ....

.....and after he went back in the space

"ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ"

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο; Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την τύχη να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα, όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.

Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.

Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...

Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση που άφησες.

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.

«Η μοναξιά είναι από χώμα»

Βαμβουνάκη, Μάρω

ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ!!

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρα μονάχα να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτέυεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν τον φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.

Ν. Χικμετ

FOREVER M!!!!

HOWEVER, FOREVER, NOT TOGETHER!!

"Θέλω να μου χαρίσεις κάτι"

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.


Ανθή Δοξιάδη-Τριπ

Ακόμα και ένα σενάριο που γράφει το μυαλό μας, μπορεί να είναι σενάριο ζωής. Μπορεί να μοιάζει με μυθιστόρημα, που έγραψε κάποιος από μόνος του, αλλά στην πραγματικότητα θα το έχει γράψει η ζωή. Η δική μας, των άλλων, η δική μας μέσα από των άλλων, των άλλων μέσα από την δική μας. Σημασία έχει ότι δεν γράφεται μόνο του, και ακόμα πιο μεγάλη σημασία έχει ότι όταν γραφτεί, επηρέαζει πάλι την ζωή. Του καθενός μας!!

Ίσως η απουσία είναι παρουσία.

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Πάμπλο Νερούντα

Υπάρχουν μέρες πολλές που μέσα από την απουσία βιώνεις την παρουσία. Νιώθεις με όλο σου το είναι ότι αυτή που λείπει, υπάρχει βαθιά μέσα σου, μέσα στην ζωή σου. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, νιώθεις τυχερός. Ίσως έτσι είναι καλύτερα από το να είναι παρών αλλά ωσεί απών...........Γι' αυτό και γιορτάζω αυτές τις ημέρες!!

You.......

are always on my mind...You, you're my everlasting fire, you're my always shining star. Nights always are good friends, a glass of wine and the lights down low.

έτοιμος ο οβελίας??? να στρωθούμε??? μου τρέχουν τα σάλια....και να ανάψουμε και τα φώτα. Γιορτές έχουμε!!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ?? ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ?? ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ???

ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ!!!

Falling from Grace!!!

πως λέμε η ευγένεια της σκότωνει??

και πήγα και εγώ για κούρεμα!! Μόνο που μου τα πήρε πολύ!!